Πριν από κάποια χρόνια πάλι, είμαι σε ένα πάρτυ και μιλάω με την ξαδέρφη της κολλητής μιας πρώην κοπέλλας του κολλητού του πρώην συγκατοίκου ενός φίλου μου. Ναι, αναγνωρίζω ότι θα μπορούσα θριαμβευτικά να σταματήσω να γράφω ακριβώς εδώ μόνο και μόνο γιατί θυμάμαι την αλυσίδα των συσχετίσεων. Αλλά για άλλο ξεκίνησα.
Η συγκεκριμένη δε θα με κοίταζε για δεύτερη φορά υπό άλλες συνθήκες, αλλά απόψε, για κάποιο περίεργο λόγο που εκείνη τη στιγμή δε θεωρούσα σκόπιμο να αναλύσω, φαίνεται να ενδιαφέρεται. Μέχρι που σχεδόν αγνοεί την παρέα της (μη με βάζετε να ξαναπώ από ποιους αποτελείται η εν λόγω παρέα τώρα) και έχει πιάσει κουβέντα με μένα. Σε κάποιο σημείο η συζήτηση κάνει κοιλιά. Ίσως γιατί, ως μικρό παιδί κι εγώ, κοίταζα τη δικιά της για την οποία οφείλω να ομολογήσω αυτό που είχα σκεφτεί ήταν ότι και οι σφαίρες θα πρέπει να εξοστρακίζονται πάνω της. Αντιλαμβανόμενος τη μεταφορική κοιλιά κι όχι αυτή του βλέμματος μου, της λέω «σου έχω πει για το συγκρότημά μου;» Tα μάτια της ανάβουν λες και κάποιος βρήκε τον κρυμμένο διακόπτη.
«Ναι, δεν έχουμε βρει όνομα για την ώρα, αλλά μάλον θα πρέπει να το κάνουμε σύντομα. Έχουμε μαζέψει λίγα λεφτά και κλείσαμε studio για να κόψουμε demo. Ένα από τα παιδιά ξέρει μία παρουσιάστρια στο Rock FM που μας έχει ακούσει και μας είπε ότι όταν το τελειώσουμε θα παίξουν κανά τραγουδάκι.»
Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα, στρίβει τα μαλλιά με το χέρι, πλησιάζει και σκύβει προς το μέρος μου χαμογελώντας όλο κρυμμένες υποσχέσεις. «Σοβαρά;» μου λέει, βάζοντας όλο της το νάζι και τραβώντας το τελευταίο «α».
«Όχι ακριβώς,» απαντώ. «Απλά η ζωή μου είναι πολύ πιο συναρπαστική όταν βγάζω πράγματα από το μυαλό μου.»
Με κοιτάζει για λίγα δευτερόλεπτα, ελαφρώς σαστισμένη.
«Α, δε σου είπα… είμαι κι ο βασιλιάς της Αφρικής.»
Με ξανακοιτάζει, κάνει ένα «Μφ» βγάζοντας από τη μύτη τον αέρα από τα ανύπαρκτα φωνήεντα του επιφωνήματος, γυρνάει πλάτη, κι επιστρέφει στην παρέα της.
παρα εξι 
Καρα-respect!