Σαλώμη η ατίθαση

Νομίζω οτι καιρός ήταν να προστεθεί και μια κυρία (λέμε τωρα!) στην παρέα τους. Και ναι λοιπόν, ο κλήρος έπεσε σε μενα. Τι να κάνω, θα το πιώ και αυτό το ποτήρι (στην πραγματικότητα τους έπρηξα).

Οσον αφορά το παρατσούκλι μου, η ιδέα έπεσε απο τα υπόλοιπα ρεμάλια. Δε μπορώ να πω όμως, με χαρακτηρίζει. Φυσικά, δε θα ζητήσω τα κεφάλια τους (ως άλλη Σαλώμη), γιατί τι να τα κάνω άλλωστε, τέτοια που είναι. Αυτό, φυσικά, δεν ήταν το μόνο παρατσούκλι πού έπεσε ως ιδέα. Άλλες προτάσεις ήταν: «Αφέντρα», «Αντροφάγα», «Λαιμητόμος», «Δικτάτορας» και άλλα χαριτωμένα με σκοπό να μου πουν, εμμέσως πλήν σαφώς, ότι πατέρας μου είναι ο Πατακός (και άλλοι γνωστοί δημοκράτες) και μάνα μου η Κίρκη (να γιάσει το χεράκι της).

Παρόλα αυτά, δε πτοούμαι! Σκοπός μου είναι (εκτός απο το να σπάσω τα νεύρα των υπολοίπων) να εκφράσω την αγανάκτηση κάθε γυναίκας απέναντι στις μπούρδες των αντρών (Οχι μωρέ καλοί είναι. Ναι καλά μας έπεισες!). Και για να καταλάβετε τι εννοώ, πάρτε και ένα κλασικό παράδειγμα με τίτλο, ας πούμε, «Ανάθεμα τη μέρα που σε γνώρισα»:

Είναι Κυριακή. Εσύ λείπεις απο το σπίτι (π.χ. έχεις πάει στη μάνα σου, για καφέ με φίλες κ.τ.λ) μέχρι το βράδυ και ο λεβέντης έμεινε στο σπίτι για να δει ποδόσφαιρο (απίστευτο!). Γυρνάς λοιπόν το βράδυ στο σπίτι με πολύ καλή διάθεση (άρα είχες πάει για καφέ με φίλες σου και όχι στη μάνα σου) και αντικρίζεις κρανιού τόπο. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω να σου περιγράφω. Μπουκάλια από μπύρες από εδώ, κουτιά από πίτσες απο εκεί (Α, ήρθανε και οι φίλοι του), χαρτοπετσέτες στο πάτωμα (πάλι καλά, γιατί συνήθως πιάνει το κωλόχαρτο) και λοιπές άλλες γουρουνιές.

Του λές λοιπόν, τραβώντας τα μαλλιά σου, «Μωρό μου, τι γίνεται εδώ;» (μπράβο, αυτό βρήκες να του πείς;).
Αυτός κοιτώντας την τηλεόραση (γιατί το το μάτς μπορεί να τελείωσε, αλλά τώρα δείχνει τις φάσεις του αγώνα) «Τι;» (ευρηματικός όπως πάντα).
Εσύ: «Για τα σκουπίδια λέω. Δε μπορούσατε να τα μαζέψετε;».
Αυτός: «Ε, καλά. Μετά.».
Ακούς την απάντηση και εκεί που ήσουν κυρία, ξαφνικά ξυπνάει η Σαπφώ Νοταρά μέσα σου και αρχίζεις:
«Με δουλέυεις βρε;» (ή ρε, ότι θέλεις) «Το χάλι δε το βλέπεις;»
Και συνεχίζεις: «Δε μπορούσατε να πάρετε κανένα πιάτο; Χάλια το έκανες το χαλί!» (λέρωσε και το χαλί, αυτό ξέχασα να το πώ).
Αυτός: «΄Όχου ρε παιδάκι μου. Περίοδο έχεις πάλι;».

Οι χαρακτήρες δεν είναι πραγματικοί. Αν, παρόλα αυτά, κάτι σας θύμησε η ιστορία μου, κουνήστε το κεφάλι καταφατικά (σιγά που δε σας θύμησε).

Θα μου πείτε τώρα, τι σχέση έχει αυτό με το Εδιμβούργο. Ε, άγγλοι, γάλλοι, πορτογάλλοι, τα ίδια λένε. Άλλωστε δε θα συζηταμε μόνο για άντρες. Μαζί θα δώσουμε απαντήσεις και λύσεις σε ερωτήματα όπως: «Τι είναι ο άνθρωπος;», «Υπάρχει θεός;», «Ήμαστε μόνοι στο σύμπαν;», «Μου πάει το λιπ γκλός που φοράω;» και σε άλλα τέτοια βαρύγδουπα και σημαντικά θέματα.

Αλλά επειδή νομίζω οτι σας έπρηξα, αυτά για τώρα!

Άντε βρε, καλή υπομονή.