Το κοράκι

Δεν είχα τι να κάνω απόψε και κοίταζα τα παλιά. Έπεσα πάνω σ’ αυτό. Μία ιστορία λοιπόν.

Πριν από κάποια χρόνια είμαι σε ένα δρόμο γύρω από μία λίμνη. Καπνίζω ένα τσιγάρο. Έχει κρύο. Είναι το πρώτο τσιγάρο μετά από διακοπή και την έχω ακούσει λίγο. Νιώθω δυνατός, έτοιμος, γεμάτος. Έχω ιδέες, ιδέες, ιδέες. Έχω και προβλήματα και  το τσιγάρο είναι το λιγότερο από αυτά. Ο κόσμος είναι εκεί για να με ενοχλεί και ό,τι και να κάνει δε θα καταφέρει να με χαλάσει με τίποτα. Και όλοι οι κερατάδες που μου κάνουν τη ζωή δύσκολη μπορούν να πάνε να απ’ αυτωθούν. Αλλά τους αγαπώ.

Φοράω ακουστικά και ακούω μουσική, γιατί η μουσική αλλάζει τις σκέψεις μου χωρίς να το ελέγχω. Ακούω Wilco και ο Tweedy τραγουδάει:

I am an american aquarium drinker
I assassin down the avenue
I ‘m hiding out in the big city blinking
What was I thinking when I let go of you

Και είναι με διαφορά το μόνο που θέλω να ακούω εκείνη τη στιγμή. Γυναίκες.

Αράζω σε ένα παγκάκι. Ο ουρανός είναι περασμένος με γκρι κραγιόν, αλλά κάπου στο βάθος, δειλά, φαίνεται λίγο γαλάζιο. Νιώθω φαντασικά κοιτώντας το νερό και την απέναντι όχθη, καπνίζοντας ένα στριφτό Bali Shag. Τα πνευμόνια μου κάνουν υπερωρίες, το ίδιο και η καρδιά μου, νιώθω το οξυγόνο να κυλάει στο αίμα μου, τις συνάψεις μου να πυροδοτούν και κανονίζω το επόμενο βήμα.

Ένα κοράκι έρχεται και προσγειώνεται στο παγκάκι.

Ένα κατάμαυρο κοράκι. Δεν κάνω πλάκα. Έχει κάτσει δίπλα μου. Κάνει «κρα.» Κοράκι είναι, τι άλλο να κάνει;

Αλλά είμαι εκεί και είμαι εκεί λες κι έχω πάρει ναρκωτικά. Προς στιγμή νομίζω ότι έχω πάρει ναρκωτικά. Αλλά δεν παίρνω ναρκωτικά οπότε δεν ξέρω πώς ακριβώς είναι. Υποθέτω έτσι, σα να μοιράζεσαι ένα παγκάκι μ’ ένα κοράκι και να μιλάτε την ίδια γλώσσα.

Γυρνάω σιγά το κεφάλι μου προς την μεριά του και το κοιτάζω. Το κοράκι χοροπηδάει λίγο και γυρνάει κι αυτό προς τη μεριά μου. Με κοιτάζει στα μάτια. Δεν κάνω πλάκα. Με κοιτάζει στα μάτια. Δηλαδή, όχι στα μάτια όπως σε κοιτάζει άνθρωπος στα μάτια. Είναι κοράκι, έχει γείρει το κεφάλι του σε μία διαγώνια κατεύθυνση για να με δει ολόκληρο. Αλλά με κοιτάζει.

Δεν ξέρω τι ακριβώς να κάνω, οπότε δεν κάνω τίποτα.

Συνεχίζει να με περιεργάζεται, από πάνω μέχρι κάτω, από δεξιά μέχρι αριστερά. Σε κάποιο σημείο βαριέται και φεύγει. Αφήνω την ανάσα μου, βγάζω τα ακουστικά, τα πετάω πίσω από το λαιμό μου, και στρίβω ένα ακόμα τσιγάρο. «Και γαμώ!» σκέφτομαι. Και μετά σκέφτομαι κάτι άσχετο. Μετά δε σκέφτομαι τίποτα.

Σε λίγο ακούω κάτι να σφυρίζει και νιώθω νύχια να μπήγονται στον ώμο μου.

Το κοράκι έχει επιστρέψει κι έχει κάτσει στον ώμο μου. Έχει. Κάτσει. Στον. Ώμο μου. Στο δεξί μου ώμο. Σκύβω το κεφάλι μου αριστερά και γυρνάω τα μάτια μου όσο πιο σιγά μπορώ. Το κοράκι με ξανακοιτάζει και κουνιέται λίγο στον ώμο μου, κάθε ανεπαίσθητο βήμα ένα ακόμα σημάδι από τα νύχια του.

Δεν ξέρω τι ακριβώς να κάνω, οπότε δεν κάνω τίποτα.

Γυρνάω το κεφάλι μου μπροστά και κοιτάζω ξανά τη λίμνη. Το κοράκι κοιτάζει κι αυτό στην ίδια κατεύθυνση για λίγα ακόμα δευτερόλεπτα. Μετά κουνάει τα φτερά του, σφαλιαρίζοντας το δεξί μου αυτί και φεύγει. Πετάει ψηλά. Το βλέπω για λίγο μέχρι που στρίβει απότομα δεξιά και χάνεται.

Πριν από λίγο θυμήθηκα την ιστορία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με κάνει περήφανο.