Arsebanging Friday # Physical Intimacy

Να ‘μαι και εγώ καλέ μου αναγνώστη στο τέλος μιας ακόμη εβδομάδας που βρίσκει, ως συνήθως το team του Paraeksi Productions στην αλκοολικά, πλην όμως επιστημονικά, πλασμένη κοσμάρα του. Περιπλανώμενος, που λες, στα ομιχλώδη τοπία του Εδιμβούργου, φαντασιώνομαι όλα αυτά που θα μπορούσα να κάνω αυτή τη στιγμή — αλλά δεν τα κάνω. Αλλά όχι, δε θα ξεκινήσω καν να σου τα απαριθμώ για 3 λόγους: α) γιατί αλλιώς θα ξημερώσουμε, β) γιατί όταν γίνουμε διάσημοι δε θέλω να υπάρχουν όλα αυτά στη φόρα και γ) γιατί διαφορετικά θα σοβαρέψει πολύ το arsebanging και, πίστεψε με, αυτό δεν το θέλουμε ούτε εμείς ούτε εσείς. Αν θες να τα μάθεις τόσο διακαώς, βέβαια, θα πρέπει να έρθεις να μας συναντήσεις από κοντά. Εξ’ ου και ο τίτλος του post. Εκεί θα είμαστε λαλίστατοι, αφού πρώτα βεβαιωθούμε όμως ότι δεν κουβαλάτε μαγνητοφωνάκι. Και μην πάει παρακαλώ το μυαλό σας στο πονηρό. Ή αν πάει, να μη μας το πείτε, γιατί τότε μπορεί να πάει και το δικό μας. 

Ω Θεέ μου, τι γράφω πάλι βραδιάτικα. Πάλι καλά που η σημερινή γαλοπούλα ήταν πρώην arsebanger και είχε καταγράψει κάμποσα links σαν tatoos κάτω από τις φτερούγες της. Έτσι ενώ οι λοιποί την ξεκοκκάλιζαν για βραδυνό, εγώ είχα βγάλει το σημειωματάριο μου και σημείωνα. Πάλι καλά, γιατί διαφορετικά δε θα υπήρχε υλικό για το σημερινό μας συναπάντημα. But let’s get physical, shall we?

• Φαντάζομαι όλοι σας γνωρίζετε από που κλάνει το μπαρμπούνι. Ναι αλλά η χελώνα που το βρήκε το καβούκι? Ε? Γεια μορφωθείτε λίγο.
• Και αυτό θα πρέπει να το ήξερες λογικά. Ειδάλλως, το ξέρεις τώρα.
• Ίσως δεν πρέπει να ξανακοροιδέψουμε τον Τσολιά ότι δεν ακούει καλά. Υπάρχουν και πιο περίεργες περιπτώσεις.
• Μετά από ικανό αριθμό ποτών, πάντα αναρωτιόμαστε αν είμαστε οφφίσιαλι μεθυσμένοι ή όχι. Υπάρχουν μερικές περιπτώσεις βέβαια που απλά ξέρουμε. Ιδού.
• Και ναι, αυτό φτιάχτηκε πραγματικά για εμάς. Έχουμε αγοράσει μια ντουζίνα από αυτά, τα έχουμε τοποθετήσει σε κύκλο μέσα στα Paraeksi Studios και αυτή τη στιγμή σας γράφω υπό τους ήχους αληθινών, ειλικρινών, χειροκροτημάτων. Ευχαριστώ, ευχαριστώ!!!
• Έλα, Biologe, αυτό είναι για σένα. Με μέτρο όμως, παίζει τρελό κάψιμο.
• Και αν νομίζετε ότι τα πράγματα δε θα μπορούσαν να είναι χειρότερα σε αυτή την πλάση, αναθεωρείστε. Life is gooood.
• Πολύ καλό και αυτό. Μπορώ να σκεφτώ και διάφορα άλλα σχήματα, βέβαια, με τα οποία θα έκανε πάταγο.
• Τι 50Cent και μλκιες… Εδώ έχουμε φυσικό ταλέντο.
• Μερικά πράγματα είναι καλύτερα να τα κάνεις, παρά να τα τραβάς με κάμερα. Ακόμα και δημοσίως. Και στο γραφείο. Θα το δοκιμάσω και στο lab τώρα που το λες.
• Σου έχω ninzas, αστεράκια, μολύβι και διάφορα εμπόδια. Εσύ απλά βάζεις το πάθος και το χρόνο που θα έπρεπε κανονικά να δουλεύεις. Παίξε τώρα και άσε τις τύψεις γι’ αυτούς που διαβάζουν άλλα πράγματα.
• Και αν, λέω «αν», καλή μου αναγνώστρια αναρωτιέσαι γιατί δεν έχεις πέραση τελευταία στο άλλο φύλλο, δεν είναι επειδή φταις εσύ. Η φύση βλέπεις τα έχει αδικήσει τα μοντέλα. Και τις τίγρεις.
• Επειδή πολλοί Έλληνες του εξωτερικού ψάχνουν κάποιον για να τους κάνει τη μετακόμιση, ιδού η πιο φτηνή, ανθρώπινη και αξιοπρεπής λύση.
• Η φράση «βούτηξε το χέρι του στο βάζο με το μέλι» λαμβάνει πιο ενδιαφέρον νόημα. Αρκεί να αντικαταστήσετε το χέρι με αυτό που θα σας μπει αν συνεχίσετε να χαζεύετε εδώ αντί να πάτε να κάνετε τη δουλειά σας. Αν δεν καταλάβατε ακόμα ποια λέξη εννοώ, θα σας διαφωτίσει το Συνέδριο Ηχητικού Μοντάζ.
• Σήμερα θα σου παίξω λίγο National, Mistaken For Strangers. Σε καλή μεριά.

Κράτα τον πήχη ψηλά αναγνώστη μου. Τα πιο δύσκολα έρχονται. Για να δώσω μια νότα αισιοδοξίας όμως, θα σας αποκαλύψω ότι μια από τις επόμενες Παρασκευές θα έχουμε συγγραφική παρτούζα με το Daskalos. Κοινώς, θα γράψουμε το arsebanging μαζί. Μέχρι τότε εσύ κούνα το όσο μπορείς…

Arsebanging Friday # Burn, baby, burn !

Άλλη μια μέτρια Πέμπτη έφτασε στο τέλος της και με βρήκε για άλλη μια φορά στο εργαστήριο, σκυμμένο πάνω από τους δοκιμαστικούς μου σωλήνες να προσπαθώ να καταλάβω το ακατάληπτον. Ευτυχώς, πάνω που άρχισαν να με περικυκλώνουν τα μικρά, πράσινα και σιχαμένα καλικατζαράκια, που ξεπίδησαν μέσα από την κούπα του προχθεσινού μου καφέ, κατάφερα να το σκάσω και να τρυπώσω γρήγορα-γρήγορα στο μέγαρο του Paraeksi Productions για να σας γράψω τούτες τις γραμμές.

Ευτυχώς ο butler ήταν απασχολημένος με το ποδόλουτρο του Δασκάλου και έτσι είχα όλο το studio και την ησυχία για την πάρτη μου. Αφού γδύθηκα και αλείφθηκα με αιθέρια έλαια, φόρεσα την εμπριμέ μεταξωτή μου ρόμπα και άραξα στη δερμάτινη πολυθρόνα – θρόνο του arsebanger – δίπλα στο τζάκι. Ανοίγοντας το λαπτόπι, τα πλήκτρα φωτίστηκαν από ένα αμαρτωλό κόκκινο φως και άρχισαν να μου κλείνουν παιχνιδιάρικα το μάτι. Χαλάρωσα, σήκωσα τα μανίκια της ρόμπας, έτριξα τα δάχτυλά μου για να ξεσκουριάσουν και έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα τα μεσάνυχτα. Ήταν ακριβώς δώδεκα παρά έξι όταν ένοιωσα τις γάμπες μου να σφίγγονται, τους μηρούς μου να καίνε και το αίμα από όλο μου το σώμα να συσσωρεύεται με ορμή προς το κεφάλι. Αόρατο νήμα σήκωσε τα χέρια μου σαν μαριονέττες και τα άφησε να αιωρούνται για λίγο πάνω από το πληκρολόγιο, ενώ κάθε αιμοσφαίριο που στριμωχνόταν στα μηλίγγια μου, μου σφύριζε και από ένα link. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να κλείνω το λαπτόπι σωριασμένος στο πάτωμα, στη γωνία της κουζίνας. Α, ναι. Και τα links:

• Η λίστα δώρων μας. Πάρτε μας ό,τι θέλετε. Τα υπόλοιπα θα τα αγοράσουμε μόνοι μας.
• Γιαπωνέζικος πολιτισμός. Όποιος μου βρει τι νόημα έχει αυτό παίρνει δώρο από ένα.
• Από καιρό αναρωτιέμαι γιατί ο Δάσκαλος παιρνάει ένα 2ωρο το πρωί με ακουστικά στα αυτιά και μπαλάκια του ping pong στα μάτια. Τώρα ξέρω.
• Αυτό είναι παρόμοιο (αν και ίσως πιο light) με αυτό που παθαίνει ο Μπυρατής όταν πηγαίνει απρόσκλητος σε πάρτι πρωτοετών…
• Κάτι τέτοια μου φτιάχνουν τη μέρα. Απολαύστε.
• Χαμένοι στη μετάφραση. Αυτοί οι γιαπωνέζοι δεν παλεύονται τελικά.
• Άντε, μιας και σε βλέπω καλό παιδί σήμερα, πάρε και ένα παιχνιδάκι.
• Για τους ολίγους αφελείς εξ υμών που θεωρείτε τις γάτες αθώα πλάσματα. Αναθεωρήστε.
• All brown! Yay! Μπορεί βέβαια να γίνει και χειρότερο.
• Και μιας που μιλάμε για γιαπωνέζους, ορίστε και λίγη τέχνη σχετική. Να μαθαίνετε και τίποτα εδώ που έρχεστε…
• Και εγώ που είχα βάλει γραμμή 8Mbit και νόμιζα ότι δεν πάει πιο γρήγορα. Η αγάπη όλα μπορεί να τα καταφέρει…
• Πάντα υπάρχουν και χειρότερα, στον επιστημονικό τουλάχιστον τομέα. Τι δεν είναι χειρότερα από εμάς; Ε μη μου το χαλάς τώρα ρε Πόπη…
• Μερικοί άνθρωποι έχουν πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο στα χέρια τους. Ρωτάνε, λοιπόν, και μαθαίνουν.
• Να και το καμμένο της ημέρας.
• Άντε, επειδή έρχεται και Θενκσγκίβινγκ, πάρε άλλο ένα.
• Some habits die hard.
• Η έρευνά μας έχει και χρήσιμα αποτελέσματα, μη νομίζετε….
• Όλοι μέσαααααα…
• Πολλοί από εσάς αναρωτιέστε που ήμαστε χαμένοι τόσο καιρό. Ε, τέρμα λοιπόν τα μυστικά. Περιπλανιόμασταν με το κανώ μας. Κάπου εδώ. Και γιατί γυρίσαμε? Μα γιατί βρήκαμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε τελικά.  See you there!
• Τραγουδάκι δεν έχει σήμερα, γιατί θα ενοχλήσουμε το ποδόλουτρο του δασκάλου και δεν το θέλουμε αυτό. Το θέλουμε? Δεν το θέλουμε.

Και, πάνω απ’ όλα, να θυμάσαι: σημασία δεν έχει πόσο ψηλά το κάνεις, αλλά πόσο μακριά αγναντεύεις ;)

Arsebanging Friday #foolosophy

Έκανε η κότα το αυγό, ή το αυγό την κότα;  Κι αν ισχύει το πρώτο, ο Κολόμβος με το αυγό του, τι ήταν; Κότα; Αν όμως ισχύει το δεύτερο ποιος έκανε τον Κολόμβο;  Και γιατί πήγε κι αυτός ο κερατάς στην άλλη όχθη να βρει τις Ινδίες;  Κι αφού ήθελε να κάνει τον κύκλο της Γης, γιατί δεν τον έκανε σωστά να μη βρούμε την Αμερική;  Κι αφού τη βρήκαμε, τι την ανακαλύπτουμε ξανά κάθε μέρα;

Μπορεί την προηγούμενη Παρασκευή να είχε ο Αφάνας τις απαλευτοσύνες του, αλλά απόψε είμαι εγώ που έχω τις foolοσοφικές μου ανησυχίες αγαπητή αναγνώστρια (ε, αφού συνήθως αναφερόμαστε στον αγαπητό αναγνώστη είπαμε να αναφερθούμε και σε σένα αγαπητή αναγνώστρια — ο Αδάμ θέλει και την Εύα του για να τον ταΐζει μήλα, έτσι δεν είναι;).  Και κάθομαι που λες να κοιτάζω τον τοίχο, αλλά δεν αλλάζει ο κερατάς.  Το μόνο που γίνεται είναι ο αέρας να περνάει από την καμινάδα του τζακιού και να μου δίνει την αίσθηση ότι κάπου, κάπως, κάτι κινείται.  Κι όμως κινείται.  Απλά δεν είναι εδώ.

Και δεν έχω πιει κιόλας για να αναρτώ στίχους των Tindersticks και να βάζω κι ένα βιντεάκι του fonejacker μπας και το σώσω.  Ξημερώματα Παρασκευής, βέβαια, κι αν αυτό το Σαββατοκύριακο είναι το τελευταίο μου σ’αυτόν τον μάταιο κόσμο, τι να κάνω;  Και πώς να το ζήσω;  

Μήπως να μην ψάξω για την αλλαγή και να μην αντιτάξω το σταθερό στο κινητό;  Μήπως να ψάξω το πιο κινητό από το αεικίνητο;  Πώς το λένε αυτό; Μεταμόρφωση; Ίσως να μη διαχωρίσω το αληθές από το ψευδές, αλλά να ψάξω για το πιο ψευδές από το ψευδές: την ψευδαίσθηση που θα έδινα τα πάντα για να γίνει και να μου κάνει αίσθηση.

Τι λέω πρωΐ-πρωΐ.  Το βλέπω να μού’ρχεται η ευχή.  Ας βάλω κανά λίνκι να περάσει η ώρα…

• Η Νέα Υόρκη το 1930.
• Πρώτο παιχνιδάκι για σήμερα: κάντε πόλεμο με το σωστό τρόπο.
• Μιλώντας για πόλεμο: οι χαμένες φωτογραφίες της Χιροσίμα.
• Κάψιμο είπατε; Κυριολεκτικό ή μεταφορικό; Ή μήπως και τα δύο;
• Εντάξει μωρέ, πώς κάνεις έτσι γιατί δε θέλω να πάμε να δούμε το νέο Τζαίμη Μπόντ;
• Ψάρι-αερόπλοιο.
• Κοινωνική προσφορά του παραέξι: ο οδηγός επιτυχίας του τεμπέλη.
• Μερικές φορές τα blogs γράφουν ψέμματα.  Κάποιες άλλες φορές πάλι, οι bloggers δεν υπάρχουν. Ο συνδυασμός όμως είναι το καλύτερο.
• Νανοφωτογραφίες.  Όχι φωτογραφίες νάνων, αλλά φωτογραφίες με ανάλυση νανομέτρου.
• Το επόμενο παιχνίδι για να χάσετε άπειρες ώρες: 99 bricks. Κάτι μεταξύ tetris και jenga (χωρίς την ηλίθια διαφήμηση) ο στόχος είναι να φτάσετε τον τοίχο σας όσο πιο ψηλά μπορείτε με 99 τούβλα.
• Όταν ήμασταν σε sabbatical, μερικές φορές ήθελα να κάνω post μόνο και μόνο για να κάνω link στο καλύτερο φωτογραφικό blog του Internet. 
• Κάποιες φορές θέλεις να διαβάσεις μακρο- και μικροοικονομικές θεωρίες που να εξηγούν την τρέχουσα πιστωτική κρίση, άλλες φορές θες να βρεις εξήγηση στο γιατί αν και ο Βαν Γκοχ κατατάσσεται στους ιμπρεσσιονιστές, εν τούτοις τα έργα της πρώτης του περιόδου έχουν σαφείς τάσεις κυβισμού, άλλες θες να μάθεις περισσότερα για την συμπαθή πλην τίμια τάξη των ταχυδρόμων και των γιών τους, αλλά κάποιες άλλες φορές απλά θέλεις να δεις σκίουρους να χορεύουν στους ρυθμούς του Michael Jackson. 
• Κι άλλο παιχνιδάκι: τρέχα!
• Αν ποτέ θέλετε να κάνετε την ανάγκη σας, προτείνω αυτές τις τουαλέτες.
• Ανέκδοτα από μαθηματικούς, για μαθηματικούς.
• Τελικά είναι αλήθεια: οι γάτες έχουν σκοπό την εξόντωσή μας.
• Τι σαϊεντολογία και πράσινα άλογα… Φαινόμενο 11:11.  Τέλος.
• Φτιάξε το δικό σου ρομπότ.  Μπορείς.
• Κι αν όντως την κάνω αυτό το Σαββατοκύριακο, μη με κλάψετε. Μαζευτείτε λίγοι και καλοί, βάλτε ένα ποτήρι από το αγαπημένο σας δηλητήριο, και θυμηθείτε ότι όλοι είμαστε αθώοι. Έστω για λίγο.

Ω, δεσποινίς μου ουτοπία…

Badonkadonk

 

«If I tremble in your arms 
If I sigh through your hair 
This last affair 
There’s a place in my mind 
Where I know what’s going on 
But it grows, shifts into time 
Leaves me hanging on 
And though we were only having fun 
It seems such a crime now 
Go and play, play in the road 
You’re gonna get run down, run down»

Το κορίτσι στο μπαρ

Γνωριστήκαμε στο αεροδρόμιο την προηγούμενη εβδομάδα.  

Έχεις μακρυά μαύρα μαλλιά και φορούσες μία μπλε μπλούζα, μαύρο τζην, και μπότες.  Περίμενες την αδερφή σου που ερχόταν να σε επισκεφθεί από το Cardiff που ξεκίνησε το μεταπτυχιακό της πριν δύο μήνες ενώ εγώ περίμενα να έρθει η βαλίτσα μου από το Λονδίνο. Αν κι εγώ κατάφερα να προλάβω την ανταπόκρισή μου η βαλίτσα δεν πρόλαβε κι ερχόταν με την επόμενη πτήση.  Ήταν νωρίς το βράδυ και οι πτήσεις, τι σπάνιο, είχαν καθυστέρηση.

Με είδες να κάθομαι στις καρέκλες απέναντι από τον ιμάντα στις αφίξεις εσωτερικού και μου μίλησες όταν πήρε το μάτι σου το διαβατήριό μου και κατάλαβες ότι είμαι Έλληνας. Να σου πω την αλήθεια, σε είχα προσέξει από πιο πριν. Ήμουν σίγουρος ότι κάπου σε είχα ξαναδεί, αλλά δε μπορούσα να θυμηθώ πού. Μιλήσαμε για λίγο, κι όταν είδαμε ότι έχουμε γύρω στη μια ώρα μπροστά μας είπαμε να ανεβούμε στον πάνω όροφο για ένα ποτό. Πήρα μία Stella κι εσύ μία vodka με λεμόνι.

Καθήσαμε και μιλήσαμε για τη ζωή μας εδώ στο Εδιμβούργο, τις δουλειές μας, το πώς κι αν είμαστε κι οι δύο τόσα χρόνια εδώ δεν είχαμε γνωριστεί ποτέ, το κρύο που φέτος ήρθε νωρίς και τους φίλους μας στην Ελλάδα που μας έκαναν πλάκα τηλεφωνώντας από τις παραλίες. Κάθε φορά που έλεγα κάτι που σου φαινόταν αστείο γελούσες με όλο σου το σώμα, γέρνωντας προς το μέρος μου και βάζοντας το χέρι σου στο μπράτσο μου, σπρώχνοντάς με ελαφρά σα να μου λες «σταμάτα.» Όταν σταμάτησες ένα από αυτά τα γέλια σου έβγαλες έναν αναστεναγμό. Χαμογέλασες, με κοίταξες, και με ρώτησες «και τώρα;» Πριν προλάβω να σου απαντήσω φώναξαν το όνομά μου από τα μεγάφωνα κι έπρεπε να κατέβω πάλι στις αφίξεις. Σε ρώτησα αν θα περιμένεις και μου είπες ότι θα περιμένεις αν θα περιμένω κι εγώ μέχρι να έρθει η αδερφή σου από το Cardiff. Συμφώνησα και προσφέρθηκες να προσέχεις το παλτό μου και την τσάντα με το laptop μέχρι να επιστρέψω.  

Τα πράσινα μάτια σου ήταν έντονα και κάθε φορά που με κοιτούσες και χαμογελούσες ένιωθα σα να με τρυπάνε χίλια βέλη.  Δε μπορώ να βγάλω την εικόνα σου από το μυαλό μου και από εκείνο το βράδυ είσαι συνέχεια στη σκέψη μου.  Πες με υπερβολικό, αλλά πιστεύω ότι αυτό που ζήσαμε δε θα συμβεί ποτέ ξανά.

Ξέρω ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μου, αλλά, αν το διαβάζεις, μήπως μπορείς να μου επιστρέψεις το laptop μου;

Arsebanging Friday # Numbers don’t matter any more

Έχει ο καιρός γυρίσματα ανυποψίαστε αναγνώστη μου και καλά θα κάνεις να το συνειδητοποιήσεις όσο είναι καιρός. Αλλά αν ο καιρός, που θα χρειαστεί για να συνειδητοποιήσεις ότι έχει ο καιρός γυρίσματα, έχει και αυτός γυρίσματα εντωμεταξύ, τότε πόσο πιθανό είναι τα τελευταία να σε αποτρέψουν από τη συνειδητοποίηση αυτή? Και τελικά πόσο καλό είναι να είσαι υποψιασμένος για τα γυρίσματα? Ναι, καλά κατάλαβες, είναι ξημερώματα Παρασκευής και έχω ξεμείνει στο εργαστήριο παρέα με τους εξ’ Άπω Ανατολής ορμώμενους μόνιμους κατοίκους του. Ο δείκτης απαλευτοσύνης μου έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα επιτρεπτά όρια και η μόνη ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο είναι πλέον το arsebanging.

Έτσι όπως έχω ανοιχτεί στο πέλαγος, δράττομαι λοιπόν της κατάστασης, σκαρφαλώνω στο μεσαίο κατάρτι του πλοίου, φτάνω στην κορυφή του και παρατηρώ με τα κυάλια μου γλάρους να πετάνε κοντά στο πλοίο ντυμένοι Jedi. Καθένας τους μου σφυράει και από ένα link στο πέρασμά του, ενώ οι πιο τσαχπίνιδες φωνάζουν  όλο περιφρόνιση στη θάλασσα που χάσκει από κάτω τους: «Yes, we can!».»Μας τα ‘παν κι άλλοι αυτά.», σκέφτομαι φωναχτά, «Από την άλλη βέβαια, έχει ο καιρός γυρίσματα…».

Τέλος όμως οι υπεκφυγές! Ίτε παίδες Ελλήνων:

•  Χαρακτηριστική φωτογραφία των αναγνωστών μας, όταν έμαθαν ότι επανερχόμαστε εις το έργον και κίνησαν από τα πέρατα του κόσμου για να έρθουν να μας συναντήσουν. Πεινασμένοι φαίνονται όμως ρε παιδί μου…
• Τελικά ο έρωτας όντως περνάει από το στομάχι…
• Μα αυτοί οι democrats, κολλάνε σε κάτι λεπτομέρειες ρε παιδί μου…
• Αν είστε περίεργοι για τον απόηχο που είχε η εκλογή του Ομπάμεως (ο Ομπάμας, του Ομπάμεως – non?), ορίστε 700 εξώφυλλα εφημερίδων από όλο τον κόσμο. (Τα έχει τυπώσει ο Μπυρατής και έχει κλειστεί στην τουαλέτα εδώ και 4 ώρες τώρα…)
• Χιόνι, λαγός, καμπανάκια. Χρειάζεται να πω κι άλλα? Το ξέρω ότι είναι παλιό, αλλά είναι αγαπημένο. Άλλωστε, η επανάληωη είναι μήτηρ μαθήσεως.
• Θέος να φυλάει…
• Για όσους δυσανασχετούν με το κλασσικό αλκοτέστ με το φύσημα, ίσως το ακόλουθο να τους αλλάξει γνώμη. 
• Ελπίζω το Lost να μη συγκαταλέγεται σε μια από τις ύποπτες σειρές, γιατί αλλιώς θα κοπεί μαχαίρι. Αν και από την άλλη μασ έχουν έτσι και αλλιώς γκαστρώσει με το σενάριο…
• Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εμφανές, αλλά κατά το διάστημα της απουσίας μας καήκαμε εντελώς. Ιδού η τελευταία μας ανακάλυψη. Ότι και να πείτε, το δέχομαι.
• Επειδή σε βλέπω ανυπόμονο πάρε και το δεύτερο παιχνιδάκι της ημέρας. Ναι, καλά μάντεψες τα zombie αντιπροσωπεύουν τα ανενεργά μέλη του Παρά Έξι – συνεχώς ξεπετάγονται νέα… Ούστ…
• Βρε τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…
• Απλά φωνάρα.
• Ο σκύλος του Παρά Έξι. Για τον αριστερό μιλάω φυσικά.
• Παγιδευτήκατε στο ασανσέρ για 2 ώρες? Υπάρχουν και χειρότερα…
• Αυτό θα πει στοχευμένη προσέγγιση. Όυτε λεπτό χαμένο.
• Άντε και άλλο ένα παιχνιδάκι για σήμερα επειδή είμαι γενναιόδωρος. Με το μαλακό όμως…
• Το τραγούδι της εβδομάδας δε θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά Arab Strap. Infrared. Παπούτσι από τον τόπο μας.

Χαιρετώ προς το παρόν. Enjoy!

Are you ready to be fucked man?

Τελικά είμαι γαμάτος, αναγνώστη μου. Πολύ γαμάτος. Και εσύ είσαι γαμάτος. Εξίσου, τολμώ να πω. Αυτό σκεπτόμουν προ ολίγου και λέω, μιας που είμαστε όλοι γαμάτοι, γιατί να μην διοχετεύσουμε την ιδιότητά μας αυτή στο καλό μας ιστολόγιο; Βγάλαμε λοιπόν (τουλάχιστον οι 2 από εμάς – any guesses?) τη σκουριασμένη ηλεκτρονική μας πένα από το συρτάρι του ιντερνέτε και namaste.

 

Απολαύστε Παρά Έξι. Απολαύστε υπεύθυνα.