Arsebanging Friday # fap-fap

Πέρασαν ίσα με 2-3 μέρες μέχρι ο Προκόπης να διηγηθεί τα νέα του στην παρέα του Παραέξι. Ακολούθησε μια τρίωρη ψυχοθεραπεία από τους έμπειρους — στη ζωή, τον έρωτα και τον αλκοολισμό — ξενιτεμένους επιστήμονες του Παραέξι και τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Ναι, καλά το υποψιαστήκατε, ο Προκόπης έφυγε πιο μπερδεμένος και αρκετά πιο πιωμένος, απ’ ότι πήγε στα Paraeksi Studios. Αλλά δεν είχε και πολλή σημασία. Δώσε έμφαση στο «πολλή». Γιατί μια κάποια σημασία την είχε, όπως και να το κάνουμε. Έτσι και αλλιώς, όμως, μέχρι το ερχόμενο Σαββατοκύριακο δεν επρόκειτο να βγει με την Πάτυ (από το Αφροξυλάνθη), καθώς η τελευταία είχε επιστρατεύσει οποιαδήποτε υπαρκτή και ανύπαρκτη δικαιολογία για να αναβάλει την — οπωσδήποτε αναπόφευκτη — συναντησή τους. Και εσύ αναγνώστη μου που  περιμένεις με αγωνία να μάθεις τη συνέχεια της ιστορίας θα πρέπει να συνειδητοποιήσεις δύο πράγματα: αφενός, για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, το γυναικείο φύλο (ή έστω η εν προκειμένω αντιπρόσωπός του) απεχθάνεται να εκφραστεί στα ίσια (είτε θετικά είτε αρνητικά — λίγη σημασία έχει για την οικονομία της ιστορίας μας either way) και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους από νωρίς. Αφετέρου, πρέπει να αποδεχτείς ότι έχεις να κάνεις με μέγιστους αυνανιστές σε αυτό το blog, που προτιμούν να σου αραδιάζουν ένα σωρό πίπες από το να τελειώσουν επιτέλους μια ιστορία στην ώρα τους, με ένα αξιοπρεπή τρόπο. Αν δεν το έχεις, επίσης, υποψιαστεί, γεγονός που θα με λυπούσε μέχρι μονορουφιξιωδούς αδειάσματος του ποτηριού με το ξενέρωτο λευκό κρασί που έχω μπροστά μου, όλες αυτές τις ημέρες ο Προκόπης ζει και αναπνέει μουρμουρίζοντας κάτι σαν προσευχή μέσα από τα δόντια του. And guess what, you were right there. Whoa-ho! Livin’ on a prayer! 

Μην είσαι αυστηρός απέναντί μας, παρ’ όλα αυτά, αγαπημένε μου αναγνώστη γιατί οι καιροί είναι χαλεποί. Όλοι οι άλλοι εκτός από τον υπογραφόμμενο και τον ως-άλλος-notis-κάνω-διεθνή-καριέρα-με-greeklish-nickname daskalos εξασκούν την αναγόμενη από-τέχνη-σε-επιστήμη και από-επιστήμη-σε-τέχνη πανάρχαια πρακτική της σαρκικής — ενίοτε και συναισθηματικής — συνευρέσεως, έστω και κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Φαντάζεσαι, φαντάζομαι: σχέσεις εξ’ αποστάσεως, σχέσεις με άτομα του ιδίου (ή ακόμα και απροσδιορίστου φύλου), σχέσεις με ηλικιακό χάσμα άνω της δεκαετίας, σχέσεις με άτομα άλλων φυλών, επαφές σε τριτοκλασσάτα ξενοδοχεία ημιδιαμονής ετσέτερα ετσέτερα (ναι, ό,τι φοβάστε για το ποιόν μας είναι μάλλον αλήθεια). Σε ότι αφορά τον υπογραφόμενο βέβαια, αυτό το fap-fap είναι τόσο εύηχο, όσο και εύκολο. Δύσκολο να αντισταθεί κανείς. Αν και κάνω φιλότιμες προσπάθειες — αν θέλετε με πιστεύετε. Α, και μια ακόμη παρατήρηση. Πριν το πρώτο ποτήρι με το ξενέρωτο λευκό κρασί ακόμα και ο τίτλος του post έμοιαζε δυσκολότερος ακόμα και από το να ζητήσω το τηλέφωνο της χαριτωμένης Γαλλίδας που δουλεύει στο Susie’s (για κακή μου τύχη βέβαια, εκεί πάω πάντα ξενέρωτος). Με το που ξεκίνησε το τρίτο όμως, οι λέξεις γράφονται από μόνες τους. Για δες κάτι πράγματα. Αν δεν τελειώσει το μπουκάλι νωρίς, μπορεί να σου γράψω και τη συνέχεια της ιστορίας του Προκόπη. Αλλά όχι. Αυτό θα έριχνε πολύ τα hits του παρόντος postός — γιατί οι περισσότεροι αναγνώστες μας κοιτάνε μόνο το πιο πρόσφατο για κάποιο λόγο. Anyway, ο χρόνος θα δείξει.

Α, θέλω και τη γνώμη σου σε κάτι άλλο: λες όταν λείπω από το γραφείο μου να κάθεται κάποιος άλλος στην καρέκλα μου? Και αν ναι, ποιος? Μπερδεμένο σε βλέπω. Ίσως μερικά links  να σου αλλάξουν γνώμη:

• Όσο δε θέλω να το πιστέψω, άλλο τόσο θα με κάνει να αδειάσω μονορουφιξιωδώς το τέταρτο ποτήρι κρασί, το γεγονός ότι κοιτάς τον τίτλο του postός αυτού και αναρωτιέσαι που παραπέμπει. Ιδού. It’s OK. Everybody’s doing it.
• Ένα close-up με τον ανυποψίαστο διδακτορικό φοιτητή αφημένο στη φροντίδα της μαμάς Επιστήμης & Έρευνας.
• Μεγάλο πράγμα η ειλικρίνια.
• Τελευταία είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι τα ηχεία σε ένα σπίτι είναι παντελώς άχρηστα από τη στιγμή που υπάρχουν τα ακουστικά, με τα οποία ακούς ό,τι θες, σε όση ένταση θες, χωρίς να ενοχλείς τον ινδό συγκάτοικό σου. Αυτό ίσως με κάνει να αλλάξω γνώμη…
• Όσες ώρες δεν τις περνάμε κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους του εργαστηρίου μας, αρεσκόμαστε στην εξερεύνηση της φύσης. Η τελευταία μας ανακάλυψη, όπως μπορείτε να φανταστείτε, φαντάζομαι, έχει δώσει τη λύση σε αρκετά προβλήματά μας.
• Ήρθε η ώρα να μετρήσουμε τα δάχτυλά μας. Όποιος το έχει κοντό, απλά το τείνει προς τους υπόλοιπους, no worries.
• Πάρε και το παιχνιδάκι σου, να κωλοβαρέσεις σαν άνθρωπος. Μόνο που αυτή τη φορά παίζεις απέναντι στον εαυτό σου. Μουαχαχαχαχα…
• Οι μάχες μεταξύ των δύο φύλων αποκτούν νέες διαστάσεις στον αιώνα που διανύουμε. Γι’ αυτό και εμείς τις αποφεύγουμε συνειδητά. Περίπου.
• Ως εκ του άνωθεν, επενδύουμε το χρόνο μας στην αναζήτηση της καλύτερης κούπας για καφέ. Εδώ, κάτι κάνουμε.
• Μερικές φορές, απλά δε σε θέλει. Δε μπορείς να κάνεις πολλά γι’ αυτό.
• Τελικά ο γιαπωνέζικος πολιτισμός είναι πραγματικά ανεξάντλητος. Έχω άδικο;
• Οδηγός προς ναυτιλομένους. Αν και στο πέλαγος τα πράγματα είναι ΠΟΛΥ διαφορετικά.
• Παίξε λίγο ακόμα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το βράδυ της Παρασκευής.
• Υποθετική (;) κατάσταση: έχεις καλέσει το κρυφό σου αίσθημα στο σπίτι (κεριά, ιστορίες κτλ) με σκοπό να το κάνεις φανερό — και δικό σου. Έχεις πιεί 2-3 ποτάκια ήδη για να χαλαρώσεις και να μπορέσεις να εκφράσεις τα ενδόψυχά σου. Και τότε έρχεται η ώρα να της φτιάξεις ποτό. Δυστυχώς, για σένα, έχεις πιει όμως λίγο παραπάνω και πάνω που πας να της βάλεις πάγο, κάνεις όλη την κουζίνα $#!#@!&. Η κοπελιά καταλαβαίνει ότι είσαι γκολ, φοράει το παλτό της και φεύγει. Με λίγα λογια, ήττα. Όχι πια. Υπάρχει αυτό. Και αν δεν κάτσει το κορίτσι, τουλάχιστον θα πιεις ένα ποτό σαν άνθρωπος. Λίγο είναι αυτό;
• Να σε μορφώσω και λίγο. Ιδού πως λειτουργούσαν οι φάροι των σωβιετικών. Ε? ε?
• Βιντεάκια με ζώα. Πόσο κακό μπορεί να είναι;
• Τελευταία σιγοτραγουδάω συνεχώς αυτό (για λόγους πολύ άσχετους με το video). Δε θέλω να σε ρίξω όμως, γι’ αυτό θα σου παίξω κάτι πιο ανθρώπινο. Μάλλον ένα από τα λίγα τραγούδια που μου αλλάζει τη διάθεση σε χρόνο dt. Εντζόϋ.

Όλα καλά λοιπόν. Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα και θα κάνω όλα όσα δεν τόλμησα να κάνω σήμερα. Rofl. Fap-fap. Rofl.

Arsebanging Friday # living-on-a-prayer

Το παρόν ποστ είναι άλλη μία συγγραφική παρτούζα μεταξύ των δύο γνωστών αγνώστων ξυγγραφέων του μπλόγκ, του Δρ. Αφάνα και του Δασκάλου.  Μετά από τόσες παρτούζες κάποιοι κακκεντρεχείς αγάμητοι ίσως μας πουν μπούστηδες, but that we can bear (Whoa-ho! Livin’ on a prayer!). Η συνεύρεσις όμως ήτω απαραίτητη για να μοιραστούμε μία ιστορία μαζί σας, γιατί η ιστορία is gasping for air (Whoa-ho! Livin’ on a prayer!). Και τι πιο φυσικό από το να επιλέξουμε αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας και με εσάς, αλλά και με τα παλαιά μέλη, μιας και δεν είμαστε πια όλοι στο Εδιμβούργο and that’s not fair (Whoa-ho! Livin’ on a prayer!). Δυστυχώς αυτή τη φορά δεν είχαμε σαμπάνια, αλλά ένα old-fashioned bourbon, a whiskey from the frontier (Whoa-ho! Livin’ on a prayer!). Ξεκινάμε αμέσως, λοιπόν, χωρίς φόβο, με πολύ πάθος, και ακόμα περισσότερο flair (Whoa-ho! Livin’ on a prayer!)…

Ο άνεμος λυσσομανούσε εκείνη τη νύχτα στο Εδιμβούργο κάνοντας τις νιφάδες του χιονιού να χορεύουν πρόστυχα στο πέρασμά του.  Όπως θα έλεγαν και οι ντόπιοι, «what’s up with that motherfucking air?»  (Whoa-ho! Livin’ on a prayer!). Ο ήρωας της ιστορίας μας, ας τον πούμε Προκόπη, σαν τον υπουργό Εσωτερικών μας, το καμάρι μας, το λεβέντη μας, τον κουμανταδόρο μας, περπατάει αμέριμνος στο δρόμο, με τα ακουστικά του εμ-πι-θρι-όφωνου στ’ αυτιά, ακούγοντας ένα καταπληκτικό τραγούδι που σημαδεύει τη ζωή των πάντων, και σκεπτόμενος με τα φτωχά αγγλικά του «man, that’s a kick-ass song, I swear» (Whoa-ho! Livin’ on a prayer!). Πήγαινε να βρεί τους Αυστραλούς φίλους του, μακρυά από την καθημερινή Ελληνική του παρέα, προκειμένου να συμμετάσχει σε ένα από τα Σκωτσέζικα έθιμα, τη Burns Night. Η μοίρα όμως του επεφύλασσε ένα ύπουλο παιχνίδι.

Φτάνει στο σπίτι και ανοίγοντας την πόρτα και μετά τις απαραίτητες πρώτες συστάσεις, βλέπει ένα γνωστό πρόσωπο που έκανε τα πάντα να το ξεχάσει. Αυτό της πρώην του, της Ρίκας (από το Μαρίκα).  Δεν ήταν όμως η πρώην του. Έμοιαζε διαφορετική, κάτι στα μαλλιά της. «Has she coloured her hair? (Whoa-ho!  Livin’ on a prayer!)» σκέφτηκε. (Σ.M. (σημείωση του μπλόγκερ): η Ρίκα (από το Μαρίκα) είχε μία δίδυμη αδερφή η οποία τα τρία χρόνια που ο Προκόπης, το καμάρι μας, ο λεβέντης μας, ο κουμανταδόρος μας, ήταν μαζί της, σπούδαζε κοπτοραπτική — haute couture — στην Αυστραλία: την Πάτυ (από το Αφροξυλάνθη).  Δεν είχαν συναντηθεί ποτέ, αλλά κανένας δεν αγνοούσε την ύπαρξη του άλλου.  Γνωρίζονταν μόνο από σκόρπιες untagged φωτογραφίες στο Φατσοβιβλίο.) Την έκπληξη στο πρόσωπο του Προκόπη διαδέχτηκε η απορία.  Μαζεύοντας τις τελευταίες σταγόνες δύναμης του πληγωμένου και αναστατωμένου εγωισμού και ψυχισμού του αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα και να της μιλήσει (I should really pause my MP3 player. (Whoa-ho!  Livin’ on a prayer!)):

Προκόπης: Ρίκα;
Πάτυ (Σ.Μ.: βλακεία κάναμε, και τα δύο αρχίζουν από ‘Π’ και θα ξεκωλιαστούμε να τα γράφουμε ολόκληρα.): Προκόπη;
Προκόπης: Ρίκα!  Πώς από δω; (σκεπτόμενος, «τόσα χρόνια που τά’ χαμε, φοβόσουν τα αεροπλάνα μωρή!»)
Πάτυ: Με έπεισε να έρθω το αγόρι μου ο Paul (από το Paul).  Γνωριστήκαμε στην Αυστραλία.  Αλλά γιατί με λες Ρίκα (από το Μαρίκα);

Ο Προκόπης ξαφνιάστηκε (για δεύτερη φορά — εύκολα ξαφνιάζεται αυτό το παιδί) και δεν ήξερε τι να πει. «Το παίζεις και άγνωστη τώρα;  How do you dare! (Whoa-ho!  Livin’ on a prayer!)» σκέφτηκε.  Πήγε να το πει, αλλά του βγήκε λίγο διαφορετικό: «Τι εννοείς καρδούλα μου;» Η Πάτυ μόρφασε.

Πάτυ: Δεν έχουμε γνωριστεί, αλλά ξέρω για σένα. Είμαι η Πάτυ.
Προκόπης: Πάτυ;  Άσε με να μαντέψω.  Από το Αφροξυλάνθη;

Την άβολη σιωπή διέκοψε η αναγγελία για σιωπή για την απαγγελία.  Ο kiltοφορών Σκωτσέζος άνοιξε ένα μπουκάλι ουίσκι, κέρασε όλο τον κόσμο, ανέβηκε στην δεξιά του καρέκλα (η αριστερή ήταν σπασμένη) και με στεντόρια φωνή ξεκίνησε την πρώτη στροφή — παραλλαγή του παραδοσιακού ποιήματος που απαγγέλουν σ’ αυτές τις περιστάσεις:

There once was a girl from Kilkenny
Whose usual fee was a penny
But for a nominal sum
You could roger her bum — a source of amusement to many!

Το τέλος της απαγγελίας έδωσε νέα τροπή στην κουβέντα καθώς η θύμηση των σεξουαλικών του πρακτικών με τη Ρίκα (από το Μαρίκα) κατέκλυσε το μυαλό του Προκόπη, του καμαριού μας, του λεβέντη μας, του κουμανταδόρου μας:

Προκόπης (καμάρι, κλπ): Είσαι το τελευταίο άτομο που περίμενα να βρω εδώ.
Πάτυ: Είμαι το τελευταίο άτομο που περίμενα να έρθει εδώ.
Προκόπης: Δίδυμες δεν είστε είπαμε;
Πάτυ: Το ξέρεις.
Προκόπης: Το βλέπω κιόλας. Τώρα. Πρώτη φορά. Λύσε μου όμως μία απορία.
Πάτυ: Μη ρωτήσεις για τη Ρίκα (από το Μαρίκα).
Προκόπης: Όχι.
Πάτυ: Πες.
Προκόπης: Εσύ γιατί θα τον παρατήσεις;
Πάτυ: Ποιον;
Προκόπης: Τον Paul.
Πάτυ: Γιατί σου μοιάζει.

Από μέσα της σκέφτηκε ότι ήταν πολύ εύκολο. «It’s like high-fiving a bear (Whoa-ho! Livin’ on a prayer!)»  Και συμπλήρωσε (αυτό απ’ έξω της):

Πάτυ: Είναι ένα καλό παιδί.
Προκόπης: Και γιατί βρέθηκες μαζί του;
Πάτυ: Γιατί ήταν ένα άγνωστο καλό παιδί.
Προκόπης: Κι αν ήταν ένα γνωστό κακό παιδί;
Πάτυ: Τότε θα είχε βρεθεί αυτός μαζί μου, όχι εγώ μαζί του.
Προκόπης (καμάρι κλπ — να μην ξεχνιόμαστε): Οπότε είστε μαζί γιατί δεν υπάρχει κάτι καλύτερο;
Πάτυ: Μπορεί να γίνει ένας καλός φίλος.
Προκόπης: Τα καλά παιδιά δε θέλουν κακούς φίλους.  Έχουν λίγους αλλά καλούς. Είναι καλά παιδιά.

Η Πάτυ ξεροκατάπιε.  Έπρεπε να αλλάξει θέμα γρήγορα γιατί φοβήθηκε ότι δεν την έπαιρνε.

Πάτυ: Εσύ γιατί είσαι ακόμα εδώ;
Προκόπης: Γιατί κι η αδερφή σου ήταν καλό παιδί.

Όντως δεν την έπαιρνε.  Έκανε μία ακόμη προσπάθεια.

Πάτυ: Εσύ έχεις προχωρήσει;
Προκόπης: Αυτό χρειάζεται περισσότερο αλκοόλ.  Ξέρω ένα μπαράκι κοντά στη George Square (Whoa-ho! Livin’ on a prayer!). Ψήνεσαι;

Ο οικοδεσπότης του γέμισε το ποτήρι και του είπε ότι είναι η σειρά του: «Oi mate, get on the chair! (Whoa-ho! Livin’ on a prayer!).» Ο Προκόπης ανέβηκε έτοιμος στην καρέκλα, έφτυσε στο τζάκι για να καθαρίσει το λαιμό του, και απήγγειλε το θανατερό τετράστιχο:

«I have an audience with the pope
And I’m saving the world at 8
But if she says she needs me, she says she needs me
Everybody’s gonna have to wait»

Όταν το χειροκρότημα καταλάγιασε, κατέβηκε. Την κοίταξε. Ξαναέκανε την ερώτηση: «Ψήνεσαι;»

Η φωτιά στο τζάκι έσβησε, αλλά η Πάτυ (από το Αφροξυλάνθη) είχε καεί.

(του μπι κοντίνιουντ)

Προφανώς όλα αυτά τα γράψαμε so we could link right there — Whoa-ho! Livin’ on a prayer!

Arsebanging Friday #oingo-boingo-zdup

Λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος, αποφασίσαμε όπως ακυρώσουμε το σήμερα.  Ο τρόπος με τον οποίο το καταφέραμε είναι να μεταφεθούμε στα νησιά Kermadec και ως εκ τούτου να είμαστε (ακόμα πιο) μπροστά από τον υπόλοιπο κόσμο.  Όταν αλλάξει η μέρα για δεύτερη φορά εκεί, τότε θα επιστρέψουμε στη βάση μας και πίσω στο κοντινό παρελθόν (από το εγγύς μέλλον) χωρίς κανένα μα κανένα πρόβλημα δια ημάς.  Μόνο δια υμάς θα είναι το πρόβλημα, αγαπητοί αναγνώστες, μιας και ένα ακόμη πυγοραπιστικό ξύπνημα έγινε πισινοκρουστικός ύπνος καθώς… ε… κωλοβαράγαμε και δε βρήκαμε links.

Δηλαδή, να λέμε και του στραβού το δίκιο, βρήκε ο Αφάνας ο μεγαλοπρεπής links, αλλά ο Δάσκαλος ο εξω-απο-δώ δε βρήκε χρόνο για τον απαραίτητο σχολιασμό του περιεχομένου τους.  Ως συνήθως λοιπόν, κατηγορήστε με.  Μου αρέσει.  Με κάνει καλύτερο.

Πάρτε όμως ένα τραγουδάκι.

Αυτά.  Καληνύχτα σας.  Καλημέρα σας.  Τι ώρα είναι;

Arsebanging Friday # Business As Usual

Γκούχου-γκούχου. Γκούχου-γκούχου. Έχει κλείσει πολύτιμε αναγνώστη μου ο λαιμός μου από τις αλλεπάλληλες κραιπάλες των εορτών και μετά δυσκολίας απαγγέλω το παρόν post στο μπάτλερ του Paraeksi για να τη δακτυλογραφήσει. Όπως και πέρυσι, οι γιορτές και οι άδειες πέρασαν πολύ γρήγορα, μαζί και η παραμονή στα πάτρια εδάφη και να ‘μαστε πάλι στο πολυτραγουδισμένο μας Εδιμβούργο. Αναρωτιέμαι πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν ακόμα για να καταλάβουμε ότι οι διακοπές και οι άδειες πάντα θα περνούν γρηγορότερα απ’ ότι περιμέναμε πριν αρχίσουν. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στο τέλος των διακοπών πάντα τα ίδια λέω και ακούω. Ρε μπας και πρόκειται για συνομωσία; Anyway, θα το ψάξω καλύτερα στις διακοπές του Πάσχα. 

Συνεχίζοντας το μεθεορταστικό κλαψομούνιασμα, must χαρακτηριστικό των απανταχού — ξενιτεμένων κυρίως — φοιτητοεπιστημόνων, ήμουν έτοιμος να παραπονεθώ για τον όγκο και το βαθμό δυσκολίας της δουλειάς που βρήκα να με περιμένει με το που προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο, με 3 ώρες καθυστέρηση και μια χαμένη βαλίτσα — ας είναι καλά το Terminal 5. Μετά από λίγο βέβαια σκέφτηκα το πολιτικοκοινωνικό σκηνικό στην Ελλάδα και δεν έβγαλα τσιμουδιά. Από την άλλη βέβαια, από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου και μέχρι τώρα δεν έχω δουλέψει σχεδόν καθόλου, μεταθέτοντας τα πάντα για την επόμενη εβδομάδα. Ακόμα και το παρόν post ήταν αρκετά χλωμό να γραφτεί, ελλείψει links. Αυτό που με έσωσε ήταν ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα με το που μπήκα σπίτι ήταν να ξεκρεμάσω το ημερολόγιο του 2008 από τον τοίχο, να το σκίσω σε μικρά κομματάκια και να το πετάξω στα σκουπίδια. Μην πάει το μυαλό σας μακριά, ο μόνος λόγος που με έσωσε είναι ότι πίσω από το ημερολόγιο υπήρχε στον τοίχο μια ολόκληρη αποικία από μυρμίγκια. Με το που με είδαν, άρχισαν να σκορπάνε σχηματίζοντας περίεργα σχήματα στον τοίχο. Γρήγορα κατάλαβα ότι πρόκειται για links. Τα σημείωσα πρόχειρα σε ένα χαρτί και σας τα παρουσιάζω με την αυτοπεποίθηση του μυρμιγκιού που κουβαλάει ένα σπόρο στη φωλιά του και πιστεύει ότι όλα θα πάνε καλά το χειμώνα. Βγάλτε το μπουρνούζι σας και βουτήξτε στη λινκομπανιέρα:

• Στις έγνοιες της νέας χρονίας σε ότι αφορά την ερωτική σας ζωή (για την οποία όπως γνωρίζετε είμαστε πολύ ευαίσθητοι) προστίθεται άλλη μία: το internet.
• Κατ΄άλλους βέβαια, δε χρειάζεται να αγχώνεστε ιδιαίτερα. Το κρέας θα νικήσει όλες τις αντιστάσεις. Το laptop σας, από την άλλη, όχι.
• Εν όψει της επανόδου από τα πάτρια εδάφη, λάβαμε πολλές ερωτήσεις σχετικά με το πως μπορεί να εισάγει κανείς απαγορευμένες απολαύσεις. Ξέρετε, σπανακόπιτες, κρέατα, φέτα, λάδι, παστίτσιο κτλ κτλ. Να μερικές ιδέες.
• Δεν το πιστεύω ότι έχω φτάσει στο 4ο link και ακόμα δεν έχει πέσει τίποτα γιαπωνέζικο. Πάρτε λίγο για να έχετε.
• Ξέρω ότι δε δουλεύεις ποτέ πριν τις 10 Ιανουαρίου, αλλά παρ’ όλα αυτά, θα σου χαρίσω ένα παιχνιδάκι για να περνάς τις ώρες που θα έπρεπε να δουλεύεις. Γιατί, ξέρω από πρώτο χέρι, αυτές οι ώρες είναι γεμάτες βασανιστικές τύψεις και και πολλές κούπες/ποτήρια για πλύσιμο στο νεροχύτη.
• Για όσους από εσάς δεν εκτιμάτε το διάβασμα, ιδού ένα review στο Amazon που θα σας κάνει να αλλάξετε γνώμη.
• Ιδού το νέο μου hobby. Τουλάχιστον όταν βρω ένα ζευγάρι πέδιλα του ski να μου περισσεύει.
• Το κάπνισμα βλάπτει, αυτό είναι γνωστό. Αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι ότι υπάρχει ένας πολύ απλός τρόπος για να καπνίζετε λιγότερα τσιγάρα.
• Η αστυνομία μάλλον έχει πολύ μικρή εμπειρία σε κάποια θέματα.
• Καμιά δουλεία δεν είναι ντροπή, απλά μερικές είναι λίγο πιο εύκολα παρεξηγήσιμες από άλλες.
• Παίξε, παιδί μου, παίξε.
• Οι σημερινές σχέσεις κρύβουν πολλές παγίδες, ακόμα και στα πιο απλά και καθημερινά πράγματα. Πολλές φορές, θανάσιμες παγίδες.
• Μέρες γιορτινές, μέρες κατάνυξης, πρέπει να βλέπουμε και τα καλά που γίνονται στον τόπο μας. Όπως αυτό. Πρέπει να γίνει θέμα στην ποίηση του Πρέκα πάραυτα.
• Σας έχει απασχολήσει ποτέ τι είδους είναι τα περισσότερα videos που υπάρχουν στο Youtube; Σε κάθε περίπτωση, η κατηγοριοποίηση αυτή, θα σας θυμίσει πολλά.
• Όσο και αν τα γιαπωνέζικα τηλεπαιχνίδια είναι τα αγαπημένα μου ever, οφείλω να παραδεχτώ ότι και οι Γάλλοι έχουν πράγματα να αντιπροτείνουν.
• Πάντως σε αυτό, δε νομίζω ότι έχει κανείς να αντιπροτείνει κάτι.
• Με το νέο έτος παίζουμε dEUS και βάζουμε την ένταση στο τέρμα: instant street.

Α, ναι. Και πάνω που θα το ξεχνούσα. Καλή Χρονιά μαδαφάκααααζ!!!