Χαίρε κεχαριτωμένε αναγνώστη!
Οι φήμες επιβεβαιώθηκαν για μία ακόμη φορά κι ήρθε κι αυτή την εβδομάδα η Παρασκευή. Ναι, είναι αλήθεια. Ήρθε πριν από λίγες ώρες και όπως κάθε Παρασκευή που σέβεται τον εαυτό της θα καθήσει για λίγες ακόμα. Το σύνολο 24. Είναι μία από τις μικρές χαρές της ζωής αυτή η επιβεβαίωση. «Ό,τι και να γίνει, οι πιθανότητες είναι συντριπτικά υπέρ του να έρθει η Παρασκευή και να διαρκέσει 24 ώρες.» Πώς είπατε; Τετριμμένο; Μα φυσικά! Αυτό είναι το νόημα: καμία έκπληξη.
Έκπληξη βέβαια από την άλλη είναι ο καιρός που έχει βγάλει τις τελευταίες ημέρες. Μα καλά, είναι δυνατόν; Σεπτέμβρης μήνας και 17 βαθμοί; Τι, επειδή ήρθαν οι καινούργιοι θα πρέπει να τους παραπλανήσουμε και να τους πούμε ότι έχει εποχές όπως θα τις περίμεναν; Όχι, σας παρακαλώ. Θέλουμε λίγο περισσότερο κρύο, λίγη περισσότερη μαυρίλα, λίγη βρόχα, κάτι, ο,τιδήποτε.
Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω μαγευτικέ αναγνώστη μου. Βγαίνω έξω για ένα τσιγάρο και παθαίνω έγκαυμα. Έχω το ένα μάτι συνέχεια κλειστό γιατί μου πέφτει ήλιος. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά έτσι όπως το έχω το άλλο ορθάνοιχτο μου μπαίνει ο καπνός. Και κερατάς και χαρούμενος, γίνεται; Δε γίνεται. Οπότε κι εγώ γυρνάω στο γραφείο, γυρνάω την οθόνη για να μην έχει αντηλιά, και προσπαθώ να δουλέψω μέχρι να περάσει η ώρα, να πέσει ο ήλιος και να πάω προς το σπίτι όπου το φως είναι στον έλεγχό μου, οπότε μπορώ και να το σβήσω. Να ανοίξω κι ένα μπουκάλι Chateau de Chasselas (είμαι και γκουρμόγυφτος πανάθεμά με) και να συγγράψω τα αίσχη που συγγράφω τώρα. Για σένα μεγαλοπρεπή μου.
Και είμαι πλήρως (μα πλήρως!) συνειδητοποιημένος ότι γράφω μία ακόμη ηλίθια εισαγωγή που μιλάει για τον καιρό και για τραγούδια κωλομεργλυφάτα. Έχω τόσα πολλά στο μυαλό μου ακόμα που πρέπει να επεξεργαστώ που πραγματικά θέλω λίγο το χρόνο μου. Μέχρι τότε, θα μιλάω για τον καιρό. Γιατί όχι; Όλοι το κάνουν. Δε μπορεί, κάτι θα ξέρουν. Σαν τους 29 κατασκευαστές πλυντηρίων που συνιστούν Skip. Αυτοί, ξέρουν.
Όπως ξέρεις κι εσύ δυσθεώρητε αναγνώστη μου. Ξέρεις ότι τα θέλει το πισινούλι σου και για αυτό είσαι εδώ, έτσι δεν είναι; Αμ, τα θέλει βέβαια! Πάρτα:
- Αν πεινάτε το πρωί, ορίστε το πρωινό των £10.
- Οι 20 πιο περίεργες αγγελίες στο Craigslist. Ever.
- Ζώα με φωτόσπαθα.
- Ώρα να παίξουμε πηγαίνοντας στα βαθυά.
- Γνωρίζετε μία κοπέλα σε ένα bar. Κάνει το λάθος να σας δώσει το τηλέφωνό της. Είναι ανάγκη να το επιβεβαιώσετε ότι είναι λάθος;
- Zombies εναντίον Beatles.
- Το μουσείο της αναισθησίας στο Sheffield. Κυριολεκτικά.
- Μερικές γυναίκες είναι απλά άλλη κλάσση.
- Σημαίες φτιαγμένες με φαγητά (η Ελληνική είναι φτιαγμένη με φέτα κι ελιές).
- Ένα κανόνι, μία κούκλα, ένα παιχνίδι.
- Το Νever Again είναι ένα μυθιστόρημα στο οποίο καμία λέξη δε χρησιμοποιείται πάνω από μία φορά. Χάσιμο.
- Προς φερέλπιδες σεναριογράφους: «Δε θα διαβάσω το *%^@μένο το σενάριό σου.«
- Κάπου στον κόσμο, σε κάποιο εργαστήριο, ένα ποντίκι αιωρείται.
- Κι ο μόνος λόγος που είναι ποντίκι κι όχι σκυλί, είναι γιατί τα σκυλιά κάνουν yoga.
- Οι διαφημίσεις στη δεκαετία του 1930 ήταν απλές. Ήθελες, π.χ., να πεις για το αλεξίσφαιρο γυαλί που έχεις φτιάξει; Κανένα πρόβλημα. Βάλε τη γυναίκα σου να το κρατάει, και πυροβόλα.
- Αν πάντα θέλατε ένα σκελετό δεινοσαύρου για το σαλόνι σας, να η ευκαιρία.
- Τι γίνεται όταν ένας σκύλος αράζει ανέμελα στο Los Angeles ενόσω το διαστημικό λεωφορείο κάνει την κάθοδό του σπάζοντας το φράγμα του ήχου; Αυτό.
- Κι αν δεν κουφαθήκατε, ίσως η πιο άκυρη εκτέλεση του Can’t take my eyes off you να βοηθήσει.
- Εξάχρονο οδηγεί το αμάξι επειδή η μαμάκα του είναι ελαφρώς φτιαγμένη.
- Μερικές φορές, κάτι που γυαλίζει στο βραδυνό ουρανό δεν είναι κατ’ ανάγκη αστέρι. Μπορεί να είναι ούρα.
- Παιχνιδάκι: ποδήλατο σε αρχιτεκτονικό σχέδιο.
- Οπότε μιας και δεν ξέρω τι να τα κάνω όλα αυτά στο μυαλό μου, θα ανατρέξω σε αυτά που ξέρω τώρα κι όχι αυτά που υποθέτω. Είναι που είναι κι οι μέρες τέτοιες. See you on the flip side.
Πάει κι αυτή η Παρασκευή αναγνώστη μου και μαζί της φεύγει κι αυτή η εβδομάδα. Θα έρθει κι η επόμενη Παρασκευή. Κι εμείς θα είμαστε και τότε εδώ και θα σε περιμένουμε για να κάνουμε τη μετάβαση πιο εύκολη. Η μετάβαση πρέπει πάντα να είναι εύκολη. Άστο πάνω μας.
Δάσκαλε,
μην ανησυχείς..συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες! Ακόμη και σε αυτές που δεν έχουν την «πολυτέλεια» να γευτούν το Chateau de Chasselas όπως εσύ!!
Γράψε μας, σε επόμενη ανάρτηση ,τι είναι αυτό που -ενώ μένεις σε μιά Ευρωπαική ανεπτυγμένη χώρα, πολύ προχωρημένη, πολύ οργανωμένη και με όλα τα καλά- εντούτοις σε κάνει να νοσταλγείς την πατρίδα;;;
Μήπως σου βάζω δύσκολα;;; χμμ..
Καλημέρα από την συννεφιασμένη Αθήνα..(σε όλους του τομείς..) ;-))
Can’t take my eyes off you.
Δεν θέλεις να το δεις. Σε προειδοποίησα.
Ανάσα, τα έχω (κι έχουμε) γράψει πάνω-κάτω όλα αυτά. Αλλά σ’ ευχαριστώ για την πρόταση, δίκιο έχεις. Είναι καλή ιδέα.
Ηλία, το έχω δει από παλιά αυτό. Είναι από τους λόγους που δε νιώθω πόνο δεν καταλαβαίνω τίποτα. Έχω το μάτι της τίγρης.
+μετανοείτε+