Γέννεσις

Γειά και από εμένα αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες. Θα ξεκινήσω με μια εξομολόγηση: σήμερα ενηλικιώνομαι και εγώ στον υπέροχο μα και πρωτόγνωρο κόσμο των ιστολογίων. Καλό μας ταξίδι λοιπόν…

Το παρατσούκλι

Θέλω να σας πώ και εγώ μερικά λογάκια για το παρατσούκλι μου. Δεν ξέρω τι θα βάζετε στο κεφάλι σας, αλλά ούτε ψηλός σαν κυπαρίσσι είμαι μήτε γερός σαν άλογο. Ποτέ δεν υπήρξα διμοιρίτης στις παιδικές παρελάσεις κατά τις επετείους των Εθνικών μας εορτών και, πιστέψτε με, δε με επέλεξαν για εύζωνα κατά τη θητεία μου ώστε να φωτογραφίζομαι με τουρίστες κατά την αλλαγή φρουράς στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

Το παρατσούκλι τούτο λοιπόν δεν είναι παρά προϊόν απύθμενου μόχθου και αβυσαλλέας ζήλειας που ρίζωσαν στις καρδιές των λοιπών πέντε, όταν παρακολούθησαν για πρώτη φορά τον υπογράφωντα, να ξετυλίγει με περίσσια επιδεξιότητα τις χορευτικές του ικανότητες στους Ελληνικούς χορούς. Επειδή όμως, ως γνωστόν, η εκδίκηση είναι πιάτο που τρώγεται κρύο (και όχι πιάτο σαν και αυτά που έχετε συνηθήσει να σπάτε μερικοι-μερικοί (λα-χου)), θα κάνω προς το παρών υπομονή. Φοβού όμως, έχω ράμματα για τις γούνες όλων σας. Κοινώς και λαϊκιστί, θα σας ξεκατινιάσω όλους… κουφάλες…