Το Εγκεφαλογράφημα

Ο καρδιολόγος ήταν κατηγορηματικός. Το εγκεφαλογράφημα έπρεπε να γίνει. Η προ-παραμονή των  Χριστουγέννων είχε φτάσει (χτες, δηλαδή) και δεν πήγαινε άλλο, έπρεπε να βγάλω μια άκρη. Θα έκανα το εγκεφαλογράφημα, θα το πήγαινα στον καρδιολόγο, θα μου έλεγε τι να κάνω και τέλος. Μετά θα επέστρεφα σπίτι για μελομακάρονα και τρυφερούς εναγκαλισμούς με το γιορτινό πνεύμα.

Η εξέταση θα γινόταν σε ένα διαγνωστικό κέντρο στην Κηφισίας. Έφτασα αργά το απόγευμα, μπήκα στην ουρά και περίμενα. Μετά από καμιά ώρα αμήχανης μεν, ουκ ανέμελης δε, αναμονής με φώναξαν. Η εξέταση ήταν πολύ απλή. Μου πέρασαν κάποια ηλεκτρόδια γύρω από το κεφάλι και άρχισαν να παίρνουν διάφορες μετρήσεις. Η όλη διαδικασία διήρκεσε πολύ λίγο και ήταν εντελώς ανώδυνη. Στο τέλος μου είπαν να περιμένω μέχρι να δακτυλογραφήσουν και τυπώσουν τα αποτελέσματα. Μετά από καμιά ώρα τα είχα στα χέρια μου. Τα πήρα και χωρίς να τα ανοίξω βγήκα στο δρόμο, όπου είχε αρχίσει ήδη να βρέχει. 

Χωρίς να θυμάμαι ακριβώς πώς, βρέθηκα καθισμένος σε ένα κοντινό καφέ. Άνοιξα το φάκελο με τα αποτελέσματα. Όλες οι μετρήσεις ήταν καλές και τα σχόλια του γιατρού φαίνονταν OK, αν εξαιρέσει κανείς μια παρατήρηση ότι κάποιες σκέψεις φαίνεται να έκλεβαν πολλή από την ενέργειά μου και ότι ο εγκέφαλός μου φαινόταν να είναι πολύ επικεντρωμένος πάνω σε αυτές. Η αλήθεια είναι ότι αυτό μου κίνησε την περιέργεια. Πήγα πίσω στο διαγνωστικό κέντρο και ζήτησα να μου δώσουν το οπτικό υλικό από την εξέταση, το οποίο έκαναν με το αζημείωτο, και αφού πρώτα με ανημέρωσαν ότι δεν υπήρχε γιατρός να το εξετάσει.

Επέστρεψα στο καφέ και άρχισα να κοιτάζω τις εικόνες που «φωτογράφιζαν» τη σκέψη μου. Στην πρώτη ματιά ήταν μόνο ένα τσούρμο από γράμματα σκόρπια, χωρίς καμιά συνοχή και σχέση που δε σχημάτιζαν καν λέξεις ή προτάσεις. «Άδικος κόπος», σκέφτηκα. Στην επόμενη ματιά όμως, διαπίστωσα ότι συγκεκριμένα γράμματα του λατινικού αλφάβητου σχημάτιζαν μικρές λέξεις με 3, 4 ή 5 γράμματα — λέξεις με πολύ λίγα φωνήεντα και που δε βγάζαν κανένα νόημα. Άρχισα να μετράω τις εμφανίσεις του κάθε γράμματος, μήπως και βγάλω καμιά άκρη: τα πιο κοινά γράμματα ήταν το «C» και το «J», ενώ τα υπόλοιπα είχαν πάνω κάτω την ίδια συχνότητα. Άκρη πάντως δεν έβγαζα. «W.T.F. ?», σκέφτηκα. Και τότε κατάλαβα. Ήταν αρκτικόλεξα. Εκεί ανέλαβε το υποσυνείδητο και αμέσως είδα το «C» να αναπτύσσεται σε «Conference» και το «J» σε «Journal». Α-χά. Εννοείται ότι στο επόμενο πέρασμα στον κατάλογο των λέξεων μέτρησα πολλές φορές τα ονόματα αρκετών συνεδρίων και περιοδικών της περιοχής του διδακτορικού μου. Κατάλαβα.

Έκλεισα το φάκελο με τις εξετάσεις και βγήκα στο δρόμο. Έπρεπε να πάω στον καρδιολόγο όσο το δυνατόν γρηγορότερα, μιας και η ώρα ήταν ήδη περασμένη. Είχαμε πολλά να πούμε και ήμουν σίγουρος ότι θα μας έπαιρνε αργά. Μόλις ανέβηκα στο γραφείο του όμως με περίμενε μια έκπληξη. Η πόρτα ήταν κλειστή και πάνω της βρισκόταν κρεμασμένο ένα σημείωμα:

«Απών λόγω αδείας».

Τζίφος. Έπρεπε να το είχα φανταστεί. 

Έκανα μεταβολή και έφυγα. Γύρισα σπίτι γρήγορα-γρήγορα, αλλά δε μπορούσα να ηρεμήσω με τίποτα. Άλλαξα ρούχα στα πεταχτά και ήμουν έτοιμος να βγω πάλι στο δρόμο. Βγαίνοντας από την πόρτα κόλλησα ένα σημείωμα:

«Άδειος λόγω απουσίας».

Έξω έβρεχε για τα καλά. Η προπαραμονή των Χριστουγέννων μόνο γαλήνη δε θα μου έφερνε. Πήρα τους δρόμους. Έπρεπε να περπατήσω.

Στον Καρδιολόγο

Το ραντεβού είχε κλειστεί από μέρες. Ξεκίνησα λοιπόν την κανονισμένη ημέρα και ώρα για να επισκεφτώ τον καρδιολόγο Δρ. Βαλβίδα για ένα check-up. Πήρα το τρόλλεϋ λοιπόν και κατέβηκα στους Αμπελόκηπους όπου ήταν το ιατρείο. Στους δρόμους γινόταν χαμός, βαβούρα, βρισίδια, κόρνες και live-your-my-in-Greece καταστάσεις γενικότερα — if you know what I mean. Μόλις μπήκα στο ιατρείο αμέσως με διαπέρασε αυτή η εκκωφαντική σιωπή που επικρατεί σε όλα τα ιατρεία, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη βαβούρα της Βασιλίσσης Σοφίας. Εκεί κάπου συνηδειτοποίησα ότι μάλλον προτιμώ τη βαβούρα. Για να μην τα πολυλογώ, στο ιατρείο με υποδέχτηκε η καλλίγραμμη, ντυμμένη και περιποιημένη στη  τρίχα γραμματεύς του ιατρού και με άφησε να περιμένω να έρθει η ώρα μου (να εξεταστώ από το γιατρό). Μετά από κανένα 10λεπτο, και ενώ είχα αφερεθεί σιγοτραγουδώντας το Sky Blue Sky, με φώναξε ο γιατρός:

– «Καλημέρα Δρ. Βαλβίδα».

– «Καλημέρα Δρ. Αφάνα. Καθίστε να σας εξετάσω.»

Έφερε τα εργαλεία του, με έβαλε να ξαπλώσω και άρχισε να με εξετάζει ποικιλοτρόπως. Μετά από 4-5 λεπτά έφτασε η ώρα του στηθοσκοπίου. Το ακουμπάει στην καρδιά μου και αρχίζει να αφουγκράζεται. Κουνάει δύσπιστα το κεφάλι του και αρχίζει να το ψάχνει περισσότερο. Περιττό να σας το πω, το περιττό έχει φτάσει ήδη κάλτσα.

– «Δρ. Αφάνα, πολύ φοβάμαι ότι πάσχετε από φύσημα. Ή μάλλον καλύτερα από ψυθίρισμα», μου λέει.

– «Μα τι λέτε τώρα γιατρέ;», του λέω. «Είστε σίγουρος;»

– «Μα ναι, ακούστε και μόνος σας», μου λέει και μου τείνει το στηθοσκόπιο.

Το ακουμπάω πάνω στην καρδιά μου και αφουγκράζομαι. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα άκουσα το αίμα να πάλλεται μέσα από τις βαλβίδες της καρδιάς ρυθμικά. Όντως ακουγόταν ένας περίεργος θόρυβος σα φύσιμα/ψυθίρισμα. Συγκεντρώθηκα περισσότερο, για να ακούσω καλύτερα. Μετά από λίγο ήταν πλέον ξεκάθαρο: οι ήχοι που ακούγονταν ήταν πέντε γράμματα. Όχι τυχαία γράμματα. Ήταν ένα όνομα. Γυναικείο. Που ήξερα καλά. Ξαφνικά πέρασαν μπροστά μου μία μία οι μέρες από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας μέχρι και αυτούς του Πεκίνου. Καμία από αυτές δε συμπεριελάμβανε τους αγώνες. Μόνο στιγμές οικείες, γλυκές, τρυφερές, γεμάτες αγγίγματα και λόγια που δε μπορώ να διαγράψω με τίποτα. Στιγμές απλές και σύνθετες, έντονες και χαλαρές, κουρασμένες και ξεκούραστες, αγωνίας και βαρεμάρας, σε διάφορα μέρη της γης, μα με ένα συνδετικό στοιχείο: αυτό που δε μπορώ να εκφράσω με λόγια. Μάλλον, αυτό που δεν εκφράζεται με λόγια.

– «Γιατρέ που πάει όλο αυτό το αίμα από την καρδιά;»

– «Ξεκινάει από την καρδιά και από εκεί φτάνει σε ολόκληρο το σώμα. Διασχίζει τις αρτηρίες και φτάνει παντού. Δίνει ζωή, με λίγα λόγια, σε όλα τα μέρη του σώματος.»

– «Έτσι εξηγείται», σκέφτομαι. Ο μουσικοσυνθέτης που κρύβεται στο μυοκάρδιό μου κάτι ξέρει παραπάνω προφανώς. Για μερικά δευτερόλεπτα νιώθω κενός, να απομακρύνομαι από το δωμάτιο και να γίνομαι όλο και μικρότερος. Παύω να υπάρχω συνειδητά.

– «Θέλει προσοχή», με ξυπνάει ο γιατρός και με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

– «Πρέπει να φύγει το φύσημα, γιατρέ;»

– «Όχι απαραίτητα. Θα πρέπει να κάνετε μερικές εξετάσεις περαιτέρω και μετά θα δούμε τι είναι καλύτερο να γίνει. Κατ’ αρχήν πρέπει να κάνετε ένα εγκεφαλογράφημα, για να δούμε κατά πόσο το μυαλό επηρρεάζει ή επηρρεάζεται από αυτό. Δεν είναι κάτι επείγον πάντως. Περάστε στη γραμματέα μου να σας πεί τις λεπτομέρειες για τις εξετάσεις.»

– «Ευχαριστώ.»

– «Να ‘στε καλά» μου λέει και με συνοδεύει έξω.

Η γραμματέας μου γράφει τις εξετάσεις και μου τις δίνει. Καθώς φεύγω σηκώνει το βλέμμα τις από το Marie Claire που είχε αρχίσει να διαβάζει ευθύς αμέσως και μου απευθύνεται με ένα τρομακτικό και σινάμα συμβουλευτικό τόνο:

– «Δρ. Αφάνα!». Το Marie Claire στέκει σαν ευαγγέλιο μπροστά της.

– «Ναι;»

– «Ο Arthur Schopenhauer ήταν ένας άντρας με πάθος. Εσείς.»

Το προσπερνάω προς το παρόν. Στο μυαλό μου εναλλάσεται ο ήχος του στηθοσκοπίου και το επερχόμενο εγκεφαλογράφημα. Πρέπει να βιαστώ.

Arsebanging Friday #δεν-προλαβαίνω-σου-λέω!

Φτάσαμε λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη στο τελευταίο arsebanging session πριν από τις πολυπόθητες Χριστουγεννιάτικες διακοπές. Να σου πω την αμαρτία μου, και φέρνοντας στο μυαλό μου τα λόγια του μεγάλου Rob Gordon: «I feel kinda basic today.» Οπότε μην περιμένεις μεγάλες εισαγωγές και βαθυστόχαστες σκέψεις.

Το εξάμηνο τελείωσε αλλά και για όσους δεν ασχολούνται πια με εξάμηνα η κατάσταση είναι η ίδια: όλοι φεύγουν και κάθε βράδυ αποχαιρετούμε κι από έναν. Κι από δύο. Κι από τρεις. Κι έχουμε μείνει εμείς εδώ να φυλάμε την πόλη, να σκεφτόμαστε το παρελθόν κι όσους το μέλλον δε θα ξαναφέρει και να πίνουμε ένα ποτήρι στην υγειά τους. Γιατί, όσο κι αν δεν το πίστευαν, ήταν πάντα ψηλά. Και ακριβώς επειδή ήταν ψηλά έχουν την ικανότητα να κάνουν το μέλλον να φαντάζει όχι απλά διαφορετικό, αλλά χειρότερο.

Και σα να μην έφταναν όλα, οι μέρες είναι λίγο δύσκολες γιατί δεν προλαβαίνουμε ούτε να κοιτάξουμε από πού μπορεί να μας έρθει η επόμενη σφαλιάρα — πόσο μάλλον να προλάβουμε να καταλάβουμε από πού μας ήρθε η προηγούμενη. Κι ο αέρας κι η βροχή μας έχουν τρελάνει κάθε φορά που κάνουμε το θανάσιμο λάθος να βγούμε έξω. Έτσι λοιπόν κλεινόμαστε μέσα στο μικρό μας δωματιάκι στο studio των Paraeksi Productions και βρίσκουμε λίνκια για να πνίξουμε τη στενοχώρια μας.

• Με τον νέο χρόνο ο Ομπάμα θα ορκιστεί πλανητάρχης λοιπόν. Ναι. Αυτός ο Ομπάμα. 
• Ας έχουμε όμως και το πλέον κατάλληλο παιχνίδι για να αποχαιρετήσουμε τον απερχόμενο πρόεδρο.
• Για όσους δεν έχουν γνώση από πού προήλθε το προηγούμενο παιχνίδι, είναι από την επίθεση με παπούτσι που έκανε ένας Ιρακινός δημοσιογράφος εναντίον του Μπους κατά τη διάρκεια ομιλίας του τελευταίου. Προφανώς υπάρχουν και πολλές παραλλαγές της σκηνής.
• Παίξτε με τις γραμμές — αρκεί να μην πέσει η μπάλα.
• Τι να ζωγραφήσεις άραγε αν είσαι «φτιαγμένος»; Κάτι τέτοιο μάλλον.
• The periodic table of Awesoments. Δε μεταφράζεται. Κάνετε κλικ και θα καταλάβετε.
• Οι Ιάπωνες έχουν ελαφρώς περίεργη αντίληψη για το τι θεωρείται ζωτική πληροφορία για τον κάτοχο ενός πορτοφολιού.
• Μια παρωδία του Do they know it’s Christmas βγαλμένη για την οικονομική κρίση και αφιερωμένο στους απανταχού αφαιμάκτες (είναι λέξη αυτή γιατρέ μου;): Bleed the World.
• Μπείτε στο κανόνι σας και πετάξτε όσο πιο μακρυά μπορείτε (παιχνίδι).
• Η τύπισσα ξέρει να «φυσσάει» και να «φουσκώνει» καλά. Για τσιχλόφουσκες μιλάω. Βρώμικα μυαλά.
• Οι δέκα κορυφαίες φωτογραφίες αστρονομίας της χρονιάς που πέρασε. Νιώθω μικρός. 
• Και οι καλύτερες φωτογραφίες συλλήψεων της χρονιάς.
• Αν σας αρέσουν τα παιχίνδια με διαφορές, τότε το Difference Games είναι το επόμενο bookmark σας.
• Χαριτωμένα πραγματάκια πέφτωντας για ύπνο.  (Βέβαια, το Λαμόγιο δεν το φτάνει κανείς.)
• Σε περίπτωση που βρεθείτε στον Άρη, χρειάζεστε ένα χάρτη.
• Αναρωτηθήκατε ποτέ ποιο θα ήταν το όνομά σας αν ήσασταν hobbit; Μπορείτε να μάθετε.
• Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο: να ονομάσεις το παιδί σου Adolf Hitler, ή να αρνηθεί το ζαχαροπλαστείο να φτιάξει τούρτα με το όνομά του.
• Οι καιροί είναι οικονομικά χαλεποί. Όλοι μας πρσπαθούμε να βρούμε τρόπους να μειώσουμε τα έξοδά μας — ακόμα και αλλάζοντας τις διατροφικές μας συνήθειες. Για παράδειγμα, όλα τα αγοράκια μπορούμε να κοιτάξουμε στο παντελόνι μας, για πρώτες ύλες. Τα κοριτσάκια από την άλλη, μπορούν να κοιτάξουν στο σουτιέν τους.
• Μακάβρια ερώτηση, αλλά αν χάσεις το μάτι σου και χρειαστεί να στο βγάλουν, γιατί να μη βάλεις μία κάμερα στη θέση του;
• Η πρόταση για κάψιμο της εβδομάδας: The Benny Hillifier. Όλοι ξέρουμε πως το Yakety Sax κάνει τα πάντα αστεία. Τώρα μπορείτε να το δοκιμάστε μόνοι σας με οποιοδήποτε video στο YouTube. Ας ξεκινήσω λοιπόν με λίγη βία, ένα περίεργο αλλά καλό video με γάτες, και ένα κατιτίς που όλοι θα εκτιμήσουν. 
• Τραγούδι αυτής της εβδομάδας δε μπορεί να είναι άλλο από το Long gone day των Mad Season. Στην υγειά σου Τσολιά.
• Αλλά πάρε και το κατάλληλο από μένα.

Τώρα για το επόμενο arsebanging session, τι να πω; Παίζεται. Είναι λίγο δύσκολο. Χλωμό. Λεμόνι. Εξαρτάται. Από το πόσο πολύ θα έχουμε πιει ανήμερα τα Χριστούγεννα, πού θα βρισκόμαστε, πώς θα είμαστε. Τα γνωστά. Μέχρι τότε όμως αναγνώστη μου, ήρωά μου αξεπέραστε εσύ: Καλά Χριστούγεννα. Και να θυμάσαι: το ταμείο γίνεται πάντα στο τέλος.

Ιστορία δίχως αρχή #12

marios: τι λέει μικρή;
rania: κοιτάζω πτήσεις για σιγκαπούρη :-P
rania: εσύ;
marios: χτύπημα κάτω από τη μέση ήταν αυτό
rania: τέλη γενάρη – αρχές φλεβάρη πώς σου φαίνεται;
marios: δύσκολο μικρή
marios: τα ξανάπαμε αυτά 
rania: έλα ρε μάριεεεε
marios: ρε συ πώς θα το κάνω; θα με στείλουν και θα’χουν και δίκιο 
rania: να σε καλύψει κάποιος δε γίνεται;
marios: μάρτη είναι πιο εύκολο
rania: μάρτη είναι μακρυά!
marios: και για σας είναι πιο εύκολο το μάρτη, θα έχει χρόνο κι ο νίκος
rania: ναι, αλλά είναι μακρυά :-(
rania: καλά, θα πάω δυο φορές :-P
marios: σκάσε ρε
rania: ουφ, τι να κάνουμε…
marios:  το καλύτερο είναι να πάμε τέλη μάρτη και να γυρίσουμε όλοι μαζί
marios: θα έχει κι η κλαίρη χρόνο τότε
rania: πας καλά;
marios: τι;
rania: βρε συ, εδώ κάθεσαι και πίνεις ουίσκια στις 3 μέρες και θα αντέξεις 3.5 μήνες;
marios: τι να κάνουμε… έτσι όπως είναι τα πράγματα
rania: μιλήσατε;
marios: την πήρα πρωί… καλά είναι
marios: αγχωμένη μου ακούστηκε λίγο
rania: λογικό δεν είναι;
marios: λογικό, δε λέω… αλλά τίποτα, 2′ μιλήσαμε…
marios: έφευγε από την εκπαίδευση λέει και θα έβγαινε με κόσμο από τη δουλειά
rania: πες μου ότι στράβωσες τώρα
marios: μπα… νταξ 
rania: σίγουρα;
marios: ε, αυτά τα «θα τα πούμε μετά» δε με ενθουσιάζουν κιόλας
rania: καλά, είσαι βλάκας
rania: δε βρίσκεις με τίποτα άλλο να ασχοληθείς;
rania: τρώει το λούκι της, μπορείς να δείξεις λίγη κατανόηση
marios: εσύ με ποιον είσαι τώρα;
rania: τι λες παιδί μου;
marios: τι λέω; να μου πεις ότι έκανε βλακεία που μου τό’κλεισε στα 2′ όταν έχουμε να μιλήσουμε 2 μέρες
rania: τι λες βρε μάριε;;
rania: όταν εσύ ξημεροβραδιάζεσαι στη δουλειά δηλαδή αυτή τι πρέπει να κάνει;
marios: το ίδιο είναι να γυρίσω μια μέρα αργά από τη δουλειά με το να είναι στη σιγκαπούρη;
rania: προφανώς όχι
rania: αλλά για αυτό πρέπει να δείξεις κατανόηση
rania: θα είστε χώρια 4 μήνες και το θέμα είναι αν σου μίλησε 2′ ή 5′;
marios: ναι, αλλά αν δε μιλάμε και καθόλου τότε τι κάνουμε;
rania: μάριε χαλάρωσε, έπρεπε να φύγει από το μάθημα και να βρεθεί με τους δικούς της…
rania: είναι κομμάτι της δουλειάς της όπως είναι και σένα να δουλεύεις αργά σε κάτι φάσεις
rania: και δεν πρέπει να το βλέπεις κάτι διαφορετικό
rania: απλά δε θα βρεθείτε αργότερα, δες το έτσι
marios: εύκολα τα λες μικρή
rania: χαλάρωσε αδερφούλη, όλα καλά θα πάνε
marios: τα ίδια λέγαμε και την άλλη φορά…
rania: ναι, και θα είστε ηλίθιοι κι οι δυό σας αν κάνετε τις ίδιες βλακείες
rania: ειδικά εσύ
marios: σκάσε ρε
marios: άμα σου λέω εγώ ότι δεν ξέρεις με ποιον είσαι :-) 
rania: βρε άντε από δω 
marios: ρε αει σιχτίρ
rania: φτου σου βρε… το αίμα σου!! :-P 
marios: ο άλλος που είναι;
marios: δεν τον βλέπω online
rania: στο εργαστήριο είναι, κάποιο πείραμα κάνει
marios: μόνο αυτός με καταλαβαίνει… με τις τρελές που μπλέξαμε  
rania: καλά… ενώ εμείς μια χαρά πέσαμε ε;
marios: καλάμια
rania: θα σου’ λεγα που να τα βάλεις τώρα :-P

Ιστορία δίχως αρχή #11

Date: 3 December 2008 23:12 GMT
From: Μάριος Ασημένιος <zmeagain@pandemonicum.com>
To: Κλαίρη Καίσαρη <clairek@gbtfree.com>
Subject: Το πεπόνι παγώνει, αλλά το παγόνι δεν πεπόνει…

Λοιπόν βλήμα, 

Τα βράδυα δεν παλεύονται και πάρα πολύ. Στο λέω από τώρα. Αυτός που μένει πίσω έχει πάντα το πρόβλημα, το ξέρεις αυτό. Είναι βλακεία να γυρνάω σπίτι και να μην είσαι εδώ. Και δεν είναι το ζεστό πιάτο φαγητό που θα έβρισκα στο τραπέζι (σιγά μη μαγείρευες ζωντόβολο) όταν γύρναγα από τη δουλειά (αλλαγή πλάνου: Ξανθόπουλος με τσιγάρο και ψωμί με τριμμένη ντομάτα στο τραπέζι όπως κάνει βούτες στο λάδι αυτός ο φτωχός, πλην τίμιος, οικοδόμος… ένας βιολιστής στην απέναντι στέγη να σπάει τη χορδή, και μια γάτα να νιαουρίζει ξαναμμένη στο ημίφως). 

Βασικά είναι ότι το σπίτι είναι άδειο χωρίς εσένα. Είναι σπαστικό να ξυπνάει και να κοιμάται όλο το σπίτι όταν ξυπνάω και κοιμάμαι εγώ. Και ειλικρινά αν δεν πάρω τηλέφωνο πουθενά, ή δε με πάρει κανείς, παίζει και να μη βγάζω κουβέντα όσο είμαι εδώ. Βαριέμαι απελπιστικά κάτι φορές και οδεύω στο να γίνω αμοιβάδα με επίπεδο εγκεφαλογράφημα. Κοιτάζω τον τοίχο, προσπαθώ να δουλέψω και δε μου βγαίνει… χτες το βράδυ κοιτούσα το μαχαίρι στην κουζίνα (ξέρεις, το καφέ με τη μεγάλη λάμα) πριν να το πλύνω για δύο λεπτά και προσπαθούσα να βρω ποια είναι η καλύτερη γωνία να το πλύνω για να έχει ελάχιστη φθορά το σφουγγάρι.

Τραγικά πράγματα. Κι έχουν περάσει μόνο τέσσερις ημέρες.

Μίλησα και με τη Ράνια το απόγευμα, με είδε στον ύπνο της λέει. Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν η αδερφή μου, κλασσικά. Κι έχω και το άλλο το παρτάλι το Νίκο να θέλει πίτσι-πίτσι κάθε βράδυ. Αλλά τι περιμένεις, άμα δεν ταιριάζανε…

Ελπίζω όλα να είναι εντάξει εκεί. Α, εδώ κάνει κρύο και μόλις ψιλοχιόνισε. Ξέρεις, νυχτώνει και νωρίς, έχει και τα φώτα στους δρόμους, ψώνια παντού, κι όλος ο κόσμος είναι έξω. Σπαστικά πράγματα σου λέω. Τέτοια εποχή πέρυσι ήμασταν στο παγοδρόμιο στους κήπους και προσπαθούσες να κάνεις πιρουέτες (αποτύγχανες βέβαια, αλλά είχε πλάκα για μένα — βέβαια είχα τσακίσει και 3 gluhwein πρώτα και εκείνη τη στιγμή ακόμα και ο Aronofsky θα μου φαινόταν τρελή κομωδία).

Τι έλεγα; Α, ναι. Οτί μου λείπεις.

Καληνύχτα. ‘Η καλημέρα. Ή καλό απόγευμα. Καλό όποτε το δεις τέλος πάντων.

Την τύχη μου μέσα..

Ιστορία δίχως αρχή #10

Date: 3 December 2008 07:41 GMT-8
From: Ράνια Ασημένιου <ainar@pandemonicum.com>
Το:  Κλαίρη Καίσαρη <clairek@gbtfree.com>
Subject: Re: Σιγκαπούρη!!!!

Έλα κουνιαδούλα!!! 

Τι κάνεις βρε;; Πώς είναι εκεί με τους ασιάτες;; Σε προσέχουν;; Περιμένω φωτογραφίες!! Και τι μου το’πες βρε μωρό για την αγορά, τώρα θα βάλω το Νίκο να ψάχνει εισιτήρια να σου έρθουμε. Θα περάσουμε να πάρουμε και τον bro!!!

Χθες πάντως ο Μάριος είχε ανοίξει ουίσκι απ’ό,τι μου είπε ο Νίκος.  Τα πίνανε online τα κωλόπαιδα :-P  Δε θά’πρεπε να στο πω τώρα βέβαια, αλλά μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο (ε, τον είδα στον ύπνο μου, τι να σου κάνω και τον πήρα 7:00 το πρωί δικιά μου!!) και δεν μου ακούστηκε και πολύ καλά… Αλλά τον ξέρεις βρε συ, κάνει το μυρμήγκι ελέφαντα. Τον έχει κι ο Νίκος από κοντά, αλλά τώρα έχει αγχωθεί κι αυτός ο καϊμενούλης λίγο με το διδακτορικό και δεν έχει και πολύ χρόνο. Τι να σου πω εύχομαι όλα να πάνε καλά.

Κατά τ’άλλα όπως τα ξέρεις. Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα, και τ’αγόρι μου ;-) Άντε να τελειώνει κι αυτός για να δούμε τι θα κάνουμε!! Πρέπει να κανονίσουμε όμως να μετακομίσουμε στο νησί και να είμαστε του χρόνου όλοι μαζί!!

Ουφ.  Αυτά από δώ… πάω να ετοιμαστώ να φύγω σιγά-σιγά. Ο άλλος ροχαλίζει ακόμα :-P

Φιλάκια κουνιάδα!

Arsebanging Friday # Epic Fail

Τελείωσε και αυτή η – μακρά – εβδομάς καλέ μου αναγνώστη, αποκαλύπτοντας πόσο σκατά τα έχουμε κάνει γενικώς και πόσο πιο σκατά μπορούμε να τα κάνουμε μέρα με τη μέρα. Δε θέλω να σε κουράσω σήμερα με πολιτικές αναλύσεις όμως, δια τούτο και θα σου δώσω μια και μόνο συμβουλή: έχε ήθος και όλα θα βρουν τον δρόμο τους. Θα ξεφύγω λοιπόν από την κλασσική εισαγωγή του παρασκευϊάτικου postός — λίγα λόγια και πολλά links λοιπόν για σήμερα. Οπλίσου με καφέ και ανάλογη διάθεση λοιπόν καλέ μου συνδεσμοεισπράκτορα, φόρα τη μαύρη σου κουκούλα και χτύπα με εφηβικό πάθος, μανία και αγανάκτηση καθένα από τα links που ακολουθούν:

• Στη διαδικασία αναζήτησης του ετέρου ημίσεως είναι γενικά καλό κανείς να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του και τις επιδιώξεις του. Μερικά sites για online dating βέβαια, δε συμμερίζονται την άποψη αυτή.
• Τη συμπάθειά μου για το γιαπωνέζικο πολιτισμό τη γνωρίζετε από προηγούμενα posts. Ιδού το αποκορύφωμα. User generated content προς απόλαυση με όλες τις αισθήσεις…
• Για κάθε κυκλοφοριακή παράβαση υπάρχουν τα χρηματικά πρόστιμα, η αφαίρεση διπλώματος ή ακόμα και το σήκωμα του αυτοκινήτου με γερανό. Από την άλλη, βέβαια, υπάρχει και αυτό.
• To Pong φαντάζομαι το γνωρίζετε ως παιχνίδι. Με παράθυρα όμως το έχετε παίξει? Όχι? Έ λοιπόν τώρα το έχετε.
• Αν περιμένετε από τη σύντροφό σας (όχι απαραίτητα θηλυκού γένους εδώ που τα λέμε) να σας πει τη γνώμη της για τα φυσικά σας προσόντα, θα σας πρότεινα να μην εφησυχάσετε με την απάντηση που θα πάρετε. Ένας τρόπος υπάρχει μόνο να μάθετε την αντικειμενική αλήθεια.
• Απόψεις περί αρχιτεκτονικής.
• Πετάξτε τα αφρόλουτρα και τα αποσμητικά! Η φύση έχει προνοήσει για όλα. Αφήστε τη να μεγαλουργήσει στην επόμενή σας έξοδο.
• Κάτι τέτοιο να κάνω και εγώ στους επόμενους μήνες και ίσως δω και εγώ διδακτορικό κάποια μέρα.
• Η πάντα έγκυρη, επίκαιρη και αξιοπρεπής Sun μας δίνει για άλλη μια φορά τα φώτα της και μας κάνει να νιώθουμε λιγότερο ένοχοι για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι σχέσεις των δύο φύλων. Εσείς φταίτε κυρίες μου.
• Και επειδή, γιατί να το κρύβουμε άλλωστε, το αντρικό φύλο μπορεί να χτυπάει 100% (σε σχέση με το 92% του άνωθεν link), θα δώσω και ένα link αντρικού ενδιαφέροντος. Ο γιαπωνέζικος πολιτισμός έκανε και πάλι το θαύμα του και εκτός από τα hands-free για τα κινητά μας παρέχει πλέον και hands-free για διάφορες άλλες χρήσεις.
• Tetris κανείς? Jenga? Combo?
• Τα λόγια είναι περιττά. Μιλούν οι ειδήμονες.
• Επειδή εδώ έχουν πλακώσει τα κρύα για τα καλά, και το παρόν post παίρνει τουλάχιστον κανένα 2ωρο για να γραφτεί χρειάζομαι κάτι να με κρατάει ζεστό, ειδικά στα χέρια. Το βρήκα!
• Γνωρίζω τις καλλιτεχνικές σας ανησυχίες και είμαι σίγουρος ότι πολλές φορές έχετε αναρωτηθεί πως θα ήταν η Mona Lisa αν την είχε δημιουργήσει άλλος καλλιτέχνης. Έ λοιπόν δε χρειάζεται να βασανίζεστε άλλο. Ιδού.
• Κάντε και ένα μικρό quiz για να μάθετε τις οδηγικές σας ικανότητες.
• Δεν ευθύνεται η οικονομική κρίση για όλες τις απολύσεις. Υπάρχουν και πιο πικάντικες περιπτώσεις.
• Η Paraeksi Productions σκέφτεται να ανοίξει παράρτημα και στο Λονδίνο. Έχουμε βρει ήδη που θα στεγαστούμε. Απομένουν μόνο κάποιες λεπτομέρεις.
• Υπάρχουν πολλοί τρόποι να τσεκάρει κανείς κατά πόσο είναι αδιάβροχο το πληκτρολόγιο του laptop που μόλις αγόρασε. Αυτός δεν είναι ένας από αυτούς.
• Το τραγουδάκι της εβδομάδας δε μπορεί παρά να προέρχεται από τους Clash. Έχει τίτλο «Clampdown«…

Αυτά λίγο πολύ. Εσύ απλά να θυμάσαι ότι η τρύπα έχει φίδι μέσα, το οποίο δεν προτίθεται να βγει μόνο του. Γκεγκε?

Ιστορία δίχως αρχή #9

Date: 3 December 2008 13:21 GMT+8
From: Κλαίρη Καίσαρη <clairek@gbtfree.com>
To: Μάριος Ασημένιος <zmeagain@pandemonicum.com>
Subject: Καλημέρα

Δε θέλω να σου πω κάτι σημαντικό, απλά να έχεις κάτι να σε περιμένει το πρωί.

Κατάφερα να κοιμηθώ λίγο παραπάνω χτες.  Ίσως αρχίζω και προσαρμόζομαι σιγά-σιγά, αν και είμαι ακόμα κουρασμένη…. Έστειλα και στη Ράνια ένα mail, αλλά δεν έχει απαντήσει ακόμα. Όλα καλά έτσι;

Καλημέρα :) 

Κλαίρη

Ιστορία δίχως αρχή #8

partalius maximus: τι κάνεις ρε;
marios: τούμπες 
partalius maximus: κοντεύει 2 εκεί, δε δουλεύεις αύριο;
marios: ε και;
partalius maximus: μάλιστα
marios: ντάξει μωρέ, δεν τρέχει τίποτα
partalius maximus: αϋπνίες;
marios: τι άλλο
partalius maximus: καλά είναι, έστειλε mail στη ράνια
marios: το ξέρω, μιλήσαμε… μου’πε ότι θα στείλει
partalius maximus: για πε
marios: τι να πω;
partalius maximus: τι τρέχει ρε
marios: τι να τρέχει ρε; εντάξει, δεν είναι και η καλύτερη φάση δω πέρα… πήγαιναν ok τα πράγματα κιόλας… *πολύ* ok
partalius maximus: ναι…
marios: εντάξει, θα περάσει κι αυτό… no worries
partalius maximus: ναι αλλά πώς περνάει;
marios: τα’παμε αυτά, λίγη δουλίτσα παραπάνω και υπομονή
partalius maximus: και αλκοόλ
marios: χε
partalius maximus: παίζει;
marios: χαλαρά… αλλιώς δε με βλέπω να κοιμάμαι απόψε
partalius maximus: ουισκάκι;
marios: yup… χρειάζεται
partalius maximus: θα βάλω κι εγώ ένα να σου κάνω παρέα… πέρασε κι εδώ η ώρα
marios: θα σε πρήξει η αδερφή μου ρε
partalius maximus: έχει πάει γυμναστήριο… χα!
marios: άντε ρε αλάνι
partalius maximus: ναι ρε σου λέω
partalius maximus: μετά θα πάει και σε μια φίλη της
partalius maximus: το’χω κι άλλο ένα
marios: αυτά είναι
partalius maximus: μουσικούλα, ουισκάκι… μια χαρά
marios: εσύ είσαι εντάξει;
partalius maximus: ναι ρε, όλα cool
marios: βαριέμαι ρε, κόβω βόλτες στο σπίτι από τότε που γύρισα
partalius maximus: τι να σου πω ρε συ
marios: γεια μας να πεις
partalius maximus: άει γεια μας

Ιστορία δίχως αρχή #7

Date: 2 December 2008 19:24 GMT+8
From: Κλαίρη Καίσαρη <clairek@gbtfree.com>
To: Ράνια Ασημένιου <ainar@pandemonicum.com>
Subject:  Σιγκαπούρη!!!!

Γεια σου Ράνια! Τι κάνεις;;

Ήρθα εδώ και ακόμα είμαι λίγο χαμένη στο διάστημα. Μας μάντρωσαν σήμερα όλους τους trainees σε ένα κτήριο, μας πήγαν στον 57ο όροφο, μπλα μπλα μπλα μπλα μέχρι το βράδυ… Αν πάει έτσι συνέχεια με βλέπω να παραιτούμαι!!!! Τι ήθελα κι άλλαξα δουλειά;;;

Οι ντόπιοι μου φαίνονται λίγο χαζούληδες. Δε γίνεται να είναι χαζούληδες με τόσα που έχουν κάνει βέβαια, αλλά έτσι φαίνονται… Το μέρος είναι χάσιμο, περπατάς και κοιτάς ψηλά συνέχεια… Γεμάτο δυτικούς κιόλας… Όλες οι φυλές εδώ είναι πλάκα-πλάκα. Δεν ξέρω, δε μ’έχει ενθουσιάσει… εντυπωσιακά είναι, αλλά βγαίνει μια μιζέρια μαζί με τη γκλαμουριά…

Είμαι κουρασμένη, δεν ξέρω τι να σου γράψω…. Δεύτερη μέρα σήμερα και ακόμα αλλού πατάω κι αλλού βρίσκομαι…. τώρα είμαι πτώμα, μόλις πάω στο σπίτι και ξαπλώσω, σε μισή ώρα θα σηκωθώ και το μάτι γαρίδα!! Και χτες αυτό έγινε :(

Μόλις μίλησα και με τον Μάριο, τα είπαμε :) Είχε πρόβλημα το κωλοκινητό και το έφτιαξε. Με προσέχει ο αδερφούλης σου, είδες;;; Δε μπορούμε να μιλάμε πολύ μόνο γιατί θα ξεφραγκιαστώ :( Και δε λέει, αν δεις την αγορά εδώ (δύο μέρες εδώ αλλά την έκανα τη βολτίτσα μου!!!) καλύτερα να τα χάσω όλα εκεί παρά στα τηλέφωνα, κι ας είναι στον αδερφό σου!!! Μην του το πεις!

Τι να κάνουμε, θα είμαστε λίγο με mail και internet cafes μέχρι να δω αν θα μου βάλουν τίποτα στο σπίτι αλλά έτσι όπως είναι η κατάσταση σιγά μην πληρώσουν…. και κάτι άλλα παιδιά που είχαν έρθει πέρυσι εδώ μου έλεγαν ότι δε γινόταν τίποτα…. θα δω μήπως πάρω κανένα καρτονικητό από δω… 

Βρε συ ανησυχώ λίγο, αλλά μην του πεις τίποτα. Όχι τόσο πολύ για μένα, αυτός είναι που τα σκέφτεται και τα παίρνει όλα σοβαρά. Για μένα εντάξει, απλά διακοπές είναι, μας έστειλαν εδώ, εντάξει…. τι να κάνουμε θα περάσει ο καιρός. Καλά….. και για μένα ανυσηχώ…. δεν ξέρω, τέσσερις μήνες…. την άλλη φορά πήγαμε να χωρίσουμε. Τι σου γράφω κι εσένα τώρα….

Ο Νίκος εντάξει;;;;; Άντε, κανονίστε να έρθετε όλοι μαζί για να ξαναβρεθούμε!!! Χριστούγεννα δε θα βρεθούμε φέτος, αλλά πότε θα ξανάρθουμε εδώ; Άντε, κανονίστε!! Μου’χετε λείψει ρε σεις!!!

Φιλιά μωράκι :)