Arsebanging Friday #the sound of fapiness

Χαίρετε κυρίες μου και κύριοι και καλώς ήρθατε στη σημερινή μας πυγοκρουστική ενδοπαλαμική συνεδρία.  Είναι μία όμορφη υγρή βραδυά στο Εδιμβούργο και για την επόμενη ώρα θα είμαστε μαζί για την εκπομπή the sound of fapiness.

(μουσικό χαλί σε ρυθμούς τσούμπα-τσούμπα)

Έχουμε σχεδιάσει ένα πανέμορφο μουσικό ταξίδι για να σας κρατήσει συντροφιά αυτές τις μικρές ώρες της ημέρας — τις τελευταίες της Πέμπτης και τις πρώτες της Παρασκευής.  Όπως πάντα, θα έχουμε, πέρα από μουσικές προτάσεις, συμβουλές και ιντερνετικές διεξόδους για να βαρέσετε τα ποπουδέλια σας κατά τη διάρκεια όλης της ημέρας, ή όταν τα βάρη γίνονται πολλά και η απαλεψιά μεγαλύτερη.  Μη φοβάστε λοιπόν, και ακολουθήστε μας.  Όπως πάντα, θα είναι μαζί μας ο βασικός χορηγός της εκπομπής: το γάλα Χουχού, ένα προϊόν Πουστλέ.

(μουσικό χαλί σε ρυθμούς ντάμπα-ντούμπα)

Περνάμε λοιπόν στην πρώτη μας γραμμή:

– Γειά σου φίλε μου.
– Εγώ μιλάω;
– Ναι φίλε μου.  Πώς είσαι;
– Καλά μωρέ, τι λέει εκεί;
– Μια χαρούλα.  Τι μπορούμε να κάνουμε για σένα;
– Θα ήθελα να ακούσω ένα τραγουδάκι.
– Ό,τι θέλεις φίλε μου.  Πες μου.
– Είναι εκείνο το περίεργο που παίζετε που και που με τις κιθάρες…
– Μπορείς να με βοηθήσεις λίγο παραπάνω;
– Εκείνο που πάει γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκααααα-γκαααα… κατάλαβες ποιο λέω;
– Ομολογώ πως όχι φίλε μου.
– Είναι εκείνο στα δεξιά μωρέ.
– Α.
– Κατάλαβες;
– Όχι.
– Εκείνο μωρέ, που πάει  γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκααααα-γκαααα…
– Ναι, αλλά δε με βοήθησες πολύ φίλε μου.
– Καλά, παίξε ό,τι να’ ναι.
– Σε ευχαριστώ για το τηλεφώνημα φίλε μου.
– Τι θα παίξεις τελικά;
– Ένα τραγούδι εκεί στα αριστερά  που πάει λίγο γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκααααα-μπουμ…
– Ωωωω γουστάρω!  Να’ σαι καλά.  Rock out with your cock out.
– Έγινε φίλε μου.

(απόλυτο μουσικό χαλί σε ρυθμούς γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκααααα-γκαααα)

Περνάμε στο επόμενο θέμα μας κυρίες, κύριοι, και μικρά παιδιά.  Παραμύθια της χαλιμάς λοιπόν και οδηγίες για ναυτιλομένους στους ωκεανούς του κόσμου τούτου.  Συμβουλές ξεχωριστές, βγαλμένες μέσα από τη ζωή χωρίς καμία αίσθηση υπερβολής.  Κρυμμένα μυστικά, και γενικότερα ευ ζην καταστάσεις που δε θα ακούσετε από πουθενά αλλού!  Σε όλα όσα έρχονται, λοιπόν, πρέπει να κάνετε, διάολε, το καλύτερο που μπορείτε.  Αρκεί η συμμετοχή.  Η νίκη δεν είναι αυτοσκοπός.  Δε μετράει ο προορισμός αλλά το ταξίδι.  Πρέπει να δώσετε το 110%.  Σουτάρετε μέσα έξω από το ζωγραφιστό.  Δεν τελειώνει τίποτα μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή.  Η ζωή είναι ωραία και ιστορικά μοιραία.  Η ζωή είναι μία και ο μπακλαβάς γωνία.  Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.  Το γοργόν και χάρην έχει, αλλά το καλό το πράγμα αργεί να γίνει.  Και πάντα (πάντα!) το πολύ το κυρ-ελέησον το βαριέται κι ο Θεός.  Γιατί ο διάλος έχει πολλά ποδάρια.

(μουσικό χαλί σε ρυθμούς ροφλ)

Και τώρα φτάσαμε στο κυρίως περιεχόμενο της εκπομπής αγαπητοί ακροατές, ήρθε η ώρα να κάψουμε τη μέρα με λίνκια ξεγυρισμένα και κοσμογυρισμένα — και πάνω από όλα κλεμμένα από όλα τα sites που διαβάζουμε μανιωδώς κάθε Πέμπτη προσπαθώντας να γράψουμε το ποστ της Παρασκευής.  Ready.  Get set.  Go:

• Οι γάμοι στην Ιαπωνία μπορεί να είναι κομματάκι περίεργοι.
• Τελικά το μόνο που χρειάζεται για μια πλούσια ζωή είναι ένας inkjet εκτυπωτής της πλάκας.
• Τα muppets κάνουν διασκευές.
• Η επόμενη επιτυχία της γκαλερί Μοιραράκη ο robocop κι ο μονόκερως.  Γιατί όχι;
• Ο ζωολογικός κήπος του Bristol διαθέτει και ανθρώπους στα ζωάκια του.  Νέο απόκτημα.
• Στο πρώτο παιχνίδι της ημέρας, πρέπει να κοντρολάρετε πεινασμένα σχήματα που τρώνε hamburgers.  Ακούγεται καμένο ε;  Είναι.
• Κι εκεί που νόμιζα ότι το να στρίβω νομίσματα για να παίρνω σημαντικές αποφάσεις είναι καλή ιδέα, έρχονται κάτι μαθηματικοί και μου καταρρίπτουν τη θεωρία.
• Αν πάτε διακοπές και ψάχνετε ξενοδοχείο, ορίστε μερικές ιδέες.
• Μία μαγνητική τομογραφία δύο ανθρώπων ενόσω προσπαθούν να διαιωνήσουν το είδος.
• Σε κάποια μπαρ στη Βολιβία μπορείς να παραγγείλεις ρούμι με κόκα και κόκα.
• Σε περίπτωση που θέλετε να εντυπωσιάσετε τους φίλους σας με τις γνώσεις σας για συνόνυμα του… εεμ… αυνανισμού στα Αγγλικά, ορίστε.
• Δεύτερο παιχνίδι για σήμερα: ποια είναι η μεγαλύτερη καταστροφή που μπορείτε να κάνετε;
• Παγκόσμιο πρωτάθλημα σάουνας.
• OK, μη με χάσετε τώρα: επιστήμονες ζωγραφίζουν ένα καλαμάρι με το μελάνι του.
• Μήπως οι χιμπατζήδες είναι πιο έξυπνοι από τους ανθρώπους τελικά;
• Amazon: wtf?
• Οι καμήλες αντέχουν πολλά.  Αλλά έχουν και όρια.
• Προφυλακτικά.
• Τελευταίο παιχνιδάκι για σήμερα:  κόψτε.

Αυτά και για σήμερα αγαπητοί ακροατές και αναγνώστες.  Ήρθε η ώρα να σας αφήσουμε και να φύγουμε όπως θα έφευγε  ένας emo μέσα από ένα moshpit των Dropkick Murphys.  Ευχαριστούμε για την παρέα και για τα θερμά σας συγχαρητήρια για την ωραία μας εκπομπή.  Καλή τύχη με τη συναρμολόγηση.  Μέχρι την επόμενη φορά, μην ξεχνάτε: σας αγαπάμε.

Arsebanging Friday #you’re-so-money

…and you don’t even know it.  Οι παλιοί ξέρουν, οι νέοι μαθαίνουν.

Οι τελευταίες ώρες της Πέμπτης που με βρίσκουν να μεγαλουργώ για την καλή Παρασκευή σου, με βρίσκουν κουρασμένο, περήφανε, τρανέ μου αναγνώστη.  Με βρίσκουν κουρασμένο γιατί η μισή ώρα που συνήθως κάνω να πάω στην ή να έρθω από τη δουλειά έχει γίνει χαλαρά 45 λεπτά μιας και δε μπορώ να περπατήσω ευθεία.  Και δε μπορώ να περπατήσω ευθεία γιατί πρέπει να κάνω σλάλομ, κι όχι γιατί ανακάλυψα κάποιο καινούργιο δηλητήριο πιστέ συνοδοιπόρε μου.

Κάνω σλάλομ, βλέπεις, γιατί η πόλη έχει γεμίσει τουρίστες από τον κόσμο ούλο οι οποίοι τρέχουν σαν τρελοί προσπαθώντας να μη χάσουν την παραμικρή παράσταση που μπορεί να παίζεται σε οποιοδήποτε σημείο.  Έχουν ξεχυθεί στους δρόμους, στα παραδρόμια, στα πεζοδρόμια και τρέχουν, τρέχουν, τρέχουν.  Κι εγώ στρίβω, στρίβω, στρίβω.  Όπου τρύπα και παράσταση, όπου παράσταση και κόσμος, όπου κόσμος με μαθηματική ακρίβεια θα χρειαστεί να περάσω ανάμεσά του.  Κι αυτό το βρίσκω να είναι άδικο τιτανομέγιστε στρατηλάτη.

Είναι άδικο γιατί τις τελευταίες ημέρες έχω φάει στη δουλειά κάτι αγγούρια να με το συμπάθειο και τα 15ωρα φεύγουν για πλάκα.  Και δε μου φτάνει η κούραση από τη δουλειά, έχω και την κούραση από το περπάτημα.  Και όταν φτάσω σπίτι, έχω και το γείτονα.  Σου έχω πει για το γείτονα;  Άσε, που να στα λέω.  Τη βρίσκει με τη μουσική.  Αλλά εγώ δεν τη βρίσκω με τη μουσική του χαριτωμένε θωπευτή των λέξεών μου. Και οι τοίχοι μου είναι λίγο λεπτοί και, όπως καταλαβαίνεις, τα βράδυα είναι μακρυά.

Γιατί, ο κερατάς, παλαβιάρη θαυμαστή μου που μου κλείνεις πονηρά το μάτι, είναι ψαγμένος ηθοποιός/κωμικός που έχει έρθει εδώ μόνο για το φεστιβάλ, θα κάτσει ένα μήνα, και κάθε βράδυ κρίνει σκόπιμο να φωνάζει το θίασό του όλο στο σπίτι του για μουσική, συζητησούλα, και ποτά, μπας κι επιτέλους κάποιος τους ακούσει — έστω και ξώφαλτσα.  Γιατί εκεί που παίζουν έχουν τόσες πιθανότητες να προκαλέσουν το γέλωτα και το ενδιαφέρον όσες σε ένα νεκροτομείο: όχι πολλές.  Πού το ξέρω, ρωτάς εσύ, αξεπέραστε λαθραναγνώστη που με επισκέπτεσαι στα κρυφά γιατί ντρέπεσαι που με διαβάζεις;

Πέταξε διαφημιστικό κάτω από την πόρτα μου. Το πάτωμά μου ένιωσε φτηνό, ξετσίπωτο, και χρησιμοποιημένο.  Και όταν με βρήκε στη σκάλα τις προάλλες μου είπε να πάω στην παράστασή του.  Δεν πήγα.  Αλλά όποιος σε προκαλεί στην παράστασή του, χουχουλιάρικο ζουμπουρλό πρεζόνι της πρόζας μου, είναι ατάλαντος και θύμα.  Και πρέπει να το πάρει απόφαση και να κάνει άλλη δουλειά.

Και να μη μου σπάει τα νεύρα βραδυάτικα.  Ειδικά όταν κρούω τον κώδωνα της λινκοπυγοκρουσίας:

• Με αυτές τις μικρές κυριολεκτικές περιλήψεις ταινιών και τηλεοπτικών σειρών σίγουρα δε θα νιώσετε και πολύ άνετα.
• Μερικές φορές τη βρίσκω με τους «μάγους».  Δείτε  και αυτό το ταχυδακτυλουργικό με χαρτιά.  Κι αυτό ίσως.
• Καμένα comics.
• Τα σχήματα που δημιουργεί η έλικα ενός ελικοπτέρου στο βραδυνό ουρανό.
• Λίγο νωρίς, αλλά να η πρώτη περίληψη της δεκαετίας του 2000.
• Η κοπελιά του JD δεν πρόσεχε πολύ όταν της μιλούσε.  Σε κάποιο σημείο έφυγε διακοπές για 2 εβδομάδες.  Την αποχαιρέτησε, αλλά αυτή τον συνέδεσε με Κάϊρο μάλλον.  Και μετά άρχισαν τα emails.
• Ο Tarantino μιλάει για τις 20 καλύτερες ταινίες από τότε που γύρισε την πρώτη του ταινία.
• Aldous Huxley vs George Orwell — σε μορφή comic.
• Πρώτο παιχνιδάκι για σήμερα: cyclomaniacs.
• Άλαν!  Άλαν!  Άλαν!
• Εντάξει, ζητιανεύουν.  Τουλάχιστον είναι εφευρετικοί.
• Φύση – Αμάξια: 1-0.
• Αν δε σας βγαίνει το διδακτορικό παλικάρια, γράφτε το σε haiku.
• Τώρα… δεν ξέρω τι να πω.  Ένιγουέϊ.  Υπάρχουν κάποιοι τύποι και τύπισσες που τη βρίσκουν να δένουν τα μούτρα τους με σελοτέϊπ.  Πού οδηγούμαστε;
• Την επόμενη φορά που θα φτιάξετε σαντουιτσάκι, προσπαθήστε λίγο παραπάνω.
• Δύο γυναίκες και τα ποδήλατά τους.
• Κάποτε, η τηλεόραση είχε αυτή τη διαφήμιση.
• Δύο δαχτυλίδια καπνού συγκρούονται.  (Πολύ καλύτερο από ό,τι ακούγεται.)
• Τι, πραγματικά, χρειάζεται για να εξαφανιστεί πλήρως κάποιος;
• Τελικά η μουσική είναι απλή.
• Ιάπωνας ντυμένος γυναικεία πίνει γάλα και παίζει μπάσσο στο δωμάτιό του.  Γιατί όχι;
• Tane.  Παιχνιδάκι.  Ψαγμένο.
• This is music.

Αυτά και για τούτη την εβδομάδα μεγαλοπρεπή επισκέπτη, Μαγγελάνε του διαδικτύου.  Μη μας ξεχάσεις.  Το Ζεν είναι παντού και το Κάρμα επιστρέφεται.

Στιγμές φεστιβαλικού σουρεαλισμού (φιρστ ιν α σίριες)

Στέκεται σταματημένος πάνω στο ποδήλατο, το οποίο ήταν ψηλότερο από αυτόν, κρατώντας ισορροπία χωρίς να κατεβάσει τα πόδια του από τα πετάλια στο έδαφος, στα φανάρια της Princes με τη North Bridge και θέλει να στρίψει αριστερά στη Leith.  Η ώρα ήταν νωρίς σήμερα το πρωί (γύρω στις 9 παρά κάτι), η κίνηση σχετικά μεγάλη, και ξέρω ότι τα φανάρια αυτά είναι επιεικώς εκνευριστικά γιατί κρατάνε για όλους — πεζούς κι αμάξια — περισσότερο από όσο βαστάνε τα νεύρα σου.

Έχει μούσια και φοράει κίτρινο ανακλαστικό γιλέκο και ποδηλατικό κράνος (αλοίμονο αν δε φοράει κράνος!).  Στα φανάρια λοιπόν, ενόσω κρατάει ισορροπία, αφήνει μόνο το ένα χέρι στο τιμόνι και κρίνει σκόπιμο ότι πρέπει να βγάλει από την τσέπη τσιγάρο κι αναπτήρα, να ανάψει το τσιγάρο όσο περιμένει το πράσινο, να το κάνει σε 2 λεπτά, και να πετάξει τη γόπα στο επερχόμενο απορριματοφόρο.  Προσπάθησα να το πάρω φωτογραφία, αλλά δεν πρόλαβα ο έρμος.

Φίλε ποδηλάτη, μόνο αυτό μπορώ να σου πω:

Είσαι ένας μικρός θεούλης.

Αφού σε χαλάει το διαολεμένο (το ποδήλατο) γιατί το κάνεις;

Arsebanging Friday #κούκου

Η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα.

Ξέρετε, είχα πάει διακοπές για λίγο (ως αρκετό) καιρό στην Ινδία και στη γύρω χώρα.  Προσγειώθηκα στις Μαλδίβες στον Ινδικό Ωκεανό για ολιγοήμερη ανάπαυση στα γαλανά νερά, πριν περάσω στην ενδοχώρα μετά από μία μικρή στάση στη Σρι Λάνκα.  Από εκεί πέρασα στο Μαδράς ή Τσενάϊ όπως το λένε τώρα μιας και, ως λάτρης της μουσικής, ήθελα να νιώσω τα τελευταία hits του Kollywood (το Bollywood είναι πολύ mainstream για τα indie γούστα μου).  Απορρόφησα την κάθε νότα και τσιριχτή συλλαβή που έβγαινε από το στόμα καλλίγραμμων γυναικών, και γεμάτος μελωδίες αποφάσισα να διασχίσω τη χώρα.

Πήρα το τρένο των διακοσίων θέσεων μαζί με άλλους χίλιους Ινδούς και τριακόσιες περίπου κότες και διέσχισα όλη τη χώρα με μία στάση στο Χαϊντεραμπάντ για τσάϊ και κουλούρια. Ο τελικός προορισμός μου ήταν η παλιά Βομβάη, το Μουμπάϊ, γιατί είχα ανάγκη να νιώσω μικρός κι ασήμαντος — και με 19 εκατομμύρια ψυχές σε 1000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, μόνο έτσι μπορούσα να νιώσω.  Περιπλανήθηκα στην παραγκούπολη και αγόρασα χάντρες και μαγικά φίλτρα μέσα σε έναν υπόνομο στον οποίο, παραδόξως, έπρεπε να ανεβείς κάτι σκάλες για να φτάσεις.  Μετά, μέσα σε γαλήνια ηρεμία, προχώρησα βόρεια προς το Νέο Δελχί ακολουθώντας από ένα σημείο και μετά το Γάγγη και από εκεί συνέχισα προς το Κασμίρ παρέα με έναν Πακιστανό κι έναν Ινδό οι οποίοι κατάλαβαν ότι δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν.  Παρέβησαν κάθε τους αρχή όταν τους κέρασα μία μπύρα, και παρέα πήγαμε στο Νεπάλ πριν με αφήσουν στα σύνορα με το Θιβέτ.  Το υπόλοιπο ταξίδι έπρεπε να το κάνω μόνος.

Όταν έφτασα εκεί η έκπληξη ήταν μεγάλη.  Η ηρεμία ήταν παντού.  Ακόμα και ο άνεμος που σε χτυπούσε από παντού το έκανε χωρίς να το καταλάβεις.  Περπάτησα για λίγο μέσα στα δάση στους πρόποδες των Ιμαλαϊων και άρχισα σιγά-σιγά την ανάβαση με μόνη παρέα το πιστό μου φλασκί.  Όπως περπατούσα είδα ένα μοναχό να κάθεται στη στάση του λωτού με κλειστά τα μάτια.  Πήγα κοντά του.  Πριν μιλήσω μου μίλησε αυτός:

– Σε περίμενα.
– Σίγουρα εμένα;
– Δεν περνάει πολύς κόσμος από εδώ.
– Το φαντάζομαι.
– Έκανες το ταξίδι σου;
– Το κάνω τώρα.
– Σε γεμίζει;
– Με αδειάζει.
– Θα γεμίσεις ξανά όμως;
– Όχι.
– Ακόμα κι αν σου το ζητήσουν;
– Όχι.
– Γιατί;
– Γιατί όταν είσαι γεμάτος δε μπορείς να πας ψηλότερα.  Το βάρος σε κρατάει κάτω.
– Το βάρος, όμως, σε κρατάει και κάτω.
– Αυτό δεν είπα;
– Το ξέρω.  Το σκέφτηκες καλά όμως;

Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα σκεφτεί.  Κάθησα δίπλα του.  Άνοιξε τα μάτια του, με κοίταξε, και μου είπε να αγναντέψουμε μαζί το δρόμο που είχα κάνει.  Σιγά-σιγά άρχισα να βλέπω ταινία τις εικόνες του μυαλού μου, να προβάλλονται στο πανί του ουρανού.  Ο ήχος ήταν απών.  Το μόνο που υπήρχε ήταν η φωνή δίπλα μου που όμως ακουγόταν χωρίς ο μοναχός να μιλάει.

«Ξέρεις, δεν πρέπει να αδειάζεις.  Πρέπει μόνο να κάνεις χώρο.  Να βάλεις το μικρό αρχειοθέτη του μυαλού σου να κατηγοροποιήσει τα πάντα και να πετάξει όλα τα διπλά ή όσα δεν έχουν διαβαστεί πάνω από μία φορά.  Πρέπει να πετάξεις όσα δε χρειάζεσαι και μετά να μην τα αφήσεις να επιστρέψουν.  Να κάνεις χώρο για τα νέα.  Και τότε θα είσαι πιο ελαφρύς από ποτέ.  Η θέληση για το νέο είναι πιο ελαφρυά από ο,τιδήποτε παλιό και από όσο κενό και να έχεις.»

Κάπου εκεί η προβολή σταμάτησε.  Έκλεισε ξανά τα μάτια του και μου είπε να σηκωθώ.  Του ζήτησα να μείνω λίγο ακόμα μαζί του.  Μου είπε ότι μπορώ να μείνω όσο θέλω, αλλά το μόνο που θα πάρω είναι άλλη μία κουβέντα.  Μου είχε πει όσα χρειαζόμουν να ακούσω.  Τα υπόλοιπα θα τα ανακάλυπτα στο δρόμο.

Δεν ξέρω πόσος χρόνος πέρασε, αλλά σε κάποια στιγμή ασυναίσθητα σηκώθηκα κι άρχισα να κατηφορίζω προς τον πολιτισμό.  Πριν δω τον πρώτο άνθρωπο, μια ξένη φωνή ακούστηκε πάλι στο μυαλό μου: «μείνε λογικός.»  «Δε μπορώ,» απάντησα.  «Τότε μείνε σώος.»  Έκανα ένα νεύμα στο άπειρο, χαμηλώνοντας το κεφάλι μου.  Αυτό μπορούσα τουλάχιστον να το προσπαθήσω.

Το ταξίδι της επιστροφής φάνηκε, ως συνήθως, στιγμιαίο.  Το κλειδί στην πόρτα γύρισε ξεκούραστα.  Και η σκόνη στα έπιπλα το μόνο που έδειχνε ήταν την ανθεκτικότητά τους και την κρυμμένη γοητεία του γνωστού που δε σε έχει εγκαταλείψει ποτέ.

Ίσως τελικά αυτό που ξεκίνησε λίγο καιρό πριν για όλους μας και λίγο περισσότερο για μένα είναι σαν τον καρκίνο: ο μόνος τρόπος να σου δώσει ελπίδα ότι απελευθερώθηκες πλήρως είναι να σου αφαιρέσουν το όργανο.  Και δεδομένου ότι το όργανο που θα πρέπει να μου αφαιρέσουν εμένα είναι κάτι σχετικά μεγάλο ανάμεσα στα αυτιά μου (και δεν εννοώ τη μύτη μου) λέω να μην κάνω κάτι και να αρνηθώ τη θεραπεία.  Θα μείνω σώος.

Και γιατί κούκου το εγκόσμιο μήνυμα της επιστροφής;  Γιατί μπορεί άλλοι να κελαηδούν, αλλά εμείς λαλάμε στο twitter. Και όταν δε λαλάμε βγάζουμε λίνκια:

• Αν δε μπορείτε να βάλετε μυαλό, τουλάχιστον φάτε το.
• Θέλω αυτή τη βραστήρα για το τσάϊ μου.
• Τουλάχιστον είναι επίσημο: είμαστε παράξενοι με τουλάχιστον δέκα τρόπους.
• Μερικές φορές δε θες να αποχωριστείς το κατοικίδιό σου.  Ακόμα κι αν πρέπει να κλείσεις όλη την πρώτη θέση του αεροπλάνου για να ταξιδέψεις μαζί του.
• Επτά ψέμματα για τα ψέμματα.
• Κι ένα παιχνιδάκι κατεδάφισης.
• Ξυρίζεις το κεφάλι και το πρόσωπό σου και αποφασίζεις να περπατήσεις από το Βερολίνο στο Πεκίνο.  Πώς αραγε να μοιάζεις κατά τη διάρκεια της «βόλτας» σου; Κάπως έτσι.
• Η Χιροσίμα, πριν από 64 χρόνια και μία εβδομάδα.
• Νομίζεις, και καλά, ότι είσαι δημιουργικός;  Αν δεν έχεις μία από αυτές τις συνήθειες, μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείς.
• Πώς, άραγε, να περνάει ο κόσμος το χρόνο του;
• Επιτέλους, η θεωρία μου βρίσκει βάση: η σχέση μεταξύ οικονομίας και σερβιτόρων.
• Για πάμε: βάζουμε μία φράση στα Αγγλικά.  Τη μεταφράζουμε στα Ιαπωνικά.  Μετά πίσω στα Αγγλικά.  Κι από κει στα Ιαπωνικά.  Επαναλαμβάνουμε, μέχρι να φτάσουμε στην αρχική φράση.
• Φωτογραφίες.  Έτσι απλά.  Χωρίς σχόλια.
• Αν τα έντομα ήταν φώτα.
• Αυτό το παιχνίδι έχει μόνο ένα επίπεδο.  Θα πεθάνετε.  Πολλάκις.
• Όσο κι αν νομίζετε ότι ζείτε μόνο μια φορά. (Παιχνιδάκι κι αυτό.)
• Οι καλύτερες ιδέες έρχονται όταν κάνεις ναρκωτικά.  Μάλλον.
• Κι έχω τόση μουσική στο μυαλό μου που δε μπορώ να επιλέξω.  Δις ιζ α γκουντ θινγκ.

Εμείς επιστρέψαμε.  Σειρά σας.  Σίγουρα θέλουμε να είστε εδώ, αλλά αν δεν επιστρέψετε δε θα κλάψουμε και πολύ, σας προειδοποιούμε.  Ο μοναχός είχε δίκιο: είμαστε σώοι.

Ζεν.