Arsebanging Friday #ο-μυστηριώδης-ξένος

28 Δεκεμβρίου, 2007

Αυτή η Παρασκευή μου φαίνεται λίγο αναποφάσιστη.

Ποια είναι, η Παρασκευή μετά τα Χριστούγεννα, ή η Παρασκευή πριν την Πρωτοχρονιά; Τι πρέπει να κάνουμε, να ξεκουραστούμε από τα γλέντια των προηγούμενων ημερών πριν από αυτά των επόμενων, ή να ξεκινήσουμε από τώρα τις γιορτές; Μάλλον έπρεπε να πάρουμε περισσότερα τηλέφωνα για Χρόνια Πολλά, έ; Ή όχι; Κι έχουμε δεύτερη ευκαιρία τώρα, τι κάνουμε; Το δις εξαμαρτείν ή απλά επιβεβαιώνουμε το αμαρτείν;

Και τι δώρα να πάρουμε, τώρα που προλαβαίνουμε πριν όλος ο κόσμος την κάνει ξανά; Προσωπικά, τα δώρα μου προς τους υπολοίπους τα έχω πάρει εδώ και καιρό. Όσο λοιπόν εκείνοι περιμένουν τον Άγιο Βασίλη να κατέβει από την καμινάδα τους, εγώ θα πω τι θα περιέχει η κάλτσα τους όταν ξυπνήσουν το πρωΐ, για να ξέρετε κι εσείς οι υπόλοιποι.

Για τον Αφάνα λοιπόν πήρα χειροπέδες για να δένει αυτά που θέλει στα χέρια του και να μην κάνει ζημιές — ή αν κάνει, να μπορεί να τα τραβήξει γρήγορα πίσω. Κι αν δεν έχει τίποτα να κρατήσει, να δένει τα χέρια του μεταξύ τους σε περίπτωση που του γυαλίσει κάτι και δεν τον προλάβουμε. Για τον Μαρανέλλο πήρα ένα φακιόλι για να ταιριάζει με την ποδιά που φοράει όταν βαριά κι αντρικά καθαρίζει το σπίτι του ακούγωντας και τραγουδώντας παλιές επιτυχιές της Ρένας Βλαχοπούλου. Από την άλλη, για το Λαμόγιο πήρα ένα φακό για να βρίσκει το σωστό δρόμο γιατί μερικές φορές χάνεται και κάνει ή λέει πράγματα που δεν πρέπει να κάνει ή να πει. Κι εντάξει, εμείς τον αγαπάμε και δεν κάνουμε τίποτα. Φαντάζεσαι όμως ρε Λαμόγιο να φτάσει τίποτα εκεί που δεν πρέπει;

Στον Τσολιά πήρα ένα ζευγάρι καλά αθλητικά παπούτσια με αεροσόλες και αεροτσουλήθρες γιατί αφ’ενός είχαν αρχίσει να τον πονάνε τα τσαρούχια που φορούσε μέχρι τώρα, αφ’εταίρου οι φήμες λένε ότι έχει να ρίξει πολύ τρέξιμο τη νέα χρονιά. Τόσο επειδή θα τον κυνηγούν, όσο κι επειδή θα κυνηγάει. Στο Χουζούρη πήρα μία πυξίδα για να βρίσκει το δρόμο του. Η πυξίδα όμως είναι ξεχωριστή, δε συντονίζεται μαγνητικά, αλλά κρεβατικά. Του δείχνει το δρόμο για το επόμενο κρεβάτι που τον περιμένει γιατί πού και πού μπερδεύεται. Τώρα αν πάει μόνο για ύπνο ή και για κάτι άλλο δεν το ξέρω, το αφήνω πάνω του.

Στη Σαλώμη πήρα το δικό της κεφάλι για να μην κόβει των άλλων. Αλλά όχι μόνο. Το κεφάλι έχει και λαιμό. Και το σύνολο έχει άλλη ονομασία κανονικά. Και δένεται. Και η Σαλώμη θέλει και πολύ να το χρησιμοποιήσει. Το πιάσαμε ε; Στο Μπυρατή πήρα ένα τσίγκινο σωβρακάκι όχι όμως για το λόγο που νομίζετε. Το πήρα γιατί κλειδώνει αεροστεγώς στο σώμα και μερικές φορές με τις 42 πίντες μπύρας που κατεβάζει ο Μπυρατής το βράδυ δεν προλαβαίνει να πάει στην τουαλέττα, οπότε γιατί να αγχώνεται; Καμία διαρροή, κανένα πρόβλημα. Για τη σωστή χρήση μπορεί να ρωτήσει και τον Κιμπάρη, στον οποίο πήρα ένα εισιτήριο διαρκείας για όλες τις μεγάλες έδρες της Ευρώπης για να μπορεί να πηγαίνει να βλέπει ελεύθερα τους θριάμβους της αγαπημένης του ομάδας. Μερικές φορές σ’εκείνους τους θριάμβους χρειάζεται κι αυτός τσίγκινο σωβρακάκι, αλλά με την άλλη την έννοια.

Τέλος, για εσάς, μιας και σας συμπάθησα, βρήκα μερικά λινκάκια και για αυτή την εβδομάδα για να σας βοηθήσω να πορευτείτε μέχρι το βράδυ που σίγουρα κάτι έχετε κανονίσει:

Κι έτσι τελειώσαμε και με τα arsebanging sessions για το 2007. Σας ευχόμαστε κάθε Παρασκευή του 2008, που είναι και δίσεκτο πανάθεμά το, να έχει χαστουκάκια εκεί που σας αρέσει. Ατιμούλικα.


Καλά Χριστούγεννα

24 Δεκεμβρίου, 2007

Όλα είναι φως δε λένε; Εγώ πάλι λέω ότι όλα έχουν έναν διακόπτη.

Προσωπικά εύχομαι αυτές οι μέρες να είναι για όλους μας δίπλα σ’αυτούς που ξέρουν να γυρνούν το διακόπτη μας στη σωστή διεύθυνση.

Light

Αν το σωστό γύρισμα οδηγεί σε φως ή σκοτάδι, μόνο εμείς το ξέρουμε.


Arsebanging Friday #dark-side-of-the-moon

21 Δεκεμβρίου, 2007

Και φτάσαμε στις 21 του μηνός.

Το χειμερινό ηλιοστάσιο και η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου είναι εδώ. Για άλλους είναι η μεγαλύτερη απλά από άποψη χρόνου. Για άλλους είναι η μεγαλύτερη για όλα όσα θα γίνουν ή έχουν γίνει. Ή όλα όσα ελπίζουν να γίνουν. Για άλλους είναι μόνο ένα ακόμη χαρτάκι στο ημερολόγιο που είναι κρεμασμένο στον τοίχο της κουζίνας, με το εορτολόγιο στην μπροστινή πλευρά του κάθε χαρτιού και τα χαζά στιχάκια στην πίσω. Για μένα είναι η νύχτα που η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού (και του τίτλου) θα μείνει κρυμμένη το περισσότερο στον ουρανό που κοιτάζω και συνήθως δεν έχει πολλά αστέρια.

Για τους πιο πολλούς, ειδικά αυτή η Παρασκευή, σημαίνει και την αρχή της ξεκούρασης. Ή του τρεξίματος. Την ξεκούραση από όσα έγιναν ή πριν από όσα θα γίνουν. Και το τρέξιμο για να τα προλάβουν όλα, ή για να διορθωθεί η ζημιά. Το τρέξιμο για το επόμενο ραντεβού, τον επόμενο καφέ, το επόμενο ποτό, τον επόμενο άνθρωπο που πρέπει να περάσει για λίγο από τη ζωή σου.

Έτσι κι εμείς είμαστε στο τρέξιμο τώρα γιατί η δική μας ξεκούραση είναι συνώνυμη με το τρέξιμο, και είμαστε εντάξει μ’αυτό το συμβιβασμό. Μας κάνει αυτό που είμαστε. Ο Χουζούρης να τρέχει να κοιμηθεί σε όσα περισσότερα κρεββάτια γίνεται, και το Λαμόγιο με το Μαρανέλλο να πρέπει να πάνε σε όλες τις πίστες της Ελλάδας. Η Σαλώμη να τρέχει να ζητήσει επί πίνακι όσα περισσότερα κεφάλια γίνεται, ενώ ο Μπυρατής να προσπαθεί να τελειώσει τα αποθέματα τσίπουρου σε όποιο μέρος κι αν πατήσει. Ο Κιμπάρης να αγχώνεται για να προλάβει να πει όσες περισσότερες θανατερές ατάκες γίνεται σε όσο περισσότερο κόσμο μπορεί, κι ο Αφάνας να τρέχει για να κάνει όσες περισσότερες ζημιές περνούν από τα χέρια του σε όποιον του ανοίξει την πόρτα. Ο Τσολιάς να τρέχει να αλλάξει φρουρά αψηφώντας τον αέρα που του σηκώνει τη φουστανέλλα, ποζάροντας παράλληλα στις Ασιάτισσες τουρίστριες που του κλείνουν το μάτι και τον αποθανατίζουν με την made in Taiwan νέα τους κάμερα. Κι εγώ προσπαθώ να βρω τις ουτοπικά τέλειες 8 λέξεις. Γιατί 8; Δεν ξέρω, έτσι μού’ρθε. Το άπειρο σε ορθή γωνία. Ναι, αυτό.

Οπότε μιας και θα είμαστε στο τρέξιμο, δεν ξέρω πόσα πολλά θα μπορούμε να γράψουμε από το δρόμο. Μη φοβάστε όμως, σαν ένα μικρό Χριστουγεννιάτικο δωράκι, πέρα από τις ευχές μας, σας έχουμε ηλεκτρονικά καλούδια και για σήμερα:

Αυτά τα λίνκια και για την τελευταία εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα. Μόνο που θα έχει κι έναν πολύ μικρό κι εσωτερικό επίλογο το σημερινό ράπισμα του σημείου που η πλάτη αλλάζει όνομα (και δεν εννοώ το λαιμό).

Τώρα που μας διαβάζετε, έχουμε φύγει. Μη μας ψάξετε στην πόλη. Είμαστε αλλού.

Άλλοι πίσω στο μέρος που κάποτε έλεγαν «σπίτι», άλλοι σε μέρη που θέλουν να κάνουν σπίτια τους, κι άλλοι ανοίγουμε το λεξικό μήπως και καταλάβουμε τι σημαίνει η λέξη. Κάποιοι είμαστε κουρασμένοι και θέλουμε μόνο να ηρεμήσουμε σε ένα μέρος με λίγα φώτα.

‘Oταν όμως ο χρόνος αλλάξει, δε θα είμαστε όλοι ξανά εδώ. Η καθημερινότητά μας θα είναι διαφορετική. Γιατί κάποιος μας είναι στο δρόμο για τον επόμενο σταθμό.

Φίλε, φεύγεις κι είμαι σίγουρος ότι αφήνεις κάτι σημαντικό πίσω. Γιατί είσαι σημαντικός για εμάς που μένουμε πίσω. Ξέρεις όμως που είμαστε και ξέρεις τι σημαίνεις. Και ξέρεις κι ότι θα τα πούμε ξανά.

Καλό σου δρόμο. Και καλή μας αντάμωση.


Τα αδέσποτα ζώα ανήκουν σε όλους μας

19 Δεκεμβρίου, 2007

[Η διαμαρτυρία είναι γενική, και τις ευχαριστίες μας στη RaZz που έστειλε το αυθεντικό κείμενο και τη φωτογραφία. Διαδώστε το όπου μπορείτε, κι όσο μπορείτε.]

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται η αθρόα μεταφορά αδέσποτων ζώων (κυρίως σκύλων αλλά και γάτων), από την Ελλάδα σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εκτιμήσεις κυμαίνονται από 8.000 μέχρι και 150.000 αδέσποτα ζώα ετησίως! Δεν είναι λίγες οι φορές που, φιλόζωοι έχουν παρεμποδίσει τη μεταφορά ζώων, αφού έχουν διαπιστώσει πως δεν τηρούνται οι προϋποθέσεις υιοθεσίας αδέσποτων ζώων –όπως αυτές ορίζονται από τη σχετική νομοθεσία, με συνέπεια να μην διασφαλίζεται, ούτε στο ελάχιστο, η τύχη των ζώων όταν μεταφέρονται εκτός συνόρων!

Άσε με κάτω ρε!

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »


Arsebanging Friday # Η Απάντηση των Πάντων

14 Δεκεμβρίου, 2007

Καλέ μου αναγνώστα άλλη μια βδομάδα έφτασε στο τέλος της, σε περίπτωση που δεν το πρόσεξες. Ωσάν χείμαρρος καταφθάνουν τα ηλεκτρονικά σας μηνύματα που απαιτούν να γίνει το arsebanging καθημερινό για τις ημέρες που μένουν μέχρι τα Χριστούγεννα. Περιμένοντας την αναχώρηση προς τα πάτρια εδάφη, τη βδομάδα που μας έρχεται, κανείς δε δουλεύει έτσι και αλλιώς, οπότε το arsebanging το κάνετε έτσι και αλλιώς καθημερινά στο γραφείο σας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (με μικρά διαλείμματα για να πείσετε το supervisor σας ότι εργάζεστε σκληρά, αδιαφορώντας για τις επικείμμενες διακοπές). Δε σας αδικώ βεβαίως που θέλετε η πυγοκρουσία να γίνει Παρα Έξι – style. Η συγγραφική μας ομάδα βάζει τα δυνατά της, αλλά δε σας υπόσχεται τίποτα.

Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές (Πέμπτη απόγευμα), η ελληνική κοινότητα του Εδιμβούργου βρίσκεται σε αναβρασμό. Αφορμή γι’ αυτό δεν είναι άλλη από τη ρεμπέτικη βραδιά του Hellenic Society που πρόκειται να λάβει χώρα σε λίγες ώρες. Παρά λοιπόν την ξενέρα που υποστήκαμε όλοι μας όταν μάθαμε ότι η βραδιά θα λήξει στη 1:00, αποφασίσαμε να μην το βάλουμε κάτω και να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα, μόνο και μόνο για να δείξουμε την πίστη μας στους NIAVENT, το συγκρότημα που θα παίξει μουσική. Τα πουκάμισα έχουν αρχίσει και σιδερώνονται ήδη από τον Κιμπάρη (που συχτηρίζει την Κιμπάρα που δεν του τα σιδερώνει). Ο στυλίστας της παρέας είναι ως γνωστόν ο Τσολιάς, που επικουρείται στο έργο του από το Μπυρατή βέβαια (το να ντύσεις τις απολλώνιες κορμάρες των Maranello και Λαμόγιου δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα). Με τη μεζούρα περασμένη στο λαιμό και το αριστερό χέρι να κινείται ζωηρά (με την παλάμη να κοιτά προς τον ουρανό λίγο πάνω από το ύψος του ώμου του), ο Τσολιάς παίρνει τα μέτρα μας, ενώ ο Μπυρατής καθισμένος στη ραπτομηχανή του πασχίζει να τα βγάλει πέρα (είμαστε και 9 ζωή να ‘χουμε). Ο Χουζούρης ψάχνει τη δεύτερη κάλτσα του σε ολόκληρο το σπίτι, έχοντας φορέσει ανάποδα το παντελόνι του και με τη φανέλα του λερωμένη από σάλτσα κοτόπουλο. Ο Δάσκαλος και η Σαλώμη απολαμβάνουν τον Τσολιά και τον Μπυρατή φιλοσοφώντας σχετικά με τα λάθη που κάνει η φύση όταν αποφασίζει το φύλο των ανθρώπων. Ο υπογράφων απολαμβάνει τη μαργαρίτα του και τα περιμένει όλα έτοιμα. Το μόνο που του λείπει είναι μερικά links για να ολοκληρωθεί η πυγοκρουσία. Και τότε, ω του θαύματος, το Λαμόγιο βγάζει το παλτό του και από μέσα αποκαλύπτεται ένα θεσπέσιο πορτοκαλί παρεό. Με αχνά γράμματα είναι γραμμένα τα links πάνω στο παρεό του:

  • Ως γνωστόν, το 42 είναι η απάντηση των Πάντων. Πολλοί προσπάθησαν να το αμφισβητήσουν, κανείς όμως δεν τα κατάφερε. Αν και θα χρειαστείτε ακριβώς 7,5 εκατομμύρια χρόνια για να το επιβεβαιώσετε (αν διαθέτετε ικανότητες ανάλογες του Deep Thought).
  • Αν το ψάχνετε στη γη και δεν το βρίσκετε, τότε περάστε μια βόλτα και από το διάστημα. Όλο και κάτι μπορεί να γίνει.
  • Απομακρύνετε επειγόντως τα παιδιά σας από τα video παιχνίδια. Μπορεί να νιώσουν πρωτόγνωρες εμπειρίες χωρίς να το καταλάβουν ούτε αυτά ούτε εσείς.
  • Θυμάστε το ανέκδοτο με το γυφτάκι που φοράει το καφέ μπροστά και το κίτρινο πίσω; Ε, η νέα τεχνολογία πάει να μας καταστρέψει και τα ανέκδοτα. Ιδού το τελευταίο επίτευγμα. Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι…
  • Ήρθε η ώρα να δείξετε στους ενοχλητικούς συναδέλφους σας τι πραγματικά νιώθετε γι αυτούς. Είπαμε, έχει και τα καλά της η νέα τεχνολογία.
  • Μερικές φορές μάλιστα, μπορεί να αλλάξει τη ζωή σας…
  • Αυτό θα πει οι απλοί πολίτες να βοηθάνε την κρατική μηχανή στο σβίσιμο των πυρκαγιών. Είμαστε πολύ πίσω τελικά.
  • Τη σιρωπιάζεις τη μπανάνα; Περιμένατε κάτι πιο βρώμικο ε; Έχε χάρη που είμαι αθώο μυαλό…
  • Μωρά με pampers τα βάζουν με πειρατές. Ότι πρέπει για κάψιμο…
  • Εδώ τα λόγια περιττεύουν (μόνο προσέξτε την έκφραση του προσώπου του).
  • Εδώ μπορείτε να δείτε τι έκαναν διάφοροι «διάσημοι» στην ηλικία σας. Καλά καταλάβατε. Είμαστε ξεχωριστοί. Ανώτεροι. Κανείς από αυτούς δεν έκανε arsebanging κάθε Παρασκευή…
  • Παρακαλώ να αποφύγετε τις καφρίλες. Και εγώ μετά βίας συγκρατούμαι. Έλεος.
  • Το msn και το instant messaging γενικότερα θέλουν προσοχή, ειδικά όταν μιλάει κανείς ταυτόχρονα με πολλούς. Σε κάθε περίπτωση όμως η σάιμπερ-συνεύρεση πρέπει να γίνεται χωρίς άλλες συνομιλίες ανοιχτές.
  • Αλλά και με το τηλεφωνικό, δύσκολα κάνεις δουλειά τη σήμερον ημέρα.
  • Τελικά όλοι οι άντρες γεννιόμαστε γουρούνια, δε γινόμαστε.
  • Τι σας έλεγα;
  • Πριν κλείσουμε, μιας και διακοπές έρχονται, δικαιούστε ένα παιχνιδάκι ακόμα…

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, τι δουλειά έχει το Λαμόγιο να φοράει παρεό και μάλιστα πορτοκαλί μέσα στο καταχείμωνο; Και τα links ποιος του τα έγραψε πάνω στο παρεό; Το φορούσε όταν του τα έγραφαν ή το είχε βγάλει; Μυστήρια πράγματα…


Arsebanging Friday #η-τελευταία-συμφωνία-του-Μότσαρτ

7 Δεκεμβρίου, 2007

Η αλήθεια είναι ότι τώρα τελευταία έχουμε βάλει μία νότα άκρατου σουρεαλισμού στις εισαγωγές των εβδομαδιαίων γλουτιαιοραπιστικών προτάσεών μας. Πολλές φορές λαμβάνουμε emails που μας ρωτούν πώς το καταφέρνουμε κάθε εβδομάδα να είμαστε σε τέτοια ντουζένια. Η απάντηση βρίσκεται κρυμμένη στις μυστι(κιστι)κές μας παραδόσεις και πρακτικές τις οποίες ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να αποκαλύπτουμε σιγά-σιγά.

Ναι λοιπόν, είναι αλήθεια. Έχουμε ιδρύσει τον κύκλο των χ(κ)αμένων ερευνητών.

Μαζευόμαστε σε μία σπηλιά κάτω από το Calton Hill μετά τα μεσάνυχτα, όταν όλοι έχουμε τελειώσει με τις καθημερινές υποχρεώσεις μας, και αρχίζουμε να απαγγέλουμε βαριά επιστημονική και σε δυσθεώρητα επίπεδα ερευνητική ποίηση. Οι συνεδρίες μας περιλαμβάνουν ένα σταθερό τελετουργικό. Στην αρχή, ο Χουζούρης με ένα ξυπνητήρι από τον 15ο αιώνα δίνει το έναυσμα για την αφή της επιστημονικής φλόγας. Ο Μπυρατής έχει μαζέψει διάφορα χόρτα και κλαδιά από το γύρω πάρκο στο δρόμο του προς τα εκεί, τα οποία τα ανάβουμε πάντα με τον ίδιο τρόπο: Ο Αφάνας βγάζει τον τελετουργικό αναπτήρα από το 24ωρο Scotmid της Bruntsfield μέσα από το ιερό sporran, και τον παραδίδει στο Λαμόγιο. O Μαρανέλλο φοράει το κράνος της γνώσης και μας οδηγεί όλους έξω από τη σπηλιά εκτός από το Λαμόγιο, ο οποίος μένει μόνος μέσα. Κρατώντας τον αναπτήρα στη σωστή θέση και στη σωστή απόσταση, πατάει το τσακμάκι κι αερίζεται παταγωδώς (τώρα καταλαβαίνετε γιατί πρέπει και να είμαστε έξω από τη σπηλιά) προκειμένου να ανάψει η φλόγα. Κατά τη διάρκεια της αφής (μπορεί το Λαμόγιο να αργήσει — συνήθως όμως όχι πολύ μιας και είναι πάντα fart-ready), κι όσω είμαστε έξω, ο Κιμπάρης χορεύει foxtrot με την Κιμπάρα, στους ρυθμούς που προστάζω με τη φυσαρμόνικά μου, ενώ, όταν μπούμε πάλι όλοι μέσα, η Σαλώμη βγάζει το σουτιέν του Τσολιά και το πετάει στη φλόγα. Με τις αναθυμιάσεις του μπαίνουμε στην απαραίτητη έκσταση και να αρχίσουμε τις απαγγελίες.

Μπορεί στον κύκλο των χαμένων ποιητών να περνούσαν χέρι-χέρι ένα φακό για να διαβάζουν, αλλά ο κύκλος των χ(κ)αμένων ερευνητών είναι πολύ μπροστά. Δε διαβάζουμε ποτέ από τα έτοιμα, παρά αυτοσχεδιάζουμε. Η σκυτάλη μας είναι ένα μπουκάλι ρούμι κι ο κανόνας είναι ότι πίνεις μία γουλιά όταν αρχίζεις την απαγγελία, και μετά μία έξτρα γουλιά για κάθε στροφή του ποιήματος. Μπορείτε λοιπόν να καταλάβετε ότι το μήκος των πονημάτων μας είναι, το λιγότερο, επιπέδου Ιλιάδας.

Μερικές φορές βέβαια δε μας βγαίνει, οπότε έρχεται ο καθένας με το αγαπημένο του δηλητήριο (γιατί το ρούμι δεν είναι για πέταμα) και το μόνο που κάνουμε είναι ένα μεγάλο arsebanging session:

Τώρα θα σας ζητήσω να με συγχωρήσετε γιατί πρέπει να προετοιμαστώ για το βράδυ. Πιστεύω ότι είναι η ώρα να απαγγείλω Πρέκα.


Δουλειά δεν είχε ο διάολος

4 Δεκεμβρίου, 2007

Πριν από λίγες μέρες έπαιζα με το google trends. Το ξέρετε; Α, δεν το ξέρετε; Έχει πλάκα. Ουσιαστικά εισάγεις κάποιους όρους αναζήτησης (χωρισμένους με κόμματα) και το υπερμέγιστο google σου βγάζει ένα διάγραμμα που δείχνει τον όγκο του κάθε όρου, συνοδευόμενο και από λίστες που δείχνουν τις περιοχές με το μεγαλύτερο όγκο αναζητήσεων συνολικά, κι επί μέρους ταξινομημένες ανά όρο αναζήτησης.

Θες, π.χ., να απαντήσεις στην κλασσική ερώτηση Beatles ή Rolling Stones; Εδώ είμαστε:

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »