Όχι, πρέπει να το πω…

Μετά το arsebanging session της προηγούμενης εβδομάδος, και με την εικόνα του Τσολιά παίζοντος τρομπέτα να προκαλεί limit-up στις λογοτεχνικές μου διαθέσεις, αποφασίζω το Σάββατο να ποστάρω κάτι σχετικά με το σουρρεαλισμό που αποπνέει η ζωή του υποψήφιου διδάκτωρα (και όχι μόνο, if you know what I mean).

Πάνω στον οίστρο μου, κάνω sign-in και τι να δω; Το post του daskalos «Συμβουλές προς φεστιβαλιζόμενους«. Το διαβάζω, «ωραίο post» λέω. Τι να κάνω και εγώ, αναβάλω το γράψιμό μου για την επόμενη. Έλα μου όμως που υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο! Τσουπ, να σου ο daskalos με νέο post, σχετικά με τη Vurdula αυτή τη φορά. Αφού το διαβάσω συνειδητοποιώ ότι πάει και άλλο ένα time-slot για να ποστάρω. «Δεν πειράζει» μονολογώ, εγώ τουλάχιστον δεν έχω επιτυχία στους ψιλικατζίδες και τη βγάζω καθαρή. Κάτι είναι και αυτό. Ξημερώνει η Δευτέρα και πάνω στη φούρια της εβδομάδας που ξεκινάει, που χρόνος και διάθεση για γράψιμο. «Του ομοφυλόφιλου» λέω, και αύριο μέρα είναι. Με το που σηκώνομαι το πρωί, βλέπω μήνυμα του daskalos να περάσω από το σπίτι του να του αφήσω το Photoshop που το χρειαζόταν. «Ωραία λέω», σήμερα θα κάτσει να δουλέψει και λίγο (για να συμπληρώνει το εισόδημά του ο daskalos σχεδιάζει tattoos στον υπολογιστή τα οποία στη συνέχεια ζωγραφίζει σε ανύποπτους πελάτες). Μπαίνω λοιπόν και εγώ το απόγευμα να γράψω το post μου ήσυχα και ωραία, και τι να δω? Το Λεωνίδα να αναφωνεί «This is Edinbraaa» ως καλοσώρισμα στους νέους μεταπτυχιακούς – πάνω που έιχα αρχίσει να πιστεύω ότι έχει και ο σουρρεαλισμός τα όριά του. Εντάξει λέω, έκανε δουλειά στο Photoshop, κομμάτια να γίνει και το σημερινό time-slot. Και ερχόμαστε στο σήμερα (Τετάρτη βράδυ), οπότε λέω και εγώ, τι διάολο, σήμερα θα γράψω. Όπως βλέπετε και από το προηγούμενο post πήρα τα αναμενόμενα και πάλι. Οπότε αποφάσισα να εκφραστώ ξημερώματα της Πέμπτης και να κάνω στο daskalos μια βασική ερώτηση:

«Εσύ δηλαδή τι είσαι? Ο μάγκας? Και εγώ τι είμαι? Ο μαλάκας?»

Keep going daskalos…