Κάποια στιγμή σήμερα έπρεπε να πάω σε ακόμα μία παρουσίαση/ομιλία/κοψοφλεβιά και ήμουν περισσότερο ζοχαδιασμένος από το κανονικό γιατί δε μου έφταναν όλα τα άλλα, ήταν και ψιλο-Jose η κατάσταση.
Πηγαίνοντας στο ραντεβού μου με τη βαρεμάρα και περπατώντας στη Nicolson προσπαθώντας να ανάψω το τσιγάρο μου με τον πιο ελαττωματικό αναπτήρα της πόλης (ο οποίος είναι πάντα δικός μου) είδα έναν τύπο με μία τεράστια Jaguar να παρκάρει έξω από το Tesco πιάνοντας δύο θέσεις. Βγήκε έξω, κοίταξε με περηφάνια το αμάξι του, έβγαλε ένα μαντήλι από την τσέπη του (ελπίζω να μην ήταν το ίδιο που χρησιμοποιούσε και για άλλα πράγματα), σκούπισε λίγο το φτερό, και μπήκε τρέχοντας στο μαγαζί για να μην του λείψει πολύ το μωρό του. Πιθανότατα πήγαινε να πάρει σκόρδο να μη του το ματιάξουν.
Ήταν προφανές ότι πρόκειται για αίσθημα γιατί το κοιτούσε λάγνα και κλεφτά πηγαίνοντας να περάσει τις διπλές αυτόματες πόρτες. Το είχε παρκάρει με τέτοιο τρόπο που κανείς δε θα μπορούσε να πλησιάσει για παρκάρισμα σε απόσταση τριών μέτρων σε κάθε κατεύθυνση.
Το χαρτί που του άφησα στο τζάμι έγραφε: «Sorry για το βούλιαγμα. Call me.»
Απλά σε ενημερώνω Μαρανέλλο για να ξέρεις τι συμβαίνει αν σε πάρει κανείς τηλέφωνο.
παρα εξι 