…ίσως, λέω ίσως, να ενημερωθεί ξανά το παρόν. Έχει πολύ κόσμο εδώ γύρω και βαριέμαι. Από την άλλη δεν ξέρω γιατί με πιάνει η πρεμούρα για ανανέωση κάθε φεστιβάλ. Προβλέψιμα απρόβλεπτο ή απρόβλεπτα προβλέψιμο; Αν δεν το κατεβάσω μέσα στις επόμενες λίγες ημέρες, μπορεί. Αυτά.
Σας φιλώ σταυρωτά στα μούτρα.
8 Σχόλια | 
blog | 
Μόνιμος σύνδεσμος
Δημοσιεύθηκε από daskalos
Πέρασε και η ισημερία αναγνώστη μου. Από εδώ και πέρα η νύχτα αρχίζει να μεγαλώνει και θα συνεχίσει να μεγαλώνει επικίνδυνα για τους επόμενους μήνες.
Από την άλλη η νύχτα είναι καλύτερη από την ημέρα — πάντα το έλεγα αυτό. Δε μπορεί να κρύψει τίποτα, είμαι σίγουρος. Σε όλη μου τη ζωή τους γκαίηδες τους ανθρώπους δε μπορούσα να τους ξεχωρίσω στο φως του ήλιου. (Είδες γοητευτικέ μου αναγνώστη; Δεν τους είπα μπούστηδες γιατί σέβομαι ανυπέρβλητα το επίπεδό σου και δεν ήθελα να το κάνω δάπεδο.) Είναι σχεδόν μαγικό, τη νύχτα είναι σα να πέφτουν οι μάσκες. Το σκοτάδι γίνεται πιο φωτεινό από χίλιους ήλιους και δε μπορεί να του κρυφτεί τίποτα.
Τίποτα όμως.
Μία τέτοια νύχτα θα γίνουν όλα. Μέσα στη σιωπή του απόμερου δρόμου, μέσα στην ομίχλη της υγρασίας του λιμανιού, μέσα στα χνώτα που σιγά-σιγά θα παγώνουν, θα ανοίξω τα μάτια μου και όλα θα είναι στη θέση τους. Ο μικρός σκλαβάκος που έχω μέσα στο κεφάλι μου θα κάνει ένα διάλειμμα και θα ξεκουραστεί. Θα σταματήσει να τρέχει, θα σταματήσει να μου πετάει περίεργες αναμνήσεις βρίσκοντας την επόμενη κρυψώνα στην πιο απόκρυφη πτυχή του μυαλού μου. Θα σταματήσει να μιλάει, ίσως να κοιτάξει λίγο αφηρημένα έξω από τα μάτια μου. Θα δει σκοτάδι και θα καταλάβει ότι απέτυχε. Όλα τα εμπόδια που έστελνε έχουν ξεπεραστεί. Η ζωή δεν είναι ωραία, αλλά σίγουρα μέσα σε αυτό το σκοτάδι είναι λίγο πιο εύκολη και φωτεινή. Οι κόρες θα ανοίξουν, θα καταπιούν όλο το φως και τα μάτια θα πιάσουν όλα τα κρυμμένα σινιάλα που μόνο αυτά μπορούν να δουν. Κι ο σκλαβάκος θα τυφλωθεί και θα αφήσει το μονόφθαλμο να βασιλέψει.
Και μία τέτοια νύχτα, σκάρτη Πέμπτη προς κουτσή Παρασκευή, γράφω αξεπέραστε αναγνώστη και σου δίνω το έναυσμα να ραπίσεις τα κωλομεράκια σου για λίγες στιγμές. Σε μικρές, βολικές δόσεις:
Τέλος και για σήμερα. Είμαι σίγουρος πως μέχρι και την επόμενη Παρασκευή το ευλογημένο τούτο blog θα ενημερωθεί το πολύ μία φορά. Τα λέμε τότε.
5 Σχόλια | Links | Μόνιμος σύνδεσμος
Δημοσιεύθηκε από daskalos
Χαίρε κεχαριτωμένε αναγνώστη!
Οι φήμες επιβεβαιώθηκαν για μία ακόμη φορά κι ήρθε κι αυτή την εβδομάδα η Παρασκευή. Ναι, είναι αλήθεια. Ήρθε πριν από λίγες ώρες και όπως κάθε Παρασκευή που σέβεται τον εαυτό της θα καθήσει για λίγες ακόμα. Το σύνολο 24. Είναι μία από τις μικρές χαρές της ζωής αυτή η επιβεβαίωση. «Ό,τι και να γίνει, οι πιθανότητες είναι συντριπτικά υπέρ του να έρθει η Παρασκευή και να διαρκέσει 24 ώρες.» Πώς είπατε; Τετριμμένο; Μα φυσικά! Αυτό είναι το νόημα: καμία έκπληξη.
Έκπληξη βέβαια από την άλλη είναι ο καιρός που έχει βγάλει τις τελευταίες ημέρες. Μα καλά, είναι δυνατόν; Σεπτέμβρης μήνας και 17 βαθμοί; Τι, επειδή ήρθαν οι καινούργιοι θα πρέπει να τους παραπλανήσουμε και να τους πούμε ότι έχει εποχές όπως θα τις περίμεναν; Όχι, σας παρακαλώ. Θέλουμε λίγο περισσότερο κρύο, λίγη περισσότερη μαυρίλα, λίγη βρόχα, κάτι, ο,τιδήποτε.
Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω μαγευτικέ αναγνώστη μου. Βγαίνω έξω για ένα τσιγάρο και παθαίνω έγκαυμα. Έχω το ένα μάτι συνέχεια κλειστό γιατί μου πέφτει ήλιος. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά έτσι όπως το έχω το άλλο ορθάνοιχτο μου μπαίνει ο καπνός. Και κερατάς και χαρούμενος, γίνεται; Δε γίνεται. Οπότε κι εγώ γυρνάω στο γραφείο, γυρνάω την οθόνη για να μην έχει αντηλιά, και προσπαθώ να δουλέψω μέχρι να περάσει η ώρα, να πέσει ο ήλιος και να πάω προς το σπίτι όπου το φως είναι στον έλεγχό μου, οπότε μπορώ και να το σβήσω. Να ανοίξω κι ένα μπουκάλι Chateau de Chasselas (είμαι και γκουρμόγυφτος πανάθεμά με) και να συγγράψω τα αίσχη που συγγράφω τώρα. Για σένα μεγαλοπρεπή μου.
Και είμαι πλήρως (μα πλήρως!) συνειδητοποιημένος ότι γράφω μία ακόμη ηλίθια εισαγωγή που μιλάει για τον καιρό και για τραγούδια κωλομεργλυφάτα. Έχω τόσα πολλά στο μυαλό μου ακόμα που πρέπει να επεξεργαστώ που πραγματικά θέλω λίγο το χρόνο μου. Μέχρι τότε, θα μιλάω για τον καιρό. Γιατί όχι; Όλοι το κάνουν. Δε μπορεί, κάτι θα ξέρουν. Σαν τους 29 κατασκευαστές πλυντηρίων που συνιστούν Skip. Αυτοί, ξέρουν.
Όπως ξέρεις κι εσύ δυσθεώρητε αναγνώστη μου. Ξέρεις ότι τα θέλει το πισινούλι σου και για αυτό είσαι εδώ, έτσι δεν είναι; Αμ, τα θέλει βέβαια! Πάρτα:
Πάει κι αυτή η Παρασκευή αναγνώστη μου και μαζί της φεύγει κι αυτή η εβδομάδα. Θα έρθει κι η επόμενη Παρασκευή. Κι εμείς θα είμαστε και τότε εδώ και θα σε περιμένουμε για να κάνουμε τη μετάβαση πιο εύκολη. Η μετάβαση πρέπει πάντα να είναι εύκολη. Άστο πάνω μας.
4 Σχόλια | Links | Μόνιμος σύνδεσμος
Δημοσιεύθηκε από daskalos
Σιγά-σιγά έρχεται το φθινόπωρο τρισμέγιστε ευεργέτη του blog τούτου (εσένα λέω αναγνώστη μου, μη μπερδεύεσαι και μην αγχώνεσαι). Έρχεται το φθινόπωρο, η θερμοκρασία πέφτει, πέφτει και η βρόχα.
Πωωω, δεν το’ χω καθόλου σήμερα, έτσι; Μιλάω για τον καιρό. Έλεος. Ειλικρινά έλεος.
Κι έρχονται κι οι νέοι τώρα το φθινόπωρο. Επιστρέφει και το μόνιμο προσωπικό, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Και φεύγουν οι παλιοί. Ο Σεπτέμβρης πάντα ήταν περίεργος μήνας. Δεν ξέρεις αν είναι αρχή ή αν είναι τέλος. Είναι μια ζαριά — όπως και πολλά πράγματα σ’ αυτή τη ζωή τελικά. Μπορεί να νομίσεις ότι είναι αρχή, αλλά το τέλος της μπορεί να έρθει πιο γρήγορα από όσο ελπίζεις. Μπορεί να είναι τέλος, αλλά στην επόμενη γωνία να σε περιμένει μια καλύτερη αρχή.
Είναι μια ζαριά. Πιάνεις τα ζάρια, τα φέρνεις στη χούφτα σου αφού τα φιλήσεις για καλή τύχη, λες την τελευταία σου ευχή, και ρίχνεις ελπίζοντας ότι δε θα βρουν εμπόδιο μέχρι να σταματήσουν. Κλείνεις τα μάτια, ακούς το κλικι-κλίκι στο πάτωμα ακούς το ένα από τα δύο να ρίχνει σβούρες και να μη σταματάει όπως έχει σταματήσει ο χρόνος. Το δευτερόλεπτο της αιωνιότητας περνάει, και ο ήχος, μαζί κι η μουσική που ίσως παίζει στο μυαλό σου, αντικαθίσταται από την απόλυτη σιωπή.
Ασσόδυο; Ντόρτια; Εξάρες; Θα ανοίξεις τα μάτια να κοιτάξεις;
Και πάνω απ’ όλα: σε νοιάζει;
Ως εκ τούτου, λαμβάνω την τιμή να αναφέρω ότι η στιγμή που όλοι περιμένατε έφτασε. Bang your arses:
Πολύ θα ήθελα να γράψω κάτι έξυπνο κι αισιόδοξο και παιχνιδιάρικο αντί επιλόγου. Αλλά δε μπορώ. Ίσως γιατί δεν είμαι καλός στους επιλόγους. Την επόμενη εβδομάδα λοιπόν.
2 Σχόλια | Links | Μόνιμος σύνδεσμος
Δημοσιεύθηκε από daskalos
Δε θέλω να σας τρομάξω, αλλά υπάρχει πιθανότητα, μικρή είναι η αλήθεια αλλά σίγουρα μη μηδενική, κάποια στιγμή να συναντηθούμε. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, ψυχραιμία. Η πιθανότητα είναι ότι θα έχω φοβηθεί κι εγώ το ίδιο — πολύ περισσότερο δε αν δουλεύετε για την εφορία. Οπότε: μην πανικοβληθείτε. Και σε καμία περίπτωση μη μου πάρετε τη σειρά στην ουρά. Με ενοχλεί.
Προφανώς αν δε θέλετε να μπείτε στη διαδικασία της συνάντησης θα πρέπει να αποφύγετε τα μέρη στα οποία συχνάζω. Οπότε μείνετε μακρυά από διάφορα μικρά μαγαζάκια με χαμηλά φώτα. Επίσης, μιας και πάω κινηματογράφο μόνος συνήθως, προτιμώ τις προβολές νωρίς το απόγευμα. Οπότε οι βραδυνές θα είναι καλύτερη επιλογή για σας μιας κι ελαχιστοποιούν την πιθανότητα κακού συναπαντήματος.
Γενικώς δε θεωρώ τους ανθρώπους εχθρούς μου, εκτός αν με απειλήσουν ή με προκαλέσουν με κάποιο τρόπο. ‘Η αν προσπαθούν απεγνωσμένα να μου πουλήσουν κάτι. Οπότε αν με δείτε από μακρυά προσπαθήστε να βγείτε με αργά και σταθερά βήματα από το οπτικό μου πεδίο, αλλά σε καμία περίπτωση μην αρχίσετε να τρέχετε γιατί τότε θα αγχωθώ και θα νομίσω ότι μου κάνετε επίθεση. ‘Η θέλετε κάτι να μου πουλήσετε. Ή, ακόμα χειρότερα, έχετε κλέψει κάτι. Οπότε και ίσως να σας πάρω στο κατόπι. Και πάλι, μη φοβηθείτε. Μπορείτε να γυρίσετε απότομα και να ανοίξετε τα χέρια σας. Ειδικά αν φοράτε παλτό, πράγμα που θα σας κανεί να φανείτε μεγαλύτεροι, είναι σίγουρα μια καλή επιλογή — αν και δουλεύει περισσότερο μόλις έχω ξυπνήσει ή όταν έχω πιει μια-δυο μπυρίτσες. Άλλα που βοηθούν είναι απειλές ότι ξέρετε καράτε, ή ότι έχετε συγγενή μπάτσο ή δικηγόρο, ή κάτι ανάλογο.
Σε εξαιρετικές περιπτώσεις, μπορείτε να κάνετε το νεκρό. Αλλά θα πρέπει να είστε πολύ καλοί. Θα προσπαθήσω να καταλάβω αν ανεβοκατεβαίνει το στήθος σας με την αναπνοή σας. Και μάλιστα θα φέρω καθρεφτάκι να βάλω μπροστά από τη μύτη σας για κανά δεκάλεπτο να σιγουρευτώ. Αν δεν είστε όντως νεκροί, θα εκνευριστώ. Εντάξει, μη νομίζετε κι οτί είμαι κορόϊδο από πάνω. Υπάρχουν κι όρια.
Μία άλλη επιλογή είναι να σκαρφαλώσετε σε κάποιο δέντρο, ή να μπείτε σε κάποιο κτήριο (σε ποιο αφήνω την επιλογή πάνω σας) και να ανεβείτε τις σκάλες. Θα σας ακολουθήσω, αλλά όχι για πολύ. Μπορεί να περιμένω λίγο, να κοιτάξω προς τα πάνω μήπως καταλάβω από τη φασαρία σε ποιον όροφο έχετε κρυφτεί, αλλά η αλήθεια είναι ότι βαριέμαι εύκολα και πιθανότατα θα εγκαταλείψω την προσπάθεια και θα επιστρέψω σε ό,τι έκανα.
Τώρα. Υπάρχει πάντα και το χειρότερο δυνατό σενάριο. Να συναντηθούμε χωρίς καμία προειδοποίηση. Π.χ., μπορεί να στρίβω μία γωνία ακούγοντας μουσική μη δίνοντας και πολλή σημασία στον κόσμο γύρω μου, και να έρχεστε εσείς από την άλλη. Τώρα τι γίνεται; Και πάλι, ψυχραιμία. Με μία ήρεμη κι αποφορτισμένη φωνή, πείτε μου ότι αυτό που ακούω είναι πολύ ωραίο. Δε χρειάζεται να ξέρετε τι ακριβώς είναι. Χαμογελάστε. Αλλάξτε κατεύθυνση. Το πρόβλημα λύθηκε.
Αν αυτό δε δουλέψει και με δείτε να εκνευρίζομαι (ίσως γιατί με πατήσατε, ή πέσατε πάνω μου, ή δε μου είπατε ότι αυτό που ακούω είναι καλό — δικό σας το λάθος σε κάθε περίπτωση) τότε πρέπει να γίνετε επιθετικοί. Προτείνω να μου τραβήξετε βίαια τα ακουστικά από τα αυτιά, και όπως δε θα περιμένω την κίνηση να με χτυπήσετε αστραπιαία στη μύτη (θα δείτε, είναι αρκούντως μεγάλος στόχος). Το πιθανότερο είναι να ζαλιστώ. Θα σας πρότεινα επίσης απόδραση στο πρώτο διαθέσιμο κεμπαμπτζίδικο γιατί οι στομαχικές μου διαταραχές μου απαγορεύουν ακόμα και να το μυρίσω οπότε σίγουρα δε θα σκεφτώ καν να δω μήπως έχετε κρυφτεί εκεί.
Όπως σίγουρα θα έχετε αποκρυπτογραφήσει από τα παραπάνω είμαι ένα σχετικά αντικοινωνικό και ντροπαλό ον και δεν αντιδρώ άσχημα παρά μόνο αν έχω τρομάξει, αν νιώθω ότι καταπατάτε την περιοχή μου, αν μου πατήσετε τον κάλο, ή αν για κάποιο λόγο δε μου αρέσει η μούρη σας. Αν δώσουμε ο ένας στον άλλον αρκετή πληροφορία για το πώς συμπεριφερόμαστε, ακολουθήσουμε τις πρωθύστερες γενικές συμβουλές, και στοχεύσουμε στην αποφυγή παρά στην τυχαία συνάντηση, δεν έχω κανένα λόγο να πιστεύω ότι δε θα μπορέσουμε να ζήσουμε αρμονικά.
Μπορώ μάλιστα να φανταστώ και μία ημέρα που αν προσπεράσουμε ο ένας τον άλλον στο δρόμο θα σας κάνω ένα φιλικό νεύμα ή, στα ντουζένια μου, θα σηκώσω και το χέρι για να χαιρετήσω πριν να επιστρέψω στην κρυψώνα μου — συνήθως στους θάμνους εκεί ανατολικά στο παρκάκι της London Road που δεν περνάνε και πολλοί πεζοί.
7 Σχόλια | Βαριά επιστήμη | Μόνιμος σύνδεσμος
Δημοσιεύθηκε από daskalos
Οι μέρες είναι υγρές αναγνώστη μου.
Είναι υγρές όχι για κάποιο περίεργο λόγο, απλά γιατί βρέχει. Και βρέχει πολύ, δεν είναι ψιλόβροχο αυτό που πέφτει. Για την ακρίβεια έχει ανοίξει η βρύση από το βράδυ της Τετάρτης και δε σταματάει με τίποτα. Ήταν κάτι Ινδιάνοι το Σαββατοκύριακο στην Princes Street και παίζαν τα δικά τους (δίπλα στους σουρεάλ μαυρούκους με κιλτ που έπαιζαν γκάϊντα). Το κοινό είχε μαζευτεί και άκουγε τους νοτιοαμερικάνικους σκοπούς τους, αλλά μάλλον δεν ήξεραν ότι εκείνοι έπαιζαν στο ρυθμό του χορού της βροχής. Σας έχω νέα: δούλεψε.
Τουλάχιστον έπεσε η φακεμόλη επιτέλους, τελειώνουν τα φεστιβάλια και φεύγουν οι τουρίστες. Κάτι είναι κι αυτό, μπορούμε πια να κινηθούμε σαν άνθρωποι στην πόλη. Το επόμενο βήμα είναι να κάνουμε κάτι με τους Κινέζους, αλλά θα βρεθεί μία λύση και για αυτό το πρόβλημα. Έχει μείνει το φάϊργουερκ εξτραβαγκάνζα στο κάστρο το Σαββατοκύριακο που θα μας κρατήσει λίγο στο «αααα» και στο «ωωωω» αλλά θα περάσει κι αυτό. Όλα περνούν.
Και μένουμε μόνοι εμείς εδώ να κρατάμε τα μπόσικα και να ανεβάζουμε τα λίνκια για να χαστουκίζουμε λάγνα και παιχνιδιάρικα τα πισινά κι αυτή την Παρασκευή. Και να γουστάρουμε:
Πάει κι αυτή η εβδομάδα παλικάρια. Πάμε τώρα για μπύρες. Και μετά πάμε για την επόμενη. Εβδομάδα. Καλά, και μπύρα.
Προκυρήχθηκαν και εκλογές στην Ελλάδα μαθαίνω, για το καλό του τόπου. Δεν ξέρω πώς, αλλά θέλω μόνο ένα πράγμα, ένα ριπίτ, αυτό μονάχα θέλω, τέλος.
4 Σχόλια | Links | Μόνιμος σύνδεσμος
Δημοσιεύθηκε από daskalos
Δεν είχα τι να κάνω απόψε και κοίταζα τα παλιά. Έπεσα πάνω σ’ αυτό. Μία ιστορία λοιπόν.
Πριν από κάποια χρόνια είμαι σε ένα δρόμο γύρω από μία λίμνη. Καπνίζω ένα τσιγάρο. Έχει κρύο. Είναι το πρώτο τσιγάρο μετά από διακοπή και την έχω ακούσει λίγο. Νιώθω δυνατός, έτοιμος, γεμάτος. Έχω ιδέες, ιδέες, ιδέες. Έχω και προβλήματα και το τσιγάρο είναι το λιγότερο από αυτά. Ο κόσμος είναι εκεί για να με ενοχλεί και ό,τι και να κάνει δε θα καταφέρει να με χαλάσει με τίποτα. Και όλοι οι κερατάδες που μου κάνουν τη ζωή δύσκολη μπορούν να πάνε να απ’ αυτωθούν. Αλλά τους αγαπώ.
Φοράω ακουστικά και ακούω μουσική, γιατί η μουσική αλλάζει τις σκέψεις μου χωρίς να το ελέγχω. Ακούω Wilco και ο Tweedy τραγουδάει:
I am an american aquarium drinker
I assassin down the avenue
I ‘m hiding out in the big city blinking
What was I thinking when I let go of you
Και είναι με διαφορά το μόνο που θέλω να ακούω εκείνη τη στιγμή. Γυναίκες.
Αράζω σε ένα παγκάκι. Ο ουρανός είναι περασμένος με γκρι κραγιόν, αλλά κάπου στο βάθος, δειλά, φαίνεται λίγο γαλάζιο. Νιώθω φαντασικά κοιτώντας το νερό και την απέναντι όχθη, καπνίζοντας ένα στριφτό Bali Shag. Τα πνευμόνια μου κάνουν υπερωρίες, το ίδιο και η καρδιά μου, νιώθω το οξυγόνο να κυλάει στο αίμα μου, τις συνάψεις μου να πυροδοτούν και κανονίζω το επόμενο βήμα.
Ένα κοράκι έρχεται και προσγειώνεται στο παγκάκι.
Ένα κατάμαυρο κοράκι. Δεν κάνω πλάκα. Έχει κάτσει δίπλα μου. Κάνει «κρα.» Κοράκι είναι, τι άλλο να κάνει;
Αλλά είμαι εκεί και είμαι εκεί λες κι έχω πάρει ναρκωτικά. Προς στιγμή νομίζω ότι έχω πάρει ναρκωτικά. Αλλά δεν παίρνω ναρκωτικά οπότε δεν ξέρω πώς ακριβώς είναι. Υποθέτω έτσι, σα να μοιράζεσαι ένα παγκάκι μ’ ένα κοράκι και να μιλάτε την ίδια γλώσσα.
Γυρνάω σιγά το κεφάλι μου προς την μεριά του και το κοιτάζω. Το κοράκι χοροπηδάει λίγο και γυρνάει κι αυτό προς τη μεριά μου. Με κοιτάζει στα μάτια. Δεν κάνω πλάκα. Με κοιτάζει στα μάτια. Δηλαδή, όχι στα μάτια όπως σε κοιτάζει άνθρωπος στα μάτια. Είναι κοράκι, έχει γείρει το κεφάλι του σε μία διαγώνια κατεύθυνση για να με δει ολόκληρο. Αλλά με κοιτάζει.
Δεν ξέρω τι ακριβώς να κάνω, οπότε δεν κάνω τίποτα.
Συνεχίζει να με περιεργάζεται, από πάνω μέχρι κάτω, από δεξιά μέχρι αριστερά. Σε κάποιο σημείο βαριέται και φεύγει. Αφήνω την ανάσα μου, βγάζω τα ακουστικά, τα πετάω πίσω από το λαιμό μου, και στρίβω ένα ακόμα τσιγάρο. «Και γαμώ!» σκέφτομαι. Και μετά σκέφτομαι κάτι άσχετο. Μετά δε σκέφτομαι τίποτα.
Σε λίγο ακούω κάτι να σφυρίζει και νιώθω νύχια να μπήγονται στον ώμο μου.
Το κοράκι έχει επιστρέψει κι έχει κάτσει στον ώμο μου. Έχει. Κάτσει. Στον. Ώμο μου. Στο δεξί μου ώμο. Σκύβω το κεφάλι μου αριστερά και γυρνάω τα μάτια μου όσο πιο σιγά μπορώ. Το κοράκι με ξανακοιτάζει και κουνιέται λίγο στον ώμο μου, κάθε ανεπαίσθητο βήμα ένα ακόμα σημάδι από τα νύχια του.
Δεν ξέρω τι ακριβώς να κάνω, οπότε δεν κάνω τίποτα.
Γυρνάω το κεφάλι μου μπροστά και κοιτάζω ξανά τη λίμνη. Το κοράκι κοιτάζει κι αυτό στην ίδια κατεύθυνση για λίγα ακόμα δευτερόλεπτα. Μετά κουνάει τα φτερά του, σφαλιαρίζοντας το δεξί μου αυτί και φεύγει. Πετάει ψηλά. Το βλέπω για λίγο μέχρι που στρίβει απότομα δεξιά και χάνεται.
Πριν από λίγο θυμήθηκα την ιστορία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με κάνει περήφανο.
5 Σχόλια | Stories | Μόνιμος σύνδεσμος
Δημοσιεύθηκε από daskalos
Χαίρετε κυρίες μου και κύριοι και καλώς ήρθατε στη σημερινή μας πυγοκρουστική ενδοπαλαμική συνεδρία. Είναι μία όμορφη υγρή βραδυά στο Εδιμβούργο και για την επόμενη ώρα θα είμαστε μαζί για την εκπομπή the sound of fapiness.
(μουσικό χαλί σε ρυθμούς τσούμπα-τσούμπα)
Έχουμε σχεδιάσει ένα πανέμορφο μουσικό ταξίδι για να σας κρατήσει συντροφιά αυτές τις μικρές ώρες της ημέρας — τις τελευταίες της Πέμπτης και τις πρώτες της Παρασκευής. Όπως πάντα, θα έχουμε, πέρα από μουσικές προτάσεις, συμβουλές και ιντερνετικές διεξόδους για να βαρέσετε τα ποπουδέλια σας κατά τη διάρκεια όλης της ημέρας, ή όταν τα βάρη γίνονται πολλά και η απαλεψιά μεγαλύτερη. Μη φοβάστε λοιπόν, και ακολουθήστε μας. Όπως πάντα, θα είναι μαζί μας ο βασικός χορηγός της εκπομπής: το γάλα Χουχού, ένα προϊόν Πουστλέ.
(μουσικό χαλί σε ρυθμούς ντάμπα-ντούμπα)
Περνάμε λοιπόν στην πρώτη μας γραμμή:
– Γειά σου φίλε μου.
– Εγώ μιλάω;
– Ναι φίλε μου. Πώς είσαι;
– Καλά μωρέ, τι λέει εκεί;
– Μια χαρούλα. Τι μπορούμε να κάνουμε για σένα;
– Θα ήθελα να ακούσω ένα τραγουδάκι.
– Ό,τι θέλεις φίλε μου. Πες μου.
– Είναι εκείνο το περίεργο που παίζετε που και που με τις κιθάρες…
– Μπορείς να με βοηθήσεις λίγο παραπάνω;
– Εκείνο που πάει γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκααααα-γκαααα… κατάλαβες ποιο λέω;
– Ομολογώ πως όχι φίλε μου.
– Είναι εκείνο στα δεξιά μωρέ.
– Α.
– Κατάλαβες;
– Όχι.
– Εκείνο μωρέ, που πάει γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκααααα-γκαααα…
– Ναι, αλλά δε με βοήθησες πολύ φίλε μου.
– Καλά, παίξε ό,τι να’ ναι.
– Σε ευχαριστώ για το τηλεφώνημα φίλε μου.
– Τι θα παίξεις τελικά;
– Ένα τραγούδι εκεί στα αριστερά που πάει λίγο γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκααααα-μπουμ…
– Ωωωω γουστάρω! Να’ σαι καλά. Rock out with your cock out.
– Έγινε φίλε μου.
(απόλυτο μουσικό χαλί σε ρυθμούς γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκα-γκααααα-γκαααα)
Περνάμε στο επόμενο θέμα μας κυρίες, κύριοι, και μικρά παιδιά. Παραμύθια της χαλιμάς λοιπόν και οδηγίες για ναυτιλομένους στους ωκεανούς του κόσμου τούτου. Συμβουλές ξεχωριστές, βγαλμένες μέσα από τη ζωή χωρίς καμία αίσθηση υπερβολής. Κρυμμένα μυστικά, και γενικότερα ευ ζην καταστάσεις που δε θα ακούσετε από πουθενά αλλού! Σε όλα όσα έρχονται, λοιπόν, πρέπει να κάνετε, διάολε, το καλύτερο που μπορείτε. Αρκεί η συμμετοχή. Η νίκη δεν είναι αυτοσκοπός. Δε μετράει ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Πρέπει να δώσετε το 110%. Σουτάρετε μέσα έξω από το ζωγραφιστό. Δεν τελειώνει τίποτα μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή. Η ζωή είναι ωραία και ιστορικά μοιραία. Η ζωή είναι μία και ο μπακλαβάς γωνία. Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Το γοργόν και χάρην έχει, αλλά το καλό το πράγμα αργεί να γίνει. Και πάντα (πάντα!) το πολύ το κυρ-ελέησον το βαριέται κι ο Θεός. Γιατί ο διάλος έχει πολλά ποδάρια.
(μουσικό χαλί σε ρυθμούς ροφλ)
Και τώρα φτάσαμε στο κυρίως περιεχόμενο της εκπομπής αγαπητοί ακροατές, ήρθε η ώρα να κάψουμε τη μέρα με λίνκια ξεγυρισμένα και κοσμογυρισμένα — και πάνω από όλα κλεμμένα από όλα τα sites που διαβάζουμε μανιωδώς κάθε Πέμπτη προσπαθώντας να γράψουμε το ποστ της Παρασκευής. Ready. Get set. Go:
Αυτά και για σήμερα αγαπητοί ακροατές και αναγνώστες. Ήρθε η ώρα να σας αφήσουμε και να φύγουμε όπως θα έφευγε ένας emo μέσα από ένα moshpit των Dropkick Murphys. Ευχαριστούμε για την παρέα και για τα θερμά σας συγχαρητήρια για την ωραία μας εκπομπή. Καλή τύχη με τη συναρμολόγηση. Μέχρι την επόμενη φορά, μην ξεχνάτε: σας αγαπάμε.
2 Σχόλια | Links | Μόνιμος σύνδεσμος
Δημοσιεύθηκε από daskalos
…and you don’t even know it. Οι παλιοί ξέρουν, οι νέοι μαθαίνουν.
Οι τελευταίες ώρες της Πέμπτης που με βρίσκουν να μεγαλουργώ για την καλή Παρασκευή σου, με βρίσκουν κουρασμένο, περήφανε, τρανέ μου αναγνώστη. Με βρίσκουν κουρασμένο γιατί η μισή ώρα που συνήθως κάνω να πάω στην ή να έρθω από τη δουλειά έχει γίνει χαλαρά 45 λεπτά μιας και δε μπορώ να περπατήσω ευθεία. Και δε μπορώ να περπατήσω ευθεία γιατί πρέπει να κάνω σλάλομ, κι όχι γιατί ανακάλυψα κάποιο καινούργιο δηλητήριο πιστέ συνοδοιπόρε μου.
Κάνω σλάλομ, βλέπεις, γιατί η πόλη έχει γεμίσει τουρίστες από τον κόσμο ούλο οι οποίοι τρέχουν σαν τρελοί προσπαθώντας να μη χάσουν την παραμικρή παράσταση που μπορεί να παίζεται σε οποιοδήποτε σημείο. Έχουν ξεχυθεί στους δρόμους, στα παραδρόμια, στα πεζοδρόμια και τρέχουν, τρέχουν, τρέχουν. Κι εγώ στρίβω, στρίβω, στρίβω. Όπου τρύπα και παράσταση, όπου παράσταση και κόσμος, όπου κόσμος με μαθηματική ακρίβεια θα χρειαστεί να περάσω ανάμεσά του. Κι αυτό το βρίσκω να είναι άδικο τιτανομέγιστε στρατηλάτη.
Είναι άδικο γιατί τις τελευταίες ημέρες έχω φάει στη δουλειά κάτι αγγούρια να με το συμπάθειο και τα 15ωρα φεύγουν για πλάκα. Και δε μου φτάνει η κούραση από τη δουλειά, έχω και την κούραση από το περπάτημα. Και όταν φτάσω σπίτι, έχω και το γείτονα. Σου έχω πει για το γείτονα; Άσε, που να στα λέω. Τη βρίσκει με τη μουσική. Αλλά εγώ δεν τη βρίσκω με τη μουσική του χαριτωμένε θωπευτή των λέξεών μου. Και οι τοίχοι μου είναι λίγο λεπτοί και, όπως καταλαβαίνεις, τα βράδυα είναι μακρυά.
Γιατί, ο κερατάς, παλαβιάρη θαυμαστή μου που μου κλείνεις πονηρά το μάτι, είναι ψαγμένος ηθοποιός/κωμικός που έχει έρθει εδώ μόνο για το φεστιβάλ, θα κάτσει ένα μήνα, και κάθε βράδυ κρίνει σκόπιμο να φωνάζει το θίασό του όλο στο σπίτι του για μουσική, συζητησούλα, και ποτά, μπας κι επιτέλους κάποιος τους ακούσει — έστω και ξώφαλτσα. Γιατί εκεί που παίζουν έχουν τόσες πιθανότητες να προκαλέσουν το γέλωτα και το ενδιαφέρον όσες σε ένα νεκροτομείο: όχι πολλές. Πού το ξέρω, ρωτάς εσύ, αξεπέραστε λαθραναγνώστη που με επισκέπτεσαι στα κρυφά γιατί ντρέπεσαι που με διαβάζεις;
Πέταξε διαφημιστικό κάτω από την πόρτα μου. Το πάτωμά μου ένιωσε φτηνό, ξετσίπωτο, και χρησιμοποιημένο. Και όταν με βρήκε στη σκάλα τις προάλλες μου είπε να πάω στην παράστασή του. Δεν πήγα. Αλλά όποιος σε προκαλεί στην παράστασή του, χουχουλιάρικο ζουμπουρλό πρεζόνι της πρόζας μου, είναι ατάλαντος και θύμα. Και πρέπει να το πάρει απόφαση και να κάνει άλλη δουλειά.
Και να μη μου σπάει τα νεύρα βραδυάτικα. Ειδικά όταν κρούω τον κώδωνα της λινκοπυγοκρουσίας:
Αυτά και για τούτη την εβδομάδα μεγαλοπρεπή επισκέπτη, Μαγγελάνε του διαδικτύου. Μη μας ξεχάσεις. Το Ζεν είναι παντού και το Κάρμα επιστρέφεται.
5 Σχόλια | Links | Μόνιμος σύνδεσμος
Δημοσιεύθηκε από daskalos
Στέκεται σταματημένος πάνω στο ποδήλατο, το οποίο ήταν ψηλότερο από αυτόν, κρατώντας ισορροπία χωρίς να κατεβάσει τα πόδια του από τα πετάλια στο έδαφος, στα φανάρια της Princes με τη North Bridge και θέλει να στρίψει αριστερά στη Leith. Η ώρα ήταν νωρίς σήμερα το πρωί (γύρω στις 9 παρά κάτι), η κίνηση σχετικά μεγάλη, και ξέρω ότι τα φανάρια αυτά είναι επιεικώς εκνευριστικά γιατί κρατάνε για όλους — πεζούς κι αμάξια — περισσότερο από όσο βαστάνε τα νεύρα σου.
Έχει μούσια και φοράει κίτρινο ανακλαστικό γιλέκο και ποδηλατικό κράνος (αλοίμονο αν δε φοράει κράνος!). Στα φανάρια λοιπόν, ενόσω κρατάει ισορροπία, αφήνει μόνο το ένα χέρι στο τιμόνι και κρίνει σκόπιμο ότι πρέπει να βγάλει από την τσέπη τσιγάρο κι αναπτήρα, να ανάψει το τσιγάρο όσο περιμένει το πράσινο, να το κάνει σε 2 λεπτά, και να πετάξει τη γόπα στο επερχόμενο απορριματοφόρο. Προσπάθησα να το πάρω φωτογραφία, αλλά δεν πρόλαβα ο έρμος.
Φίλε ποδηλάτη, μόνο αυτό μπορώ να σου πω:
Είσαι ένας μικρός θεούλης.
Αφού σε χαλάει το διαολεμένο (το ποδήλατο) γιατί το κάνεις;
Leave a Comment » | Edinburgh | Μόνιμος σύνδεσμος
Δημοσιεύθηκε από daskalos
 | Iva στη Arsebanging Friday #καήκαμε-στ… |
 | Γιωργος στη Σπίτι μου, σπιτάκι μου |
 | Yanna στη Χουμφ |
 | nursing home compare στη Σπίτι μου, σπιτάκι μου |
| Diana Ptkrdz Ptkrdz στη Σα βγεις στον πηγαιμό για Εδιμ… |
παρα εξι 