Σα βγεις στον πηγαιμό για Εδιμβούργο…

…ο δρόμος δεν είναι και τόσο μακρύς. Δηλαδή μακρύς είναι, αλλά δεν είναι τόσο μακρύς όσο φοβάσαι. Οπότε σε αυτό το post θα ξεφύγουμε λίγο από το καφριλίκι και τις κατινιές που ίσως να έχουμε συνηθίσει αρκετούς (sorry ρε Ρούλα!) και θα προσπαθήσουμε να δώσουμε λίγες οδηγίες προς ναυτιλομένους.

Τώρα γιατί γράφω στον πληθυντικό; Ένας είμαι κι όχι μεγαλοπρεπής. Άσε που οι άλλοι πέντε θα με κράξουν για την καλή μου συμπεριφορά, αλλά τέλος πάντων…

Η πόλη

Είναι απλά πανέμορφη. Πάρ’το ως επιταγή με αντίκρυσμα από κάποιον που έχει ζήσει σε αρκετά μέρη κι έχει δει ακόμα περισσότερα. Το ότι θα περάσεις τις πρώτες σου ημέρες – ίσως κι εβδομάδες – βγάζοντας φωτογραφίες δεν είναι τυχαίο. Δε θα έκανες το ίδιο στο Bristol π.χ., ή στο Lancaster. Αν σε επισκεφθούν με τραίνο, ανέβα με τους καλεσμένους σου τα Waverley steps προς την Princes και μετά το αναπάντεχο πρώτο «Ωωω!» πες τους να γυρίσουν σιγά-σιγά αριστερά προς το Scott monument και να μη σταματήσουν μέχρι να δουν πίσω τους τους κήπους, το κάστρο και το Old town να τους ρεμβάζει. Ίσως και μόλις να έπεισες κάποιους να μετακομίσουν στο Εδιμβούργο. Κι αν θέλεις μία συμβουλή για τη μοναξιά σου: δες μια φορά την αυγή όσο περπατάς νότια στις γέφυρες και ο ήλιος βγαίνει πίσω από τα Salisbury Crags κι αρχίζει να φωτίζει την παλιά πόλη. Ή, φύγε ένα μαγιάτικο απόγευμα λίγο νωρίτερα και δες το ηλιοβασίλεμα ανεβασμένος πάνω στο Calton Hill. Το θέαμα είναι από τα καλύτερα που θα δεις στη ζωή σου.

Ελληνική κοινότητα

Είναι τεράστια για το μέγεθος της πόλης. Σε κάποια μεταπτυχιακά, για παράδειγμα, οι Έλληνες είναι κλάσση από μόνοι τους. Είτε στα Starbucks στην Princes, ή στο Beanscene στη Nicolson, ή στο Native State ή στην οποιαδήποτε τυχαία pub, ισχύει ο νόμος των μεγάλων αριθμών. Η πιθανότητα να ακούσεις Ελληνικά τείνει στη βεβαιότητα. Αυτό είναι και καλό και κακό. Είμαι της άποψης ότι ο Έλληνας μπορεί να δουλέψει με όλον τον κόσμο, αλλά μπορεί να κάνει παρέα όπως την καταλαβαίνουμε στην Ελλάδα μόνο με Έλληνες. Ναι, ξέρω, εθνικιστικό κι ελιτιστικό ακούγεται αυτό, κι όσοι με ξέρουν θα ξέρουν ότι είμαι αρκετά αντι-εθνικιστής, αλλά αυτή είναι η γνώμη μου. Κι όπως είχε πει κι ο μεγάλος (όχι ο Chuck Norris): «Opinions are like a**holes: everybody has one.» (Και μπαρδόν για τα Γαλλικά.)

Το καλό: έχεις βάση στήριξης. Κι όσο μεγαλύτερη η βάση στήριξης τόσο μικρότερη η πιθανότητα να καταρρεύσεις στην πρώτη αναποδιά ή στο πρώτο σπρώξιμο (γιατί θα υπάρξουν τέτοια φαινόμενα σίγουρα). Έχεις κάτι να κάνεις την Παρασκευή το βράδυ, σχεδόν από την πρώτη σου Παρασκευή στην πόλη. Έχεις κόσμο που θα τραβάει τα ίδια λούκια προσαρμογής με σένα στις αρχές και πάνω-κάτω θα βιώνει τις ίδιες καταστάσεις στη συνέχεια. Έχεις νέους και παλιούς, έχεις ενθουσιασμό κι εμπειρία διαθέσιμα δίπλα σου. Βρίζεις σε κοινή γλώσσα τους καθηγητές σου (μιας και η πλειοψηφία των Ελλήνων εδώ είναι φοιτητές) και πάνω απ´όλα: έχεις χαβαλέ εν δυνάμει. Κι ο χαβαλές ο Ελληνικός, σαν τον καφέ, είναι ατόφιος και είδος από μόνος του γιατί μπορεί να γίνει και χωρίς ποτό και χωρίς μουσική. Καλή παρέα, καλή καρδιά, κι ανέκδοτα μέχρι το πρωΐ είναι αρκετά.

Το κακό: σχέσεις ανάγκης και γκετοποίηση. Πολλές φορές θα βρεθείς να κάνεις παρέα με κόσμο τον οποίο ίσως να μην τον είχες επιλέξει πίσω στην πατρίδα. Αλλά επειδή είναι εδώ, είναι διαθέσιμος, μιλάει την ίδια γλώσσα και είναι στην ίδια φάση με σένα βρίσκεστε μαζί. Επίσης, δεν είστε μόνοι. Στο Εδιμβούργο ο Έλληνας δεν είναι ποτέ μόνος. Είναι που είναι μικρή η πόλη, είναι και η κοινότητα σχετικά κλειστή και πριν το καταλάβεις ο,τιδήποτε και να κάνεις είναι γνωστό σε όλους τους Έλληνες. Το μυρμήγκι στο Εδιμβούργο γίνεται ελέφαντας στο μικροσκόπιο των Ελλήνων της πόλης. Το να κολλήσεις μόνο με Έλληνες επίσης σημαίνει ότι στερείς από τον εαυτό σου ένα μεγάλο κομμάτι της εμπειρίας του να μένεις σε ξένο μέρος αλλά και χάνεις την ευκαιρία να γνωρίσεις άλλες κουλτούρες, το οποίο ίσως και να είναι χάσιμο χρόνου αν η παραμονή σου στην πόλη έχει ημερομηνία λήξης.

Καιρός

Αυτά που περιμένεις να τα ξεχάσεις. Δε βρέχει όσο φοβάσαι – μιας και η βροχή εδώ σπάνια είναι Ελληνική μπόρα. Είναι μικρότερης έντασης και μεγαλύτερης διάρκειας, αλλά μπορεί να περάσουν και δύο και τρεις εβδομάδες που δε θα δεις σταγόνα βροχής. Όπως και μπορεί βέβαια να περάσουν και δύο και τρεις εβδομάδες που το μόνο που θα μαρτυρά ότι είναι μέρα έξω θα είναι η ελαφρώς φωτεινότερη ατμόσφαιρα (ειδικά κατά το Γενάρη που ξημερώνει στις 8:30 και βραδυάζει κατά τις 15:30). Αυτό που θα σε χαλάσει πολύ και μάλλον δε στο έχουν πει είναι ο αέρας. Μιλάμε για πολύ αέρα. Η έκφραση «με πήρε και με σήκωσε» πρέπει να πρωτοειπώθηκε εδώ. Αν δεν έχεις περπατήσει κόντρα στον άνεμο σε 45 μοίρες γωνία στη Leith Walk και μετά από 5′ να είσαι ακόμα στο ίδιο σημείο, δε μπορείς να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάμε. Επίσης, κοίτα το χάρτη να δεις πόσο Βόρεια βρίσκεσαι. Πίστεψέ με, αν δεν υπήρχε το ευλογημένο το ρεύμα του κόλπου, τότε το σπιτάκι σου στο Stockbridge θα ήταν Igloo. Το κρύο είναι αρκετό και οι μέσες θερμοκρασίες χαμηλές (π.χ., σπάνια φτάνει πάνω από 20 το καλοκαίρι).

Σπουδές

Άντρας είσαι, γυναίκα είσαι, στον έρωτα που ακούει στο όνομα «σπουδές στο Εδιμβούργο» θα είσαι παθητικός σε όποιο από τα πανεπιστήμια της πόλης και να είσαι. Δεν παίζουν παρατάσεις, δεν παίζουν μισοδουλειές, δεν παίζει «‘ντάξ’ μωρέ, αύριο.» Όταν έχεις προθεσμία, έχεις προθεσμία. Προφανώς δεν είναι παράλογοι, αν υπάρξει κάποιο πρόβλημα τότε είναι συζητήσιμοι. Αλλά ο κανόνας είναι ότι ζητάνε πολλά από σένα και τα θέλουν χτες. Σίγουρα στο τέλος θα τα καταφέρεις, αλλά υπάρχει πιθανότητα να μην τα καταφέρεις τόσο καλά όσο περίμενες. Μη σε πάρει από κάτω, η ζωή συνεχίζεται.

Γλώσσα

(Sorry κορίτσια, ακολουθεί ποδοσφαιρική μεταφορά.) Στη σήραγγα που βγάζει στο γήπεδο από τα αποδυτήρια των φιλοξενουμένων του Anfield, υπάρχει μία επιγραφή κάτω από το λάβαρο της Liverpool η οποία γράφει: «This is Anfield.» Απλά σου υπενθυμίζουν σε ποιο μέρος βρίσκεσαι και τι σε περιμένει (ρωτήστε τον Ολυμπιακό, ξέρει καλά). Λοιπόν, this is Scotland. Oi! Νομίζεις ότι ξέρεις Αγγλικά; Oi! Γελιέσαι. Aye, μπορεί να ξέρεις την ορολογία σε αυτό που σπουδάζεις, aye, μπορεί να ξέρεις να κάνεις μία ερώτηση σ’ένα μάθημα ή να συντάξεις ένα e-mail, αλλά πήγαινε να ρωτήσεις που είναι ο διάδρομος με τα λαχανικά στο Tesco, ή πήγαινε να πάρεις εισιτήρια από τη Σκωτσέζα στα ταμεία του Vue έχοντας και κάποιες ερωτήσεις κι εκεί θα δεις. Θα σου πάρει λίγο να προσαρμοστείς. Το έχουμε περάσει και το περνάμε διαρκώς όλοι. Τα Αγγλικά που ξέρεις δεν είναι η γλώσσα που μιλάνε εδώ.

Διασκέδαση

Γενικώς είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα από ό,τι έχεις συνηθίσει στην Ελλάδα ή ίσως να έχεις ακούσεις και για άλλες πόλεις στο νησί. Να πω την αμαρτία μου δε βγαίνω και πολύ οπότε σίγουρα έχω χάσει πράγματα. Η κλασσική νύχτα όμως περιλαμβάνει κάποια pub για αρχή και ίσως κάποιο clubάκι αργότερα. Οι νύχτες ξεκινούν γενικώς νωρίτερα (ακόμα κι αν ο Έλληνας έχει συνηθίσει να κανονίζει κατά τις 23:00 τι θα κάνει «το βράδυ») οι pubs κλείνουν στη 1:00 και τα clubs στις 3:00 και μέχρι εκεί. Μετά σπίτια μας. Θα χρειαστεί να προσαρμοστείς τόσο από άποψη συνηθειών όσο και από άποψη περιβάλλοντος. Για παράδειγμα, αν πας για έναν καφέ δε σου φέρνουν νερό, ή τα ποτά συνήθως τα παραγγέλνεις στη μπάρα και πληρώνεις επί τόπου. Τέτοιες μικροδιαφορές.

Επίσης, πρόσεξε: ο κόσμος εδώ πίνει πολύ. Και δεν είναι ότι πίνει πολύ, είναι ότι βγαίνει για να πιει. Και όταν πιει, τρελένεται. Την πρώτη νύχτα που βγήκα στο Εδιμβούργο έχασα το μέτρημα από πόσους είχα δει να έχουν καταρρεύσει στις στάσεις περιμένοντας το νυχτερινό λεωφορείο ή που ξυλοφορτονώντουσαν χωρίς λόγο. Μπορώ να ξεκινήσω ένα ακόμα blog με ιστορίες που μου έχουν τύχει λόγω της ποσότητας αλκοόλ που κατεβάζουν οι ντόπιοι. Τα ποτά είναι πολύ μικρότερα από ό,τι έχεις συνηθίσει, η μεζούρα παίζει κάργα, το διπλό ποτό είναι ένα ανέκδοτο, και οι τιμές ελαφρώς τραβηγμένες. Οι μικρές ποσότητες βέβαια οδηγούν στην αύξηση της γενικότερης κατανάλωσης και στη φτηνή λύση της μπύρας που ο Σκωτσέζος κατεβάζει σα γάργαρο νερό. Μην πέσεις στην παγίδα του ποτού για το ποτό όπως γίνεται με τους ντόπιους: είναι μέσον, όχι σκοπός. Πρόσεξέ το, κι οι ίδιοι οι Σκωτσέζοι το αναγνωρίζουν ότι ανήκουν σε μία κουλτούρα πότων (ατυχής μετάφραση του drinking culture) κι ο έλεγχος μπορεί να χαθεί χωρίς να το καταλάβεις.

Τα δύσκολα

Δυστυχώς ή ευτυχώς, για την πλειοψηφία του κόσμου που θα γνωρίσεις εδώ και ίσως και του εαυτού σου συμπεριλαμβανομένου, το Εδιμβούργο είναι ενδιάμεσος σταθμός κι όχι τελικός προορισμός (οπότε ίσως και η μεταφορά στον τίτλο του post να είναι λίγο ατυχής). H διαμονή σου θα έχει πολλούς αποχωρισμούς και πολλούς αποχαιρετισμούς. Είναι δύσκολο, ειδικά μιας και ως Έλληνες είμαστε και περισσότερο συναισθηματικοί, και γίνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Αυτό δε σημαίνει ότι όσοι γνώρισες εδώ θα φύγουν τελείως από τη ζωή σου, ή ότι δεν αξίζει να τους γνωρίσεις ή να δεθείς. Σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις το καλύτερο με το χρόνο που θα περάσεις μαζί τους. Κι αυτό το blog είναι ένα παράδειγμα.

Τελικά

Βγες έξω, πάρε μια βαθιά ανάσα και κοίτα γύρω σου. Είναι ωραία. Γέλα όσο πιο πολύ κι όσο πιο συχνά μπορείς. Όλα θα πάνε πρίμα. Κι αν δεν πάνε αμέσως, εμείς είμαστε εδώ. Πες το μας και θα ανεβάσουμε ένα post ή ένα link για να γελάσεις.