Ένα για το δρόμο

Οπότε τώρα βγήκες στο δρόμο ξανά, ναι; Τι είναι, επιστροφή ή φευγιό; Μάλλον μόνο εσύ το ξέρεις. Ξέρω ότι θα κάνεις την ερώτηση όταν η πόρτα κλείσει πίσω σου, αλλά δεν ξέρω αν θα τη διαβάσεις από δω. Δεν πειράζει όμως, ό,τι ήταν να μάθεις το έμαθες. Κι ό,τι ήταν να κάνω το έκανα, όσο μπορούσα.

Θυμάσαι τι σου είπα για την πόλη; Έχει μυαλό δικό της. Σήμερα φόρεσε τα μαύρα της, αλλά με ένα πρόστυχο σκίσιμο στο πόδι. Είναι λυπημένη αλλά δεν έχει παραιτηθεί. Θέλει να την κοιτάξεις. Σαν μια άλλη φορά, όταν έφυγε και κάποια άλλη. Τότε που έκλαιγε. Εκεί όμως κράτησε μια πισινή. Κράτησε εσένα πίσω για να της μείνει λίγο γέλιο και να την προσέχεις. Σήμερα κρατάει εμένα.

Χτες το βράδυ, στο δρόμο για το σπίτι, μου είχε κολήσει ο Kerouac. Τι σπάνιο, θα μου πεις…

[…] I shambled after as I’ve been doing all my life after people who interest me, because the only people for me are the mad ones, the ones who are mad to live, mad to talk, mad to be saved, desirous of everything at the same time, the ones who never yawn or say a commonplace thing, but burn, burn, burn like fabulous yellow roman candles exploding like spiders across the stars […]

Αν κάποιος πρέπει να ευχαριστήσει, είμαι εγώ. Καλό δρόμο μικρή. Θα μας λείψεις.

Το come-back

Μετά τις (εκτεταμένες) καλοκαιρινές διακοπές ήρθε και για μένα η ώρα να επιστρέψω στην πολυαγαπημένη μας πόλη. Είμαστε στο προσκέφαλο της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς και νέα πρόσωπα έχουν κατακλύσει τις πολυάριθμες πάμπ του Εδιμβούργου μιας και διανύουμε το περίφημο freshers week: την τελευταία εβδομάδα πριν την επίσημη έναρξη του εξαμήνου όπου δίνεται μια ευκαιρία στους «καινούργιους» να γνωρίσουν λίγο καλύτερα την πόλη αλλά και να γνωριστούν και μεταξύ τους. Εμείς βέβαια, την πόλη την ξέρουμε (όπως και τις παμπ) αλλά αυτό δεν είναι δα λόγος να είμαστε και αντικοινωνικοί…

Με την ευκαιρία, να καλωσορίσω και τα νέα μέλη του ιστολογίου μας. Σαλώμη, Μπυρατή και Κιμπάρη, welcome! Μας στοιχίσατε κάτι παραπάνω αλλά είμαι σίγουρος ότι θα αποδώσετε σύμφωνα με τις δυνατότητες σας στον αγωνιστικό χώρο… Ελπίζω και μεις οι λοιποί να σταματήσουμε την εντατική γυμναστική (ναι ρε, αθλούμαστε. Πρόβλημα;) και να συνεχίσουμε την καλή δουλειά (γκουχ-γκουχ).

Καλή ακαδημαϊκή χρονιά σε όλους μας λοιπόν.

Stay tuned…

Σπίτι μου, σπιτάκι μου

Μιας και έχουν γίνει αρκετές ερωτήσεις για το θέμα, καλό είναι να παραθέσουμε ορισμένες επιπλέον πληροφορίες για όλους εσάς που μόλις προσγειωθήκατε, ή σε λίγο απογειώνεστε και όπου νά’ναι θα πάτε για σαφάρι με έπαθλο ένα διαμερισματάκι για σας και τα όνειρά σας.

Κατ’αρχάς, ψυχραιμία: το έχουμε όλοι περάσει αυτό, μην αγχώνεστε.

Δεν υπάρχει λόγος για να τραβάτε τα μαλλιά σας, ή να αποζητάτε τη μαμά σας (αν την αποζητήσετε όμως, μήπως μπορείτε να της πείτε να στείλει λίγα λουκάνικα και κανά τσιπουράκι; — ευχαριστώ!). Μπορεί να γίνει λίγο δύσκολο, αλλά συνήθως είναι πιο εύκολο από ό,τι φαντάζει.

Οπότε πάμε φίλη/φίλε για ένα καφεδάκι, και εκεί μεταξύ κουτσομπολιού, ίντριγκας, και απόφασης αν θα πάρουμε και muffin ή όχι, ας πούμε λίγα λόγια για σπίτια, μεσιτικά, περιοχές, και επιλογές γενικότερα. Σίγουρα θα ξεχάσω πράγματα, αλλά επίσης σίγουρα μπορούν να συμπληρώσουν ή να με διορθώσουν οι υπόλοιποι πέντε (ή και οι αναγνώστες).

Στον αποχυμωτή μου….

Είναι Πέμπτη 28/06/07, 20:45 και βρίσκομαι ακόμα στο γραφείο μου. Η δουλεία πολύ και η βαρεμάρα και τα νεύρα ακόμα περισσότερα (γαμώ το καλοκαίρι σου Εδιμβούργο!). Τη σιωπή της βαρεμάρας μου διακόπτει ο ήχος οτι μόλις μου ήρθε ένα email. Αυτή τη περίοδο έχω κάνει και κάποιες αιτήσεις για δουλεία και η αγωνία μου είναι ακόμα μεγαλύτερη στο άκουσμα του γνωρίμου εκείνου ήχου… Ανοίγω και τι να δω???? Email από το hellenic society….

Arsebanging Everyday

Για πολλούς από εμάς το arsebanging δεν περιορίζεται στην τελευταία ημέρα της εβδομάδας, αλλά είναι τρόπος ζωής στο χώρο εργασίας. Δυστυχώς όμως στο χώρο εργασίας δεν είμαστε μόνοι. Άλλοι από εμάς έχουν να κάνουν με supervisor-κέρβερο, άλλοι με περίεργο αφεντικό και άλλοι με σπιούνους συναδέλφους που κοιτάζουν αδιάκριτα την οθόνη μας προσπαθώντας να καταλάβουν τι σκ@τ@ κάνουμε 8 ώρες μπροστά στον υπολογιστή χωρίς να βγάζουμε καθόλου δουλειά.

Το workshop από την κόλαση

Έχεις φάει λοιπόν το αγγούρι του αιώνα τις τελευταίες τρεις εβδομάδες. Περιμένεις πώς και πώς να έρθει εκείνη η ευλογημένη η Παρασκευή για να μπορέσεις να πας να πιεις ένα ποτάκι σαν άνθρωπας και μετά να έρθει κι εκείνο το Σαββατοκύριακο για να λιώνεις σα παγωτό σε χαλασμένο ψυγείο της ΕΒΓΑ μέσα στον Κρητικό Αύγουστο. Το supervisor όμως των ρώτησες; Όοοοχι.

Έρχονται λοιπόν χαρωποί-χαρωποί την Πέμπτη και σε σένα και στον Αφάνα και σας λένε μ’ένα στόμα μια φωνή ότι σαν επιβράβευση της καλής σας δουλειάς, σας στέλνουν σε ένα workshop την Παρασκευή: «έτσι, για να δείτε τι κάνουν κι οι άλλοι.» Και τι μας νοιάζει εμάς τι κάνουν οι άλλοι; Τους άλλους τους ρώτησες αν θέλουν να μας νοιάζει; Κι εμείς ποιοί είμαστε, εμείς ή οι άλλοι;

Ξυπνάς την Παρασκευή και είναι η τελειότερη Παρασκευή εδώ και πολύ καιρό. Ο ήλιος ψηλά, θερμοκρασία ανεβασμένη για τα δεδομένα της πόλης, κι εσύ πρέπει να είσαι από τις 9:00 κλεισμένος σε μία αίθουσα χωρίς παράθυρα, να ακούς τον κάθε παρλαπίπα να παρλαπιπάρει για πράγματα που δε σε ενδιαφέρουν ποσώς τελικά (να ρε supervisors, αφού το ξέραμε ότι θα τη φάμε την ήττα, γιατί μας τα κάνετε μπετονιέρα;) και να πρέπει να μείνεις και μέχρι τις 19:00.

Ψάχνεις τα ξυράφια από τις 11:00 και σε κάθε διάλειμμα πίνεις όσο πιο πολύ καφέ μπορείς («Would you like some more sir?» «Yes please! More! More! More!») γιατί πρέπει. να. μείνεις. ξύπνιος. και σε κάθε χειροκρότημα στο τέλος μίας ακόμη κατα-πληκτικής ομιλίας ξυπνάς και καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει αρκετός καφές στον κόσμο.

Κάθεσαι με τον Αφάνα και απαγγέλετε Πρέκα γιατί (α) ο καφές δε φαίνεται να δουλεύει, και (β) η ρήση που τελειώνει ως «τύφλα νά’χει η συνουσία…» (στο πιο πρόστυχο) έχει βρει απόλυτη αλήθεια μιας και το πρώτο συνθετικό της ρήσης, αυτό που άμα πιάσει και ομοιοκαταληκτεί με τη συνουσία τώρα που το σκέφτομαι – να ρε Τσολιά, αυτή είναι ομοιοκαταληξία – πηγαίνει σύννεφο. Στην πορεία βέβαια έχετε παρασυρθεί κι εσείς στο γενικότερο κλίμα αυτοερωτισμού που αιωρείται στην αίθουσα και απλά φτάνετε στο παρά-τσακ να γίνετε ρεζίλι από τα γέλια…

Ανοίγεις το laptop και ξεκινάς το παρόν post ανάποδα με την τελευταία του ατάκα:

Ο δρόμος της ζωής μας είναι στρωμένος με κοπριά από το κοπάδι του διαβόλου και ο ίδιος αερίζεται στα μούτρα μας.

Τι κάνατε;

Το πιο εύκολο είναι να πούμε τι δεν κάναμε: δεν κοιμόμασταν, δεν πίναμε ο,τιδήποτε άλλο πέρα από καφέ, και, προφανώς, posts.

Αλλά κάποιες πηγές λένε ότι σε κάποιον πίνακα κάποιου γραφείου κάποιου από εμάς (κάπου ζαλίστηκα…) υπήρχε η παρακάτω γραφική παράσταση:

Ήταν και είναι αλήθεια.

Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα’ρθεις

Το παρόν το έγραψα για τους άλλους πέντε κυρίως, αλλά σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι που τραβούν τα ζόρια που τραβάμε κι εμείς, οπότε αν θέλετε κοπιάστε. Όλοι μπορεί να δείτε τον εαυτό σας κάπου παρακάτω. Ακούστε λοιπόν κάτι από τον παλιό.

Have you been drinking son?

– You don’t look old enough to me.
– I’m sorry officer, is there a certain age you’re supposed to be?

Εντάξει, σταματάω να μιλάω με στίχους των Arctic Monkeys. Λίγο υπερτιμημένοι έτσι κι αλλιώς.

Ένα κομμάτι της βαριάς επιστήμης μας εδώ στο Εδιμβούργο, πέρα από την ολοένα συχνότερα εμφανιζόμενη ανάγκη να πιούμε το Βόσπορο για να τα καταφέρουμε να τη βγάλουμε καθαρή (μπερδεγουέϊ, παλικάρια το Ardbeg ποιος το φέρνει απόψε; Είμαι ήδη στη γνωστή γιάφκα και πετάγομαι αν είναι. Δε λέει να μείνουμε στεγνοί πάλι) είναι ότι μερικές ημέρες σαν τη χτεσινή σκας μύτη στο γραφείο κατά τις 10 το πρωΐ (κι ας είναι Σάββατο) και πριν καταλάβεις τι γίνεται έχει φτάσει 3 το πρωΐ (και είναι πια Κυριακή). Οπότε τότε καταλαβαίνεις ότι ήρθε η ώρα να πάρεις το μακρύ. Δρόμο. Για το σπίτι.

Διάλειμμα για διαφημίσεις

Kάθεσαι λοιπόν μέχρι αργά στο γραφείο για το paper.

Το φέρνεις από εδώ, το τραβάς από εκεί, τραβάς τα μαλλιά σου, τραβάς ό,τι βρεις μπροστά σου, παθαίνεις τέσσερα καρδιακά γιατί νομίζεις ότι βρήκες λάθος, παίρνεις τέσσερα υπογλώσσια και στανιάρεις, αλλάζεις το μοντέλο, κάνεις ταρζανιά και μετά μια ζεϊμπεκιά, αλλάζεις θέση στο φούκιν section γιατί δε σου καθόταν καλά εκεί που ήταν, βάζεις για τέταρτη φορά σε repeat το soundtrack του Singles γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρεις να ξαναδείς την ταινία για την κι-εσύ-δεν-ξέρεις-ποια φορά εδώ κοντά μιας κι έχεις ξεχάσει πώς μοιάζει το σπίτι σου, σκέφτεσαι για 1′ την ατάκα που είπε ο Scott: «I just happened to be nowhere near your neighborhood» και ξεφεύγεις λίγο, κι όταν πέσει για τέταρτη φορά ο Westerberg λέγοντάς σου για τη δυσλεκτική καρδιά του, η δικιά σου ξαναματαπηγαίνει στη θέση της και παίρνεις βαθιά αναπνοή γιατί είσαι έτοιμος, πατάς τα κουμπιά, βλέπεις τις σελίδες να δημιουργούνται, και το αποτέλεσμα είναι κοντά σε αυτό που νομίζεις τη μαγκιά του αιώνα.

Η ώρα είναι σχεδόν 22:00 και βγαίνω για τσιγάρο γιατί ο έρωτας ήταν άγριος.